Voordat ze het Indiase subcontinent verlieten, trokken Britse kolonialisten een denkbeeldige lijn die leidde tot de oprichting van India en Pakistan, een proces dat leidde tot massale migratie en religieuze rellen. Honderdduizenden stierven in het geweld. Ongeveer 12 miljoen mensen ontvluchtten hun huizen, waaronder ongeveer 5 miljoen moslims die van India naar Pakistan migreerden nadat India op 15 augustus onafhankelijk werd.

In 1971 vocht India opnieuw een oorlog met Pakistan, dit keer over de betrokkenheid van New Delhi bij de onafhankelijkheid van Bangladesh (voorheen Oost-Pakistan) onder premier Indira Gandhi.

De periode 1971-1999
De democratie in India onderging een grote test in 1975 toen Gandhi de formele noodtoestand uitriep. Het duurde bijna twee jaar en culmineerde in haar ontslag uit haar ambt.

Een overwinning van 1983 in de Cricket World Cup vervulde een miljoen dromen, maar een jaar later werd India opgeschrikt door twee catastrofale gebeurtenissen.

Gandhi, die bij de verkiezingen van 1980 aan de macht was teruggekeerd, gaf in 1984 opdracht tot een belegering van de Gouden Tempel in Punjab om het Sikh-extremisme de kop in te drukken. Datzelfde jaar werd ze vermoord door haar Sikh-lijfwachten, wat leidde tot massale anti-Sikh-rellen.

Er kwam dramatische vooruitgang met historische hervormingen in de jaren negentig die de groei aanwakkerden. Maar het viel samen met een grote omwenteling, waaronder een gewapende opstand in het betwiste Kashmir.

In 1991 werd voormalig premier Rajiv Gandhi vermoord door een etnische Tamil-zelfmoordenaar. In 1992 verwoestten hindoeïstische bendes een historische moskee in de stad Ayodhya, wat leidde tot landelijke rellen. En in 1993 schokte een reeks explosies de stad Mumbai en doodde meer dan 250 mensen.

India koos ervoor om in 1998 zijn militaire macht te tonen door een reeks van vijf kernproeven uit te voeren; Pakistan volgde met zijn eigen tests. In 1999 vochten de twee landen een beperkte oorlog in Kargil.