Column: Stoere indianen eisen hun rechten op

Land van stoere indianen, land van bossen groot en mooi. Even leek het lied dat vroeger op school werd gezongen, tot leven gekomen. Inheemsen hebben tijdens de manifestatie zaterdag hun kracht en spiritualiteit op indrukwekkende wijze laten zien aan de samenleving en de wereld. In korte tijd zijn de rookwolken gestuurd naar alle uithoeken van het land. Ondanks de hoge transportkosten, zeker uit het binnenland, waren er een paar honderd mensen op de been. De fraaie kostuums en hoofdtooien werden weer opgepoetst en de strijdbijl is weer opgegraven.

Paramaribo en omstreken kunnen een voorbeeld nemen van de organisatiegraad van de Inheemsen. Zij hebben laten zien dat het er niet meer aan toe gaat als ruim 500 jaar geleden, toen hun land werd overgenomen door bleekgezichten. Hoewel de traditie is gebleven, is de tijd van pijl en boog alleen voor de verdediging, voorbij. De spirituele krachten van de voorouders zijn weer wakker gemaakt. Met de protestmars is aangetoond dat de strijd nu gaat beginnen als de collectieve grondenrechten niet serieus worden verheven tot wet. Voor vandaag staat de wet weer op de agenda.

Maar de behandeling van de wet gaat heel moeizaam, ondanks de vele vredesconferenties die eerder gehouden zijn en jarenlang praten met elkaar. Er ligt een conceptwet op tafel maar deze is nog niet naar tevredenheid van onder andere de NDP en de VHP. De NDP wil meer tijd, omdat het concept via een amendement drastisch is gewijzigd. Er is meer tijd nodig volgens de paarse fractie om weer krutu's te houden met betrokkenen. Het overgrote deel van de VHP-fractie heeft de presentielijst niet getekend, want er zijn principiële bezwaren over wie te zeggen heeft over delen van het Surinaamse grondgebied.

In de hele wereld is er overeenstemming dat Inheemse en tribale volkeren rechten hebben die erkend dienen te worden. Suriname heeft zelfs twee vonnissen aan zijn broek, die maar niet kunnen worden uitgevoerd. Hoewel steeds wordt gezegd en het in de grondwet is verankerd, dienen de natuurlijke hulpbronnen van het land elke Surinamer ten goede te komen. Maar in de praktijk blijkt dat een kleine groep te zeggen heeft over de bossen, de goudvelden, de visgronden, mijnbouwgronden en andere natuurlijke hulpbronnen.

In het binnenland zijn er ook gemeenschapsbossen die wat geld voor de in stamverband levende groepen moeten opbrengen. Maar wat is de realiteit? In de meeste gevallen zijn het enkele toppers van de dorpen die profiteren van de voordelen ten koste van het voetvolk. Er worden deals gesloten met buitenstanders om het hout en het goud te exploiteren. Het geld verdwijnt in de zakken van enkelen. In de wet moet zeker ook worden geregeld dat de natuurlijke hulpbronnen eindelijk land en volk ten goede komen.

Nita Ramcharan