De dr. Martin Luther Kingweg en de Van ’t Hogerhuysstraat zijn haast uitgestorven. In het stille Paramaribo vallen twee mensen mij op. Ze zijn druk bezig op de hoek van de Zwartenhovenbrug- en de dr. E.A. Gesselstraat. Beiden zijn ze werkzaam bij Milieubeheer. Aan beide zijden van de weg zie ik ze bezig. Het lijkt alsof ze eer willen brengen aan de pas overleden legendarische voetballer door even goed te willen harken als Pelé in zijn glorietijd gevoetbald heeft. De een nog gemotiveerder dan de andere.

Het doet mij goed te zien, dat terwijl een groot deel van de Paramaribose bevolking het huis nog niet verlaten heeft - misschien nog slaapt - deze twee plichtsgetrouwe arbeiders voor ons bezig zijn. Ja, voor ons! Een schone stad schenkt toch zoveel meerwaarde aan onze levensvreugde? Een kort gesprek met hen leert dat ze reeds om 6.00 uur in de weer zijn. Als antwoord op mijn vraag zeggen ze dat al het door hen op hopen geharkte vuil spoedig zal worden opgehaald. Ik kan het niet laten een foto van deze plichtgetrouwe lieden te maken.

Wat ik echter dringend wil en moet zien is de staat van het Onafhankelijkheidsplein en zijn omgeving. Op weg naar het Plein vraag ik mij af of Milieubeheer vandaag maar 2 werkers heeft ingezet?  Nergens zie ik verder nog één werker van deze dienst. Het dieptepunt – zo u wilt – de anticlimax beleef ik op het Onafhankelijkheidsplein. De –onverlichte - ornamenten die reeds enkele avonden zorgen voor een bijzondere kerstversiering staan er nog. Ze zijn gedeeltelijk omsloten door een hekwerk.  Ik worstel met de retorische vraag: Als zoveel mensen een jaar lang hebben geklaagd over hun financiële zorgen, is het dan verstandig om aan het eind van het jaar zo fors uit te pakken? Gelet op de troep op het voormalige Vlaggenplein en langs de Waterkant kan vastgesteld worden dat aardig wat mensen een blik hebben geworpen.

Nu wil ik niet alle blaam voor de troep leggen bij de overheid of Milieubeheer. Het schoonhouden van ons land is een gedeelde verantwoordelijkheid van burgers en overheid. Maar in laatste instantie is het de verantwoordelijkheid van de overheid. Wij moeten – als burgers - onze publieke omgeving zo schoon mogelijk houden, maar voor het opruimen van overtollig vuil in het publieke domein moet de overheid zorgdragen, indien een niet duidelijk aanwijsbare actor daar verantwoordelijk voor is.

Een proactief ingestelde overheid zorgt dat burgers ruim voldoende mogelijkheden hebben om hun afval te deponeren. Reeds jaren wordt er geklaagd over die oranje afvalbakken die niet alleen te klein zijn, maar ook niet op tijd geledigd worden. Als je een beetje proactief denkt dan plaats je toch op hoogtijdagen - op plekken waar veel volk verwacht wordt - tonnen en/of redelijke containers.

Tijdens Carifesta V, die in augustus 1992 in Trinidad en Tobago werd gehouden, verbaasden Lothar Stadwijk en ik zich erover dat er in de wijde omgeving geen propje te zien was ondanks de duizenden zo niet tienduizenden mensen die op het terrein aanwezig waren. Kort daarna kwam het antwoord. Er liepen wat personen met bezems en blik rond. Waar ze maar een propje zagen werd dat opgehaald. Eindstand: Een keurig schoon terrein.

Aardig wat Surinamers vinden het nodig aan het eind van het jaar een schoonmaak of een reinigingsbeurt te ondergaan. Bijvoorbeeld een, wasi. Het afschieten van vuurwerk is voor velen ook een deel van het proces van het reinigen van individu en omgeving. Hoe mooi zou het niet zijn als we in plaats van te klagen over wat niet loopt en wat wij nog moeten hebben schoon schip zouden maken.

Ik hoop dat u in 2023 niet slechts vaak zal schoonmaken, maar ook permanent – waar nodig - schoon schip maakt.