De gekozen president Chan Santokhi en vicepresident Ronnie Brunswijk. Na de persconferentie maandag is er een culturele ceremonie gehouden. (Foto: Ranu Abhelakh)
Sinds 25 mei zijn een paar kogels door de kerk. Bigi Bravo heeft historie geschreven, tot diep in het binnenland, ver over de machtige sula's. Eerst Assembleevoorzitter worden en dan vicepresident van het land. Hij had een plan A en een plan B(ee). Het moet hem worden nagegeven, een politieke strateeg is hij zeker gebleken. Dat wil echter niet zeggen dat hij automatisch een goede en kundige vicepresident wordt. Daar is veel, veel meer voor nodig. En laat het nogmaals gezegd zijn, de etnische afkomst speelt geen enkele rol. Door zo te denken, doet hij velen uit het trotse binnenland die allang hun sporen in de samenleving hebben verdiend, tekort. 

Er is geen ruimte voor minderwaardigheidsgevoelens, want wie zich gediscrimineerd voelt, zal het hoofd niet kunnen heffen. Het begint bij jezelf en hoe je jezelf ziet. Wij zijn allemaal Surinamers, dus etniciteit erbij halen is absoluut niet op z'n plaats. Op de post waar Ronnie Brunswijk zit, gaat hij hoe dan ook kritiek krijgen en daarmee moet hij - en de mensen die het blindelings voor hem opnemen - leren leven. Het siert niemand om steeds te zeggen, omdat 'hij een marron is of omdat ik een marron ben'. De tijd om in hokjes te denken is voorbij, dat hebben ook de afgelopen verkiezingen bewezen. Surinamers willen Surinamers zijn, met hun eigen cultuur en religie, een 'eenheid in verscheidenheid'.

In elk geval is het een voldongen feit dat Suriname een nieuwe president en vicepresident heeft. President Desi Bouterse zal het niet aan Assembleevoorzitter Marinus Bee overlaten om de loodzware keten, het symbool van de natie, op de schouders van Chan te leggen. Vandaag gaat plan B in werking en dan wordt voor de derde keer geschiedenis geschreven. Dan is in drie weken tijd, de tweede persoon uit Marowijne gekozen tot parlementsvoorzitter. Bee had vanaf 29 juni deze functie kunnen bekleden, maar Bigi Bravo wilde de eerste zijn. De voorzittershamer blijft een machtig wapen, waarmee de uitvoerende macht op de vingers kan worden getikt. Het volk wil ook een kritisch parlement, waarbij er daadwerkelijk controle wordt uitgeoefend en volksvertegenwoordigers zich niet zullen opstellen als -zoals we in het recente verleden hebben gekend- rubberen stempels. Genoeg devaluatie! Er moet weer een revaluatie komen van het Huis van het Volk. 

Een glimp van sheriff Chan hebben wij gisteren weer opgevangen, toen de journalisten hem vragen stelden tijdens een persconferentie die door hem is uitgeschreven. Hij gaf een sneer door te stellen dat het vragen waren die in de afgelopen periode moesten worden gesteld aan de regering. De tijden veranderen, er komt meer democratie, er komt meer persvrijheid, lachte hij zichzelf krijgend achteraan. Ook zei hij dat er ruime mandaat is van het volk, dus journalisten moeten hem de kans geven om te regeren, want er is nog geen minuut geregeerd. De periode van de sheriff is voorbij, nu moet de staatsman, het staatshoofd tevoorschijn komen. Journalisten zijn altijd kritisch geweest, maar vragen stellen en antwoorden krijgen, zijn twee dingen. 

Als Chan en Ronnie de regering niet waren gaan redden - in de transitieperiode - dan waren die vragen ook niet gesteld. Dan was de regeermacht overgenomen vanaf 'default', want nu heeft de regering, inclusief de minister van Financiën, wat zuurstof gekregen. Alle moeite is zo te zien echter voor niets geweest. Fitch heeft Suriname toch nog in het ravijn gestort door op de valreep de 'default-status' te geven. Hopelijk volgt Moody's niet! En intussen worden alle plannen, die alleen maar geld kosten, tot de kleinste uurtjes doorgevoerd. Van wurgcontracten, benoemingen, tegen een appel en een ei verkopen van voertuigen, leeghalen van spullen op kantoor, gaan normaal door. Zelfs bankstellen en vloerkleden, ontkomen niet aan de graaizucht.

Intussen toont de paarse regering alle goodwill, want de transitiegesprekken waren heel goed. Zo goed dat er geen tegenkandidaten zijn gepresenteerd. Niet voor De Nationale Assemblee en ook niet voor president/vicepresident. Chan heeft al aangegeven dat niet aan het verleden moet worden vastgehouden. NDP-fractieleider André Misiekaba gaat de regering niet slechts kritisch volgen, maar zelfs kritisch begeleiden. In vol ornaat zijn de nieuwe regeerders gekozen en de oppositie heeft de uitgestoken hand gretig aangenomen. Het klinkt zo mooi, schouder aan schouder, zij aan zij, zal er gewerkt worden aan de opbouw van het land. Wij zullen coalitie én oppositie kritisch volgen en niet begeleiden. Chan Santokhi en Ronnie Brunswijk, dat is het nieuwe normaal, de nieuwe norm. Plan B is in stelling, daarom terug naar plan A. Nu het land aan diggelen is geslagen, kan op de scherven eindelijk worden begonnen met de opbouw, waarbij ieders geweten moet gaan spreken.

Nita Ramcharan