Column: Heeft Israël recht van bestaan?

Als deze vraag me vijf jaar geleden was gesteld, had ik 'ja' geantwoord. Ik zou voor een twee-staten oplossing zijn waarbij Palestijnen en Israëli’s een eigen staat hebben. Die oplossing is voorgoed voorbij. Maar eigenlijk was het nooit een rechtvaardige oplossing. Dat heb ik geleerd toen ik me de laatste jaren ben gaan verdiepen in Palestina. Als je dat doet, dan kun je niet anders dan deze vraag met een hartgrondig “nee” beantwoorden. Ik ben een manuscript aan het lezen van mijn goede vriend Hatem Bazian over Palestina. Hatem is Palestijn en doceert aan de University of California Berkeley. Hij is ook een leidende figuur in de solidariteitsbeweging in de Verenigde Staten met Palestina.

Laten we de feiten uit de geschiedenis op een rijtje zetten.
In 1948 is de staat Israël ontstaan nadat 750.000 Palestijnen verdreven werden uit hun huizen die vervolgens door Joden uit Amsterdam, New York en Parijs in beslag werden genomen. Vanuit het westen is de oprichting van de staat Israël gepresenteerd als een terechte oplossing voor de slachtoffers van de Joodse Holocaust. De verschrikkingen van de Nazi-vernietigingskampen heeft de sympathie in het westen voor het Joodse volk doen toenemen. Die sympathie is terecht, maar de hele redenatie is volstrekt krom.
Want wie waren de daders van de Holocaust? Dat waren Duitsers. Dan is het toch logisch dat de Duitsers in hun land grond aanbieden om de Joden een huisvesting te bieden. Waar is de logica dat de Palestijnen, die niets te maken hadden met de Holocaust, moeten boeten voor misdaden die de Duitsers hebben begaan? Dat is volstrekt onlogisch en zeer onrechtvaardig tegenover de Palestijnen. Hoe zou je aankijken tegen een misdadiger die jouw huis binnentrapt, je vader vermoordt, je gezin uit jullie huis verjaagt en zegt: “Ik heb nu recht van bestaan in jullie huis. Het is legitiem om dit te doen, want iemand anders heeft mijn vader vermoord.” Die zou je die misdadiger toch voor gek verklaren?

De Joodse Holocaust is niet de echte reden om Palestijnen uit hun huizen te verjagen. De etnische zuivering van Palestina is een heel oud plan dat is opgesteld 40 jaar voor de Holocaust door Zionisten.
Het manuscript van Hatem draagt de titel “Palestine … ‘It’s something colonial”. De subtitel is direct afgeleid van een brief van Theoder Herzl, de grondlegger van het moderne Zionisme, aan de minister van koloniën van Groot-Brittanië, Cecil Rhodes, waarin hij hem om steun verzocht voor een project in Palestina. Let op, de brief is gedateerd van 1902, lang voor de Holocaust. Daarin schrijft Herzl: “You are being invited to help make history. It doesn’t involve Africa, but a piece of Asia Minor; not Englishmen but Jews… How, then, do I happen to turn to you since this is an out-of-the-way matter for you? How indeed? Because it is something colonial.”

Hoe is dit koloniaal project van de grond gekomen?
In 1914 was Palestina onder Ottomaans (Turks) beheer. Er woonden Moslims (80%), Joden (11%) en Christenen (9%) zonder veel problemen met elkaar. Het plan om Palestijnen te verdrijven en op hun grondgebied een Joodse staat te vestigen begon met het aanmoedigen van Joden om te migreren naar Palestina, waar ze zonder problemen als immigranten konden wonen. In 1936 was het Joodse aandeel in de Palestijnse bevolking al 28%.
Maar immigratie was niet voldoende. Om een staat te vestigen moesten de rechtmatige bewoners worden verdreven met grof geweld. Eén van de Zionistische voorlieden, Vladimir Jabotinsky (1880-1940), gaf aan hoe: “We shall create, with sweat and blood, a race of men, strong, brave and cruel. If you wish to colonize a land in which people are already living, you must provide a garrison on your behalf. Or else give up your colonization, for without an armed force which will render physically impossible any attempts to destroy or prevent this colonization, colonization is impossible not ‘difficult’, not ‘dangerous’ but impossible! … Zionism is a colonizing adventure and therefore it stands or falls by the question of armed force.”

De wegbereider voor de etnische zuivering van Palestina waren de Britten. In de Eerste Wereldoorlog zagen de Britten hun kans om een verzwakt Ottomaanse rijk aan te vallen en Palestina over te name. Ze zagen het als een manier om wraak te nemen voor de kruistochten. Na de overname van Jeruzalem in december 1917 verklaarde de Britse generaal Edmund Allenby: “The wars of the crusades are now complete.” Een maand eerder had Engeland middels een verklaring van minister Balfour aangegeven dat de Britten zouden samenwerken met de Zionisten om een Joodse staat te vestigen in Palestina. Maar dat ging niet zo gemakkelijk vanwege verzet van de Palestijnen.

Dat verzet nam massale vormen aan in een opstand tussen 1936-1939, die begon toen de Palestijnen op 16 oktober 1935 ontdekten dat Zionisten 800 geweren en 400.000 patronen met munitie hadden gesmokkeld in de haven van Java als deel van een plan om een oorlog te starten tegen de Palestijnen.
Tijdens de opstand vermoordden de Britten 5.000 Palestijnen, verwondde 15.000 en namen 5.600 gevangen. De massale repressie voerden ze samen uit met … een Zionistische paramilitaire organisatie, de Hagana die al in 1921 was opgericht. Die had een militair plan opgesteld om Palestijns land militair in bezit te nemen. Let op, dit speelt zich af voor de Tweede Wereldoorlog.

In 1939 was het Palestijns verzet bruut onderdrukt. Een jonge Joodse historicus stelt aan het Jewish National Fund voor om een groot en geheim onderzoeksproject op te zetten om de Palestijnse dorpen in kaart te brengen voor een etnische zuivering in de toekomst. Moshe Pasternak, één van de onderzoekers die betrokken was bij de dataverzameling vertelt: “We had to study the basic structure of the Arab village. This means the structure and how best to attack it. In the military schools, I had been taught how to attack a modern European city, not a primitive village in the Near East. We could not compare it [an Arab village] to a Polish, or an Austrian one. The Arab village, unlike the European ones, was built topographically on hills. That meant we had to find out how best to approach the village from above or enter it from below. We had to train our 'Arabists' how best to work with informants.”
In 1947, voordat de bezettingsoorlog met steun van het westen tegen de Palestijnen begon, hadden de Zionisten al een database met “the topographic location of each village, its access roads, quality of land, water springs, main sources of income, its sociopolitical composition, religious affiliations, names of its mukhtars, its relationship with other villages, the age of individual men (sixteen to fifty), an index of hostility based on the level of the village’s participation in the revolt of 1936”.
Na de Tweede Wereldoorlog hadden de Zionisten hun legers buiten Palestina gevormd. De Britten zelf zagen hun wereldrijk inkrimpen door de enorme klappen die ze hadden gekregen met name in India. In de Verenigde Naties hadden de Zionisten met steun van Nederland en Amerika een resolutie laten aannemen die Palestina zou moeten verdelen in een Joods en Palestijns deel. Daarna begon de gewelddadige bezetting van Palestina door Zionistische stoottroepen die de dorpen en steden van Palestina afgingen en massale moordpartijen uitvoerden op onschuldige Palestijnen.
En de westerse wereld die met afschuw sprak over de Holocaust steunde de volkerenmoord op de Palestijnen met een dubbele moraal. De enigen die verzet boden, waren de Palestijnen zelf.
De staat Israël is een illegale staat. Er is geen enkel moreel of wettig argument om de roof van Palestijns land en de etnische zuivering te rechtvaardigen en een apartheidsstaat op te richten met Palestijnen als tweederangsburgers in hun eigen land.

Het is bewonderenswaardig dat al decennialang het Palestijnse volk verzet biedt. Det verzet is breed en legitiem. Toen Nederland door de Duitsers bezet was, hebben katholieken, protestanten, liberalen, sociaal-democraten en communisten gezamenlijk gestreden tegen de bezetting. Die strijd is met geweld gevoerd: aanslagen, het vermoorden van de Nazi-bezetters en bomaanslagen. Die strijd was een legitieme en rechtvaardige strijd.

Zo is er in Palestina een breed verzet tegen de Israëlische bezetting, van islamisten van Hamas tot marxisten. De poging om Hamas te criminaliseren door hen als een terroristische organisatie te bestempelen is een poging om het verzet te breken. Maar het is niet aan de bezetter om te bepalen wie verzet mag plegen en op welke wijze dat mag. Hamas en andere organisaties voeren een legitieme bevrijdingsstrijd tegen een illegale staat die geen enkel recht van bestaan heeft.
Het kan decennia duren voordat dit onrecht verdwijnt. Dat is het geval geweest met alle gevallen van historisch onrecht. Dat was het geval met de slavernij van de zestiende tot en met de negentiende eeuw en met apartheid in Zuid-Afrika in de twintigste. De val van de apartheidsstaat Israël begint met het ter discussie te stellen van de legitimiteit van haar bestaan. Daarom is het belangrijk om uit te spreken dat Israël geen recht van bestaan heeft en het verzet van Palestijnen inclusief Hamas een legitiem verzet tegen dat onrecht is. We moeten al vroeg beginnen om dit idee te laten gronden in Nederland en Suriname. We moeten stimuleren dat kinderen die werkstukken maken op de middelbare school dit onderwerp kiezen en de echte geschiedenis leren zodat ook zij begrijpen waarom Israël geen recht van bestaan heeft.

Hoe zal het einde van de apartheidsstaat Israël in de toekomst eruit kunnen zien? De apartheid zal afgeschaft zijn. Joden hebben dezelfde rechten als alle andere inwoners van Palestina. De apartheidsmuur is afgebroken. De naam Israël is vervangen door Palestina. De nazaten van de mensen die uit hun huizen zijn verdreven zijn teruggekeerd naar hun wettig bezit.
Is dit een droom? Ja, maar de mensheid heeft altijd een droom van vrijheid en rechtvaardigheid gehad. En die dromen zijn vaak werkelijkheid geworden.

Sandew Hira


1.Theodore Herzl, The Complete Diaries of Theodore Herzl, New York, Herzl Press and Thomas Yoseloff, 1960. Vo. III, p. 1194.