“Jules, waarom zit je er zo teleurgesteld bij?”
“Tja, die Atoombetaal-voorzitter van de Skoowtu-bond is zelf ontevreden over het bereikte resultaat van de besprekingen met de vertegenwoordigers van de regering. Dan hoe zal ik me dan voelen?”
“Maar daarom kan die voorzitter wel begrijpen dat vele actievoerenden dat ook zijn. Dus mensen: wees niet ontevreden, want jullie Atoomvoorzitter is dat ook.”
“Maar deze zelfde atoomjongens hadden bij hun terecht ontevreden achterban de indruk gewekt dat alles na twee uren bespreking met de koning van Bruns-Guyana in orde zou zijn.”
“Wisten zij niet beter? Ik ben geneigd dit in twijfel te trekken.”
“Dus, meester, u had deze teleurstelling zien aankomen?”
“Als ondeskundig onderhandelaar kon ik toch op mijn vingers natellen dat je niet alleen bij het onderhandelen met deze regering, maar met elke andere hiervoor en hierna, goed beslagen ten ijs moet komen en een lange adem moet hebben.”
“Dus dan had men die vrouwen meteen naar huis kunnen sturen en niet pas nadat zij twee uren vol hoop hadden gewacht.”
“Oke, maar die ene srd minder voor de benzineprijs is wel een goed resultaat.”
“Ja, een doekje voor het bloeden, dus om de druk van de ketel te halen en de acties de wind flink wat uit de zeilen te nemen.”
“Wat is gelukt, want intussen hebben de actievoerende vakbonden hun leden, na verslag te hebben gedaan van de voorlopige povere resultaten, opgeroepen om vanaf morgen weer aan het werk te gaan.”
“Maar die Atoomvoorzitter wist dondersgoed met wie zij zouden gaan onderhandelen, daarom had hij terecht gezegd dat hij deze regering niet vertrouwde en…”
“Dan toch ga je met ze onderhandelen? Als ik De Koning was, had ik me net daar omgedraaid en was ik met grote stappen naar binnen gegaan, -Je vertrouwt ons tok niet, tok? Dan blijf met je schreeuwmassa lekker voor de deur staan.”
“Wil je me niet onderbreken? Dus ik zei: …daarom stelde hij dat alles wat was overeengekomen met de regering Zwart op Wit gesteld zou worden.”
“En toch pakken ze je, met of zonder tjauwmin, bami of roti doks.”
“De voorman stelt dat de onderhandelingen nog niet voorbij zijn, maar dat er nu meer ruimte is om betere resultaten te bereiken. Maar eerst moeten de juiste cijfers op tafel liggen, anders neemt de overheid alles wat ze geeft weer terug.”
“Ow, die jongeman is goed om de politiek in te gaan; hij draait z’n aanhang van achteren naar voren. Weet hij niet dat elke regering alles wat zij geeft, weer terug neemt, met twk nog wel?”
“Maar Atoom-man heeft toch eerder gezegd dat hij politieke ambities heeft? En dan zullen vooral de vrouwen die in hem geloofden, weer eens zien hoe hun strijd misschien minstens één gladde nieuwe politicus heeft voortgebracht.”
“Dat is hetzelfde wat wij als studenten door kregen na de maandenlange felle strijd die wij in 1973 voerden om vooral de leerkrachtenbonden te ondersteunen in hun strijd tegen de toenmalige regering.”
“Maar die Atomic Poets-ini-mi vroeg wel van de overheid om geen rancune tegen vooral de leiders van de acties te voeren. Ik zou zeggen: Je moet je juist niet bang tonen voor eventuele rancune van de overheid, dan laat je je zwakke punt zien.”
“En rancune is iets van oudsher in dit land; het lijkt wel de basis te zijn waarop het beleid hier sinds de koloniale tijd draait.”
“Leven we dan nog steeds in de eeuw van gouverneur Kielstra, die zelfs een volksvertegenwoordiger liet opsluiten die kritiek op hem had?”
“Een seniore vriend van mij, die op Curaçao woont, hij is al 99 jaar oud, heeft me via de mail jaren terug verteld dat hij in de jaren vijftig was geslaagd als geneesheer van onze hoog aangeschreven Geneeskundige School. Hij werd te werk gesteld bij de oogpoli van ’s Lands Hospitaal en wilde gaan specialiseren voor oogheelkunde."
“Geweldig, maar ik zie die rancune nog niet."
“Wakti, noh. Hij vroeg toen een beurs aan bij het ministerie van Volksgezondheid. Weet je dat één of andere politieke drol hem toen keihard liet weten, dat hij die beurs kon krijgen, als hij officieel tot de regeringspartij zou toetreden.”
“Jeetje, toen al? In de jaren ’50 van de vorige eeuw?”
“Jawel.”
“Maar ik zie die rancune nog steeds niet.”
“Dan luister verder. Natuurlijk heeft hij dat niet gedaan, hoe sympathiek hij stond tegenover die regeringspartij. Maar het krijgen van een beurs, waarvoor hij op alle niveaus gekwalificeerd was, zou niet mogen afhangen van zijn toetreding tot een bepaalde politieke partij.”
“Ben ik helemaal met die broeder eens. Hij heeft dat toen geweigerd en heeft zijn beurs niet gekregen?”
“Klopt helemaal, maar allerlei halfwas-figuren die wel lid werden van die partij, kregen wel hun beurs naar Nederland. En opeens werden allerlei ambtelijke zaken van hem tegengewerkt,  zoals vaste aanstelling, verlofdagen, salarisaanpassing enzo.”
“En wat is toen met deze oprechte jonge dokter gebeurd?”
"Teleurstelling natuurlijk. Nogwel in je eigen land, door je eigen landgenoten en niet door bakra basi zo behandeld te worden! Maar hij zette door, en zie: het geluk rolde naar hem toe.”
“Hij kreeg die beurs toch?”
“Nee, hij las een advertentie dat ze op de Antillen een gouvernementsdokter nodig hadden op Sint Eustatius. Hij solliciteerde en werd meteen aangenomen. We waren toen nog deel van het Koninkrijk. Daar heeft hij een prettige en leerrijke tijd doorgemaakt, hij was als dokter alom gerespecteerd, verdiende goed en kon flink sparen.”
“Maar is hij daar lang gebleven, want het ligt wel wat afgelegen.”
“Na een aantal jaren is hij naar Nederland gegaan, behaalde daar zijn artsendiploma, specialiseerde zich in de oogheelkunde en praktiseerde tot beginjaren zeventig in Nederland. Daarna werd hij gouvernementsoogarts te Curaçao, waar hij baanbrekend werk op het gebied van de oogheelkunde leverde. En nu geniet hij al tientallen jaren aldaar van een welverdiend pensioen.”
“Wilde hij nooit terug naar Switi Sranan?”
“Natuurlijk, maar ik zal jullie niet vertellen waarom dat niet doorging. Dorpsjaloezie, kleinzieligheid, broodvrees en dat soort dingen.”  
 “Meester, als u hem weer mailt, doet u hem namens de borrelaars hier de beste groeten en geef hem onze grani en bigi lespeki als voorbeeld van iemand die niet zwichtte voor de goedkope politieke druk en rancune. Een voorbeeld voor onze jongeren.”
“Ja, jongeren en ouderen moeten zich niet laten opkopen, omkopen, verkopen, bekopen en ontkopen door die politieke raddraaiers die alleen uit zijn op hun eigen belangen.”
“Zal ik zeker doen. En Jules, om je wat op te vrolijken: jullie dragen dezelfde voornaam.”
"Yes, dat doet me goed. Een rondje daarop."
“Proost op Jules.”
 
Rappa