Deze zin kwam in mij op naar aanleiding van de recente tragedie op maandag 18 november, waarbij twee schoolgaande jongeren, broer en zus op een bromfiets, het leven hebben gelaten in het verkeer. Dit aangrijpende ongeval heeft een diepe impact gehad op de Surinaamse samenleving.

De tragedie van het verlies van twee jonge levens is niet zomaar een incident, maar vestigt de aandacht op bredere problemen rondom verkeersveiligheid in Suriname. Waarom houdt dit ons nu extra bezig, terwijl er haast elke week een aanrijding met of zonder dodelijke afloop met bromfietsers plaatsvindt? Het is nu meer dan ooit de tijd om met ons allen te kijken naar de omstandigheden, cq oorzaken die leiden tot verkeersongevallen met dodelijke afloop.

De vraag die velen zich stellen is, “was dit ongeval te voorkomen”? Vele vragen houden de gemoederen bezig, waarop er helaas geen afdoend antwoord is of zal zijn. Er is ook een gevoel van frustratie over de vele verkeersongelukken en de schijnbare onmacht om deze te voorkomen. Als burgers vragen wij ons af “ waarom er niet meer gedaan wordt om de verkeersveiligheid te verbeteren. De slechte staat van de infrastructuur, het roekeloze rijgedrag en het gebrek aan handhaving van de Rijwet/Rijbesluit dragen ook hiertoe bij. Indien er een schuldvraag zou moeten worden gelegd, dan is mijn mening dat wij als samenleving met ons allen hebben gefaald.

Op de eerste plaats is ons verkeersinfrastructuur erg onveilig en gevaarlijk. Manifest is het slecht wegennet, hardrijders, onduidelijke verkeersborden, e.d., en op bepaalde plaatsen onduidelijk, (onverlicht of slecht verlicht van zowel verkeersdeelnemers als wegennet). De zorg hiervoor valt onder de verantwoordelijkheid van het Ministerie van OW en in de districten onder het regionaal bestuur.

Enerzijds is de verkeerspolitie belast met verkeersorde en -veiligheid, maar beschikt vaak niet over die middelen die nodig zijn om het verkeer ordelijk te laten verlopen. Anderzijds zijn er de vele roekeloze buschauffeurs die in de buurten van scholen bv gewoon op het voetpad van de Indira Ghandiweg rijden. Eveneens zou de politie vaker in de omgeving van scholen moeten surveilleren tijdens- en na schooluren. Bepaalde wegen zijn in de ochtenduren een racebaan, waardoor er een levensgevaarlijke situatie ontstaat voor het  langzaam verkeer. Bijv. de Nw Weergevondenweg en Indira Gandhiweg. 

Indien de politie zichtbaar is, zullen verkeersdeelnemers zich wel twee maal bedenken alvorens zij roekeloos rijgedrag vertonen. Er zou ook veel meer audio/visuele voorlichting programma’s vanuit de politie verzorgd moeten worden, in diverse talen. Wijlen inspecteur Peneux verzorgde het programma “Verkeerspraatje”. Dit was erg nuttig voor de jeugd. Dit zijn enkele zaken die uiteraard financiën kosten, en allemaal vallen onder de verantwoordelijkheid van het Ministerie van JUSPOL. Van hun zijde probeert de politie met de middelen die zij ter beschikking heeft, de weggebruikers te wijzen op de eigen verantwoordelijkheid in het verkeer. Dit deed zij middels de slogan “Hardrijders zijn doodrijders”  en zelfs het invoeren van een officiele verkeersmaand. Dit mag echter niet baten.

De weggebruikers zijn aan de andere kant op de eerste plaats verantwoordelijk voor hun eigen rijgedrag en voor de veiligheid van andere weggebruikers. Tevens zijn er vele automobilisten die geen voorrang verlenen, aan het langzaam verkeer. Maar bromfietsers zijn vaak ook degenen die met hoge snelheid rijden, en allerlei fratsen uithalen die hen fataal wordt.

Ter vermindering en voorkoming van het dodelijke aantal bromfiets slachtoffers, was er reeds in 2010 door toenmalige minister van JusPol, besloten dat bromfietsers over een bromfietscertificaat moesten beschikken. Echter, indien wij kijken naar het aantal verkeersslachtoffers onder bromfietsers, is de vraag wat de status is van dit certificaat anno 2024.

De vraag die veel mensen zich stellen is of dit ongeluk kon worden voorkomen. Het idee dat er structurele problemen zijn die niet adequaat worden aangepakt, maakt ons ongerust over de veiligheid van andere weggebruikers, vooral jongeren, die vaak kwetsbaar zijn in het verkeer.

Wij moeten tot het besef komen dat dit niet alleen een probleem is voor individuen of bestuurders, maar dat de hele samenleving verantwoordelijk is voor het creëren van een verkeersveiligere omgeving. Deze collectieve verantwoordelijkheid roept op tot actie om de oorzaken van deze ongelukken te identificeren en hiertegen op te treden, zodat tragedies zoals deze in de toekomst kunnen worden voorkomen. Wij hebben een collectieve schuld in het niet adequaat aanpakken van de verkeersveiligheid.

Dit verkeersongeval heeft ons extra geraakt, vanwege de gedachte aan de toekomst van de jongeren die abrupt is beëindigd. Dit leidt tot verdriet, frustratie en bezorgdheid. De samenleving heeft recht op verandering en verbetering t.a.v. verkeersveiligheid voor iedereen.
Sterkte aan de families.

Theresia Cirino