De staart van de olifant

Maar er is hoop... zo is mij gebleken tijdens mijn recente rit van Paramaribo naar Zanderij. Samengevat vielen drie dingen mij op in het aangenaam maar diepgaand gesprek dat ik mocht voeren. De pijn die Surinamers voelen is dwars door de alle lagen van de bevolking heen, het volk voelt zich belazerd door het huidige bestuur én de jeugd/jong volwassenen laten zich niet meer de les voorlezen door de ouderen. De jeugd – die stemgerechtigd wordt- en jong volwassenen zijn zich nu al aan het oriënteren op andere dan de traditionele partijen. In elk geval is de VHP gewaarschuwd dat het geen automatisme is dat jeugdigen en jong volwassenen automatisch traditioneel zullen stemmen. Deze groep ziet, voelt en ervaart hoe de oude garde hun toekomstperspectief verpest en puur op eigen belang uit is. Dat je hen niet op het Onafhankelijkheidsplein of andere protestomgeving ziet heeft te maken met de Hindoestaanse cultuur is mij verteld. Anders dus dan de Afro-Surinamer die protesterend en leuzen roepend door de straten van Paramaribo en omgeving trekt.

Er valt genoeg geld te verdienen en werkgelegenheid te ontwikkelen met alle potentie die het land Suriname in zich herbergt. De marrongemeenschap- die via de ABOP- politieke macht heeft verworven heeft dat allang door en pakt de eigen economische ontwikkeling op. Ook deze ontwikkeling verloopt niet gelijk(elijk) en stuit leden van de verschillende marrongemeenschappen tegen de borst. Wat de ABOP tot op heden mijns inziens verkeert taxeert is dat politieke macht iets anders is dan economische macht. Zie maar de pogingen van Santokhi c.s. om via Investsur, NewSurFin, SIE etc. de economische macht te verbreden zonder dat de ABOP daarbij betrokken is.  Maar niet alleen de ABOP is hierbij niet betrokken ook een behoorlijk deel van de eigen VHP achterban inclusief een ieder die een deel van de (economische) taart opeist roert zich. Komt de olifant op drift?

Treffend vond ik de uitdrukking van de jong volwassen taxi chauffeur die tegen mij zei: “we houden niet langer meer de staart van de olifant automatisch vast”. Een beeldende uitspraak die mij enigszins met hoop vervulde omdat ik begreep dat de ratio en niet traditie en gevoel wel eens een rol kunnen gaan spelen in de nabije toekomst als er weer gestemd moet worden.  Hoe groot de groep is die niet meer de staart van de olifant automatisch zal vasthouden kan ik onvoldoende inschatten. Wat ik wel weet is dat als olifanten op drift raken zij alles en iedereen overlopen met alle consequenties van dien. Dat is nou ook niet weer de bedoeling zei ik tegen de chauffeur. Een vorm van structuur en coördinatie is op zijn plaats. Gevoelsmatig zeg ik dat er al (nieuwe) partijen zijn die ervaring hebben opgedaan met campagne voeren en politiek bedrijven. De vraag is of zij voldoende erin slagen om de op drift geraakte olifanten 'te vangen' en vervolgens een toekomstperspectief te bieden dat hen hoopvol stemt. Ik mag hopen dat dit het geval is.

Als nu de ABOP volop inzet op het verwerven van economische macht, lessen leert uit deze regeerperiode en het leiderschap van deze partij inziet dat de marrongemeenschap breed vertegenwoordigd dient te zijn kan er behoorlijk wat veranderen in de Surinaamse politiek. Voor de marrongemeenschap is er weliswaar geen sprake van het vasthouden van een staart van een olifant, maar de op drift geraakte olifant kan wel ruimte vinden in het diepe binnenland om uit te waaieren. Uiteindelijk hebben noch de VHP noch de ABOP baat bij nepotisme, friends & family first benadering en slechte governance. Dit inzicht moet gauw veranderen en de taart moet een ieder die goed, deskundig en bereid is zijn/haar schouders te zetten onder de ontwikkeling van Suriname toekomen. Suriname en de Surinamers verdienen beter en kunnen beter dan de huidige machthebbers helaas laten zien.