Die mensen waren daar - om als groep - intimiderend de volksvertegenwoordiger van ABOP-huize, Edward Belfort, de les te lezen. Hij heeft namelijk een andere - zo u wilt afwijkende – mening over de koers die de ABOP vaart. Dat wat essentieel is in de democratie – het hebben van een eigen mening en deze ook te mogen uiten – wilde men met harde hand aan Belfort ontzeggen, nota bene voor een van de huizen van de democratie.

Nadat president Santokhi in Nederland – tijdens het tv-programma College Tour had toegezegd dat hij bij terugkeer in Suriname het beleid dat gekenmerkt werd als het benoemen van family and friends zou evalueren en mogelijk herzien was het toch de vp die aangaf dat wie door hem benoemd is benoemd zou blijven. Dan den famiri fu mi no mu nyan was de onderbouwing.

Democratie is geen bestuurssysteem waarin slechts enkelen het recht hebben een andere mening op na te mogen houden. Alle burgers – en zeker volksvertegenwoordigers - mogen ongestraft een andere mening ventileren; een mening die mag afwijkend van die van de leiding van hun politieke partij. In een volwassen democratie gaat men gewapend met argumenten met elkaar in discussie. Aanhangers oproepen om andersdenkenden te intimideren staat op gespannen voet met democratisch denken en handelen. De deuren worden daarmee wagenwijd opengezet voor vormen van autocratische heerschappij. Dit hebben we reeds eerder meegemaakt in Suriname, maar wij schijnen niet te willen leren; of we doen alsof wij deze tekenen niet herkennen.

Jason Pinas wilde een foto maken van de vp en de anti-Belfortbetogers, terwijl de vp naar zijn auto liep om – naar eigen zeggen - SRD 500 te halen voor iemand die hem dat geld vroeg voor het betalen van voorgeschreven medicatie. Het is onduidelijk of de vp het recept gezien heeft, of ernaar gevraagd heeft. Ook is het onduidelijk of de medicamenten echt SRD 500 kosten. Nog daargelaten of deze persoon niet reeds van meerdere personen dit bedrag – of delen daarvan - heeft weten af te troggelen.

In een land waarin men duurzame ontwikkeling serieus neemt, geldt arbeid adelt. Geen land wordt groot door bedelende en boemende mensen. Maar laten we aannemen dat deze vrouw slechts aan de vp om het geld had gevraagd dan moeten we constateren dat dit soort vormen van patronage afbreuk doen aan de democratie. Mensen moet je – in een democratie - aan je binden op grond van jouw visies, argumenten; zeker niet middels het geven van giften.

Mensen moeten leren dat slechts werken, hard werken resulteert in geld ontvangen. De overheid moet erop toezien dat werkende mensen voldoende geld ontvangen voor geleverde arbeid. Voor mensen die om welke reden dan ook niet kunnen werken of dat niet optimaal kunnen moeten er instanties zijn waar deze burgers op waardige wijze voldoende middelen krijgen om in hun onderhoud te voorzien. Voor mensen die kunnen werken is het overigens onwaardig te bedelen en te boemen.

De bewering van de vp dat de journalist helemaal in zijn auto was zou later worden gelogenstraft middels beelden op de smartphone van Jason Pinas waar hij weer over kon beschikken, nadat deze hem tijdens de mishandeling onrechtmatig werd ontnomen. De vraag kan gesteld worden of de onterechte constatering van de vp ten aanzien van Pinas niet de opmaat was voor zijn lijfwachten om tot buitenproportionele actie over te gaan.

De krachttermen die daarbij door de vp gebezigd werden en de mishandeling door zijn lijfwachten van een journalist is een klap in het gezicht van alle burgers in Suriname, die hun best doen om de naam van Suriname internationaal te zuiveren. Dit alles steekt des te meer omdat het dezelfde vp was die ooit zei: “Mi na vp en ala buskondresma na vp tu”. Hij stelde zich op als rolmodel. Wat hebben we aan een would-be rolmodel, die steeds weer valt uit de rol, die hij vervullen wil?

Hans Breeveld