Gezien het huidige ontwikkelingsstadium van Suriname zou het misschien wel relevant zijn om eens stil te staan bij de meest valide politieke ideologie om dit land naar welvaart en welzijn te ontwikkelen. Het gaat er om of we ons meer moeten focussen op de sociale paragraaf of acties moeten ondernemen om de schaal van het kapitaal te verbreden. Geografisch is een belangrijk deel van ons land onderontwikkeld. De fysieke voorzieningen zijn er niet. Ook het overgrote deel van de bevolking heeft geen adequate toegang tot voorzieningen als onderwijs, gezondheidszorg, gezonde en veilige drinkwatervoorziening, elektriciteit etc.

Misschien is het wel goed om het maatschappelijk en politiek debat opgang te brengen hoe de regering en wel de politieke partijen de ontwikkelingslijn van het land moeten volgen. Moet dat vanuit een sociale invalshoek of vanuit een liberale aanpak waarbij het kapitaal meer vrije ruimte krijgt? Hierbij krijgen de investeringen via het particuliere bedrijfsleven meer ruimte om de productie en productie infrastructuur en werkgelegenheid te stimuleren via wettelijke voorzieningen die getroffen moeten worden. Dus het moderniseren van het investeringsklimaat. 

Het monetair en financieel beleid via de monetaire autoriteiten (ministerie van Financiën en Centrale Bank van Suriname) zal dus adequaat onder de loep moeten worden genomen om het rentebeleid bij de banken en belastingtarieven bij de Belastingdienst stringent te monitoren. Traditiegetrouw zijn het de rechts conservatieve politieke partijen die zich sterk houden aan de klassieke omstandigheden en vooral de wetgeving, terwijl de links liberale politieke partijen meer openstaan voor maatschappelijke progressie.  

Nu we aan de vooravond staan van de verkiezingen zullen de kiezers zich rekenschap moeten geven aan welke kant ze zullen hangen. Suriname is een land in ontwikkeling en lange tijd hebben de verantwoordelijke beleidsmakers in het beleidscentrum in Paramaribo niet serieus gewerkt aan de sociale voorzieningen van het overgrote deel van de bevolking en het geografisch overgrote deel van het land.

De sociale aanpak houdt in een bredere en kwalitatieve  aanpak van onderwijs, gezondheidszorg, veiligheid, rechtszorg en rechtsbescherming, huisvesting en sociale zorg van minderdraagkrachtigen en kwetsbare groepen.  Daarbij moet de kwetsbare positie van de binnenlandbewoners (Marrons en Inheemsen) ook worden meegenomen. De overheid heeft de taak om de bevolking te stimuleren om zelfvoorzienend bezig te zijn voor wat betreft hun eigen basale voorzieningen. Echter zijn er bepaalde collectieve zaken die door de overheid in place moeten worden gebracht. Dat kan de overheid met geen enkel argument van zich afschuiven. 

Indien de overheid het goede voorbeeld geeft zal dit ongetwijfeld navolging vanuit de burgerij genieten. Om zaken structureel aan te pakken en om onnodige oeverloze discussies te voorkomen, zal de politiek budgettair en wettelijk de voorzieningen moeten treffen opdat de overheid in de nabije toekomst serieus werkt aan de sociale paragraaf van kwetsbare en gemarginaliseerde groepen binnen onze samenleving.

Ettiré Patra