"Hebben wij in Suriname ooit leidende politici gehad?".  Deze vraag was het thema in een onlangs gehouden debat onder Surinaamse studenten Politicologie en Internationale Bestuurskunde in Rotterdam over de toekomst van Suriname.

Uit de discussies en dialogen werd geconcludeerd dat er drie categorieën politici zijn:
1. Zij die uitgaan van de feiten en zich aan de waarheid trachten te houden
2. Zij die af en toe een loopje met de waarheid nemen, maar toegeven als ze op een leugen betrapt worden; en
3. Zij die de feiten bewust verdraaien en niet toegeven als ze op een leugen betrapt worden, maar daar juist een nieuwe waarheid van maken. Het gaat erom om de leugens van die laatste categorie door te prikken en via bijvoorbeeld jaarlijkse rapportage openbaar te maken.

In onze postmoderne tijd staan burgers vandaag de dag erg sceptisch tegenover wat als waarheid wordt verkondigd. Als politici flagrante leugens blijven herhalen, zullen mensen daar op den duur misschien toch een deel van gaan geloven. De waarheid moet terug in de politiek. Bewustwording bij het grote publiek kan eraan meewerken om dat te bereiken.

"We hebben Amnesty International voor mensenrechten, Transparancy International voor corruptie, het World Justice Report voor de rechtsstaat en Greenpeace voor de natuur. Maar er is geen internationale organisatie voor de politiek die als hoofddoel heeft om leugens van politici onder de aandacht te brengen en het publiek te helpen in de bewustwording over het functioneren van politici en de vaststelling en verankering van een feitelijke waarheid. Zo’n internationale organisatie zou kunnen dienen als geweten, meetlat en terechtwijzing van leidende politici. Feit dat er nooit een organisatie is opgericht die de integriteit, het waarheidsgehalte en de verantwoordingsinformatie van partijpolitici meet, hun bijzondere positie tekent. Dit gaat de controlerende taak van de media te boven. Politici staan buiten de orde. Daarom moeten ze binnen de orde gebracht worden…" (aldus George Knight)

Juist die politici, die een flinke portie nostalgie in hun politiek doen, verdraaien de feiten het meest omdat ze vertrekken van een verkeerd uitgangspunt en zich in vreemde bochten moeten wringen. Wie de verschillende debatten in DNA op de voet volgt, en deze naast elkaar zou moeten plaatsen, zal niet aan de indruk ontkomen dat het gros van DNA-leden en sommige ministers, mensen zijn die met hun rug naar zowel de toekomst en realistische politiek staan en glashard liegen en hun leugens tot uitgangspunt van beleid maken.

Democratie is Emocratie geworden in de Surinaamse politieke arena. Niet de inhoudelijke agenda bepaalt momenteel het beleid, maar de hype en de emotie. Wij hebben blijkbaar geen parlementaire democratie meer in Suriname, maar een emocratie.  Politici doen aan kortetermijndenken; ze opereren op dezelfde manier als multinationals. Vandaag en morgen pakken we de winst, maar overmorgen?

Onze politici doen aan kortetermijndenken. Blijkbaar moeten wij niet bij politici zijn als het om langetermijndenken gaat (terwijl dát nu net de basis zou moeten vormen voor solide beleid). Op de huidige problemen in ons land krijgt de politiek maar geen vat. Er is meer sprake van partijpolitiek, dan een politiek welke ons land als prioriteit ziet. Simpele problemen worden zo complex gemaakt, dat het makkelijk schijnt te zijn de vorige regeringen alsmaar te verwijten van wanbeleid.  

Is de politiek onderdeel van het probleem?
De vraag is dan ook gerechtvaardigd: waarom wil iemand anno 2022 nog politicus zijn? Mensen die iets in hun mars hebben in ieder geval niet. We zitten in Suriname dus opgescheept met politici die dertig, veertig jaar geleden in de politiek geen schijn van kans zouden maken; een enkele uitzondering daar gelaten. De huidige politici zijn onderdeel van het probleem vanwege hun middelmatigheid en hun gebrek aan oplossend vermogen. Op de grote vraagstukken van deze tijd hebben ze geen antwoord omdat hun politieke perceptie zich niet heeft aangepast aan de nieuwe realiteit.

Een ander probleem is de partijpolitiek die de kijk op de samenleving troebleert…
Die realiteit is een gefragmenteerde globaliserende samenleving. Ideologische verbanden bestaan niet meer. Daarom is de aloude partijpolitiek zo achterhaald. Deze staat haaks op de moderne samenleving. Maar het lijkt wel of in de ogen van politici diezelfde verkalkte partijpolitiek nog het enige is dat aan het politiek bestaansrecht geeft. Daardoor blijven maatschappelijke problemen onopgelost en kansen onderbelicht en onbenut.

We nemen als voorbeeld de telkens terugkerende overstromingen, c.q. verstoppingen in het rioolleringssysteem van de grote woongebieden in ons land. Een repeterende breuk. De overheid reageert te laat op klimatologische- en planologische problemen: het overkomt ons en daarna kijken we wat we gaan doen.  Politici moeten proactief denken en handelen in plaats van achter de feiten aanlopen en brandjes blussen. Helaas, van de huidige politici is dat te veel gevraagd!

Colvin  Overdiep