Column: Ordinaire roof en de nationale dialoog

De boosheid van mensen komt niet uit de hemel vallen. Er liggen daar oorzaken aan ten grondslag. Eén daarvan is zeker decennialange ordinaire grondroof die opeenvolgende regeringen oogluikend hebben toegelaten of er bewust aan hebben meegewerkt. De politiek liet decennialang toe dat enkelen konden speculeren met grond ten koste van grote delen van het volk. Deze vorm van zelfverrijking is steeds weer een bron van ergernis geweest, vooral voor hen die reeds jaren keurig op hun beurt wachtten op een minuscuul deel van dat wat als grondroof anderen in de schoot wordt geworpen. Diana Pokie heeft als minister paal en perk aan grondroof willen stellen. Een evenwichtige verdeling van grond was haar streven.  Zonder steekhoudende argumenten moest zij inpakken en vertrekken uit een regering die hetzelfde zei te willen van wat zij nastreefde. Was Diana Pokie haar tijd ver vooruit, of waren medebestuurders onbekend met de volgende uitspraak van Martin Luther King?  The time to do right is now and the time is always right to do right.

Helaas was er een plundering nodig om een klein beetje rechtvaardigheid te brengen in het verdelen van wat kavels. Na de plundering maakte minister Dinotha Okela Vorswijk – als een kind zo blij – bekend dat zoveel mensen die één of meer percelen hebben gekregen op het Sabaku-project bereid zijn vrijwillig (!?!?)  deze terug te geven. Wat de ontwikkeling van dit project betreft en het overig grondbeleid blijf ik belangstellend de beschouwingen volgen van het DNA-lid Kishan V. Ramsukul. Laat het duidelijk zijn dat ik bij grondroof zeker niet denk aan zij die de grond – die hen beschikbaar is gesteld - in cultuur brengen en daarop produceren. Neen, het gaat om speculanten, die zich politici noemen of zich via ‘goede’ kennissen in de politiek of middels hun politieke investeringen zich weten te garanderen van uitzonderlijke privileges. Mensen die overnight miljonair worden in een land met een steeds armer wordende bevolking. Overigens kennen wij ook de decennialange roof van overheidsposten, vooral door mensen die daar de opleiding daartoe niet hebben. Zie daar de condities om een onderontwikkeld land te blijven.

Nu het kalf haast verdronken is … grijpt de president naar het ritueel van oud-president Desi Bouterse: Nationale dialoog. Ik vraag mij af of de president niet door heeft dat hij net als Bouterse de indirecte democratie waar wij voor gekozen hebben bezig is te ondergraven. Waarom hebben wij in 2020 onze volksvertegenwoordigers gekozen? Dat een belangrijke vereniging als de VES en een vakcentrale als de C47 afzien van deelname aan deze dialoog is veel betekenend. Maar er zijn kennelijk genoeg Surinamers die vinden dat we te weinig tijd hebben om tijd te verspillen.

In plaats van de Nationale Dialoog zou de president - en allen die hem daarbij na-apen - het groot aantal volgauto’s waarmee hij dagelijks het volk voorbij racet in heroverweging moeten nemen. Bestuurders kunnen ook non-verbaal met het volk communiceren. Toen ik vorige week Melvin Linscheer in een actualiteitenprogramma hoorde zeggen: Onze wegen zijn niet berekend op zoveel voertuigen, dacht ik bij mezelf heeft hij dit weleens met de president besproken?

De les die wij leren uit de huidige regeerperiode dat verkiezingscampagnes in de toekomst serieuzer moeten worden en politici op hun woorden moeten leren letten. Terwijl de president nu wil praten ligt veel dat hem nu wordt aangewreven in de campagne van voor 2020. De stelligheid waarmee de president aangaf dat hij een programma had waarmee hij vanaf dag een de problemen zou aanpakken. Het diaspora kapitaal, dat niet kwam is een oud liedje, maar dagelijks wordt door delen het volk daarop gewezen. Dat geldt ook voor heel wat ongenuanceerde uitspraken tijdens en rond de verkiezingscampagnes.

En zij die tegen plunderaars en brandstichters zeggen dat ze het belang van Suriname schaden, moeten eerst nagaan in hoeverre deze mensen zich nog betrokken voelen bij onze gemeenschap. Mensen die zich niet meer bij een samenleving betrokken voelen, zich niet meer vertegenwoordigd voelen zijn tot alles in staat. Een heel belangrijke taak van de huidige regering zal dan ook moeten zijn de betrokkenheid van deze groep bij de samenleving te herstellen.