2020 is vanaf dag 1 een interessant jaar. Op die dag is de Afobakadam eindelijk in bezit gekomen van Suriname. Een week later wordt het grote nieuws meegedeeld: Er is een significante hoeveelheid OLIE gevonden vóór de kust van Suriname. En op 10 januari wordt in Ocer bekendgemaakt dat Desi Bouterse in persoon zal verschijnen voor de rechter. Iets wat hij twaalf jaar lang steevast geweigerd heeft te doen. 

Eerst is flink gestampvoet over de uitspraak. Het uitspreken van het vonnis terwijl de president op staatsbezoek in China was, kreeg de stempel 'a-nationaal', 'ongeldig', 'onwettig', 'illegaal'. Vicepresident Ashwin Adhin zei dat het vonnis geen rechtskracht heeft. De NDP-fractie meldde dat de Amnestiewet recht overeind staat. De rechterlijke macht is 'vrijpostig' zei minister Stephen Tsang. Japjapi's en keskesi's zullen de show niet stoppen, legde Silvana Afonsoewa uit. 

Niet alleen de NDP gaat, maar ook journalisten die twaalf jaar lang naar de zitting zijn gegaan, willen uiteraard ook meemaken hoe Bouterse voor de rechter zal staan. Hoe zal hij naar binnengeroepen worden door de deurwaarder. Gaat hij zonder adjudant voor de drie vrouwelijke rechters staan? Hoe zit het met zijn beveiliging? Mogen de veiligheidsmannen met wapens naar binnen in de rechtbank? Moet het publiek in de rechtszaal opstaan als Bouterse binnenkomt, want hoe dan ook is hij 24 uur per dag president. 

Hoewel de zaak van de verdachte Bouterse wordt behandeld, kan niemand erom heen dat hij president/staatshoofd is. Het is echt een dilemma. Het is een unicum in de wereld dat een zittende president wordt veroordeeld en terwijl hij in functie is zijn verzetzaak wordt behandeld. De zaak is aan wettelijke termijnen verbonden. Om het instituut van de president in tact te laten, is het een optie dat Bouterse tijdens de zitting het presidentschap overdraagt aan de vicepresident. Dat is geen nieuwigheid want dat heeft hij al eerder gedaan. Of zal de rechterlijke macht meewerken aan speciale faciliteiten voor het staatshoofd? 

Nita Ramcharan