Column: Het volk spreekt vandaag…

In een land als Suriname zou de opkomst van de verkiezing 100 procent moeten zijn. Stemmen is een recht en geen plicht. Vandaag gaan de kiezers hun recht uitoefenen. Burgerplicht, bah! Burgers hebben recht. We willen alles hier als een plicht zien. En als iedereen weet dat het je recht is om te stemmen, dan ga je veel eerder naar de stembus. Een plicht vervullen is saai.

In de achteruitkijk spiegel terugblikkend, zien we dat er in 1977 is gestemd. Op een blauwe maandag pleegden 16 militairen, op 25 februari 1980, een staatsgreep. Precies een maand voor de verkiezing die in maart zou worden gehouden. Het recht van burgers om te gaan stemmen en zo te bepalen wie hun leiders mochten zijn, is hen bruut ontnomen. Het heeft een decennium geduurd, voor we weer naar de stembus mochten gaan. Tien jaar lang mochten Surinamers niet hun eigen leiders kiezen. Meer dan 100 ministers kwamen en gingen. Het wilde maar niet lukken. Het volk was toch nodig om te bepalen wie de leiders mochten zijn.

In volle overtuiging ging het land, op 25 november 1987, massaal naar de stembus en stemde frontaal. De Frontleiders kregen een overweldigende meerderheid aan stemmen en zetels. 40 van de 51 zetels. Van deze luxe kan je alleen nog maar dromen. De regeerders kregen blanco volmacht om orde op zaken te stellen. Helaas waren de benen niet sterk genoeg om de weelde te dragen. Het volk had zijn deel in elk geval gedaan…

Vanaf 1987 is er gestemd in 1991, 1996, 2000 en 2005. Vijf keer zijn wij naar de stembus geweest. Intussen raken we er weer gewoon aan dat we stemrecht hebben, waardoor velen gaan zweven. Precies vijf jaar geleden, gingen we naar de stembus. De uitspraak was niet mooi voor de mensen die zich aandienden om het land te regeren. Het volk vond geen enkele partij/combinatie goed genoeg om haar het bestuur van het land toe te vertrouwen.

Acht partijen waren nodig om een coalitie te kunnen vormen. Een coalitie met 29 zetels. In de praktijk bleek de basis smal te zijn en dat ze niet bij elkaar hoorden. In vijf jaar tijd zijn de partijen niet naar elkaar toe gegroeid, de eenheid was zoek. Openlijke ruzies tussen ministers, partijleiders, oppositie en coalitie. Oppositie én coalitie krijgen voor hun leiderschap een onvoldoende. Vijf jaar lang is er een verkiezingsstrijd gevoerd.

Vandaag staan we weer voor een belangrijk besluit. Deze verkiezing is cruciaal voor de richting die Suriname op zal gaan. Er staat een massa achter de negen partijen/combinaties die deelnemen aan de verkiezingen. Alle Surinamers, die 18 zijn, ingezetene zijn, op de kiezerslijst voorkomen, een oproepingskaart hebben en zich kunnen identificeren met het juiste document, mogen hun stem uitbrengen. Zij zijn vrij om achter het gesloten gordijn de keuze te maken.

De verwachtingen zijn hoog gespannen. Sommigen vieren al de overwinning. Als na 12 uren de stembussen zullen sluiten, worden de geheime stemmen in het openbaar geteld. Dan weten we welke keuzen de kiezers hebben gemaakt. De uitslag zal voor velen hard aankomen, onaangenaam zijn, maar stemmen is het recht van het volk. Uit vrije wil is de keuze gemaakt. En elke democraat, die meedoet aan het democratisch proces, MOET zich neerleggen bij de uitslag. Er wordt om de gunst van de kiezers gevraagd. Er is veel beloofd, maar het oordeel is nu aan het volk. En als het volk heeft gesproken, dienen leiders hun hoofd te buigen, te zwijgen en de lessen uit te leren. Lang leve de democratie!

Nita Ramcharan
(Foto: Edward Troon)