De sfeer bij de poli's vooral in de ziekenhuizen maakt dat je je zieker voelt. Het is een aanblik van lijdende mensen. Je voelt de beladenheid van de omgeving. Moeders die pas bevallen zijn, moeten met hun baby wachten. Vieze luiers verwisselen en moedermelk geven, is een hele klus. Het is ook onvoorstelbaar dat er op veel poli's slechts één toilet is voor alle bezoekers; mannen, vrouwen en kinderen. En er hangt ook nog een handdoek, waar zonder meer bacteriën aan kleven waar voedseltechnoloog Ricky Stutgard niet goed van wordt. Waar Stutgard zich inzet om aan de basis te onderwijzen hoe belangrijk het is om de handen goed te wassen, hangt er een handdoek in het toilet van de poli om je handen te vegen. 

In de meeste gevallen kan de zieke na een zware poliklinische behandeling niet zelf met de recepten apotheken aflopen. Dus heb je daarbij ook hulp nodig van iemand die je bijstaat. En dan word je geconfronteerd met dat 'cito' op het recept geen zoden aan de dijk zet, evenals cash betaling. "Over een uur kunt u terugkomen om de medicijnen op te halen", is een voorgeprogrammeerde zin bij veel apotheken. En dat voor een paar tabletten, die al kant en klaar zijn. Mensen die van heinde en ver komen en talloze rondjes hebben gereden om een parkeerplaats te vinden, moeten doodgewoon een uur wachten om simpel een etiket te plakken op het doosje van de medicijnen. Anderen die geen vervoer hebben, hebben nog meer te verduren op de tocht langs de apotheken. In dit verlichte tijdperk..! En wie niet opkomt voor zijn rechten, blijft wortel schieten in de wachtkamer. 

En dan moet je ook nog met lede ogen toekijken dat er één persoon, met wat geluk twee personen, is die helpt met de recepten. Komt nog bijkijken dat sommige personeelsleden tijdens deze voor de patiënt, vervelende wachttijden, druk bezig zijn met hun mobiel. Weg sociaal contact tussen dienstverlener en patiënt! Nadat je enige tijd in de lange rij hebt gestaan, hoor je hoeveel wachtenden het slechte nieuws krijgen dat de medicijn er niet is! Dus heb je geen andere keus, dan naar een andere apotheek te gaan. Kostbare tijd verloren en intussen wordt het steeds later. En als het je meezit, zul je met een deel van de benodigde geneesmiddelen huiswaarts gaan. Wat betekent dat met alle ellende die je hebt meegemaakt vanaf doktersbezoek naar apotheek, je uiteindelijk thuiskomt zonder alle voorgeschreven medicijnen. Het gevolg: het genezingsproces kan niet meteen op gang komen. De volgende dag begint met lood in de schoenen, de zoektocht moet worden voortgezet. 

Dit verhaal is voor velen herkenbaar. Iedereen die naar de dokter of apotheek gaat, kan hierover meeklagen. Er zijn maar weinig klinieken die op basis van afspraak kunnen werken. Standaard is vaak dat patiënten gewoon naar het spreekuur moeten gaan. Je moet dan bidden en hopen dat er uitvallers zijn en je gauw kan worden geholpen. Het moet mogelijk zijn om een beter systeem uit te vinden om mensen niet urenlang te laten wachten voor een consult van enkele minuten bij de dokter. En daarvoor hoeven we het wiel niet opnieuw uit te vinden. We kunnen kijken naar landen waar het wel lukt om een afspraak van 8 uur om 8 uur na te komen. De helpers van God op aarde moeten zich ook kunnen verplaatsen in de situatie van de mensen die medische hulp zoeken, ook zij worden een keertje ziek. Een goede opvang van patiënten zal het genezingsproces en het sociaal contact in de schakel van de gezondheidszorg alleen maar ten goede komen.

Nita Ramcharan