Recentelijk stonden president Chan Santokhi en vicepresident Ronnie Brunswijk publiekelijk haaks tegenover elkaar als het gaat om het beschikbaar stellen van financiële middelen voor het uitvoeren van ontwikkelingsactiviteiten. Brunswijk heeft voor de zoveelste keer onomwonden op voor hem karakteristieke wijze aangegeven, dat er geen middelen vanuit Financiën beschikbaar worden gesteld aan de ministeries die zijn toebedeeld aan de ABOP waar hij tevens voorzitter van is. 

De president heeft op zijn beurt deze aankondiging bestempeld als leugens. De hamvraag in deze contradictie, is waar de middelen wel naar toegaan. Dat de eerste en tweede burger van het land zo scherp van inzichten verschillen om deze beleidsaangelegenheid, is zonder meer zorgwekkend. Het zou beter zijn als deze hoge politieke functionarissen de koppen bij elkaar steken en dit aandachtspunt in gemoedelijke sfeer rustig bespreken. Wie er nu gelijk heeft kan moeilijk worden aangegeven op basis van de beschikbare informatie. Eigenlijk is dat in dit stadium ook niet van belang.

Dit is niet de eerste keer dat de vicepresident dit onderwerp publiekelijk aan de kaak stelt. Tijdens de periode van gewezen minister van Financiën, Armand Achaibersing had de vp reeds moeite met de kanalisatie van middelen vanuit Financiën. Achaibersing had het evenals de huidige minister Stanley Raghoebarsing erover dat er genoeg missives zijn voor de ministeries van ABOP. 

Eigenlijk geeft deze redenering een vertekend en misleidend beeld van de werkelijke situatie. De minister van Financiën heeft het steeds over missives die zijn goedgekeurd in de Raad van Ministers. Maar er wordt niet uitgelegd dat om de middelen daadwerkelijk beschikbaar te krijgen, er nog een lange weg te bewandelen is. We praten over autorisatie vanuit Financiën, het uitgeven van een reçu en het storten van de middelen via de Centrale Betaaldienst bij de Centrale Bank van Suriname. 

Dit is echt een lijdensweg en precies in dit traject zit de vertraging. Natuurlijk weten we allemaal dat de middelen niet toereikend zijn, omdat de staatsinkomsten ook geen gelijke tred houden met de uitgaven. Dus beleidsmatig zullen prioriteiten moeten worden gesteld. Duidelijk gesteld moet worden dat de Staat altijd inkomsten heeft. Op basis van een duidelijke prioriteitenlijst zullen over de gehele linie de inkomsten moeten worden gekoppeld aan de uitgaven. 

De regeringscoalitiepartijen zullen nu moeten gaan beseffen dat sociaal-maatschappelijk en economische ontwikkelingsactiviteiten leiden tot het halen van politieke doelen en dat deze het draagvlak bieden om te werken aan sociaal-maatschappelijke en economische ontwikkelingsprojecten. Deze twee zaken gaan altijd hand in hand. Je zal allerlei stoere en gespierde taal bezigen tot het electoraat het draagvlak van jou afpakt en dit aan anderen geeft en dan pas zal je beseffen dat je niet meer in het machtscentrum bent en geen rol meer van betekenis kan spelen in het ontwikkelingstraject van Suriname.

Ettiré Patra