Imro L. Smith roept nu op tot nationale samenwerking tussen de NDP en de VHP, en wijst maatschappelijke organisaties aan als bruggenbouwers. Op zich klinkt dat mooi. Maar wie even terugkijkt naar de verkiezingen van 2020, kan zich slechts afvragen: waar was deze oproep toen?

In 2020 behaalde de VHP 20 zetels en de NDP 16 – waarmee de NDP de tweede grootste partij was én als enige partij volksvertegenwoordigers uit alle 10 districten van Suriname leverde. Toch was er toen geen oproep van de heer Smith aan de VHP om te zoeken naar nationale eenheid. Er kwam geen pleidooi voor brede samenwerking, geen oproep aan maatschappelijke organisaties om een brug te slaan tussen de twee grootste politieke partijen. In plaats daarvan zweeg men toen, of erger: werd het pad van polarisatie ondersteund.

Vandaag, nu de kaarten anders liggen en de NDP wederom sterk uit de verkiezingen komt – met wederom landelijke dekking – wordt ineens wél gepleit voor dialoog. Dat is geen consistent leiderschap of nationale verantwoordelijkheid. Dat is selectieve betrokkenheid en politieke hypocrisie.

Wie werkelijk staat voor nationale eenheid en brede samenwerking, doet dat principieel en niet alleen als het politiek gelegen komt. Wie in 2020 zweeg toen samenwerking nodig en logisch was, moet nu niet doen alsof hij het morele kompas van het maatschappelijk middenveld vertegenwoordigt.

Het is bekend dat de NDP altijd openstaat voor samenwerking in het belang van het land. Maar die samenwerking moet gebaseerd zijn op wederzijds respect, eerlijkheid en gelijke behandeling – niet op politieke opportuniteit, hypocrisie en machtswellust.

Ons land heeft rust en stabiliteit nodig, ja. Maar ook politieke eerlijkheid. Laten we daar beginnen.

Ricardo Panka