In maart 1979 organiseerde premier tevens minister van Buitenlandse Zaken, Henck Arron, de eerste ambassadeursconferentie in Paramaribo.  De conferentie was voor het ochtendblad De Vrije Stem een gelegenheid om zijn visie over diplomaten en de diplomatieke dienst neer te pennen. De krant schreef dat buitenlandse vertegenwoordigingen een onbetaalbare en overbodige luxe zijn voor Suriname, nog erger, ambassadeurs zijn historische overblijfsels.

Terwijl de regering had opgeroepen om “knikkers in te leveren” worden topsalarissen betaald aan ambassadeurs; het zijn deze figuren die het meeste geld verslinden en het minste presteren. Volgens de krant werden toen al, alle belangrijke zaken tussen Suriname en Nederland direct tussen de ministers van beide regeringen geregeld. Moderne communicatiefaciliteiten en snelle vliegverbindingen maken het mogelijk dat ministers face to face met elkaar kunnen praten en onderhandelen. Retorisch vroeg de krant zich af who needs an ambassador en gaf zelf het antwoord nobody.

In 1992 verklaarde Ross Perot tijdens zijn verkiezingscampagne als onafhankelijke kandidaat voor het presidentschap  van Amerika, dat ambassades het voorbeeld zijn van wasteful government spending en dat ambassades overblijfselen zijn uit het tijdperk van de zeilschepen. Eens, toen er geen instant wereldcommunicatie voorhanden was, sprak de ambassadeur namens zijn land in het land waar hij geaccrediteerd was. Maar tegenwoordig met de instantaneous communications over de hele wereld is volgens Perot de ambassadeur nu in een sociale rol. De aanbeveling van Ross Perot was we redo the whole embassy structure. Begrijpelijk dat de diplomatenwereld zich door deze uitspraken van Perot zich diep in het kruis getast voelde.

Feit is dat moderne communicatie middelen het karakter van het vak van de diplomaat aanzienlijk heeft veranderd. Debet hieraan is het snelle werk van de grote persagentschappen en televisiemaatschappijen met hun goed ingevoerde en gespecialiseerde correspondenten in alle belangrijke hoofdsteden in de wereld. Officieel is de diplomaat nog steeds de erkende overbrenger van de boodschappen van de ene regering naar de andere, maar tegenwoordig pakken regeringsleiders en ministers van buitenlandse zaken zelf de telefoon om dringende zaken direct met hun collega’s te bepraten of stappen in het vliegtuig om binnen een etmaal op de plaats te zijn waar zaken persoonlijk kunnen worden besproken. 

De voortschrijdende techniek en technologie hebben de wereld 'kleiner' gemaakt. Steeds meer gaan regeringsleiders en ministers van buitenlandse zaken over tot de zogenaamde pendeldiplomatie, hetgeen onder meer leidt tot een verdere marginalisering van de taken van de ambassades. In Suriname hebben wij de afgelopen maanden kunnen ervaren dat onze ministers zelf zaken gaan bespreken in het buitenland. Zal dit het patroon worden in de toekomst met een langzame afbouw van vertegenwoordigingen buiten onze grenzen?

De vraag die thans gesteld kan worden is wat doen ambassades en diplomaten nu precies in dit informatie- en snelle verbindingen tijdperk?  In november 1994 gaf het Annenberg Washington Program (AWP) als antwoord, dat duidelijk voorbij is het tijdperk van de in streepjespak geklede gezant met in zijn pouch (=diplomatenkoffertje) staatsgeheimen in a mission of utter confidentiality. Een CNN-voorman merkte ook op, dat CNN in vele opzichten de diplomatic pouch heeft vervangen en volgens een bij de Verenigde Naties gestationeerde diplomaat is CNN zelfs de sixth vote on the Security Council geworden.

Er kan ongetwijfeld gesproken worden van een zekere aantasting van de wortels van bestaan van diplomaten, maar volgens het AWP moeten diplomaten zich aanpassen c.q. leren leven, werken en omgaan met de eeuwig en overal aanwezige media. De snelheid waarmee de boodschappen wordt overgebracht is ongetwijfeld veranderd en toegenomen, maar onveranderd is gebleven de noodzaak voor de afgifte van de boodschappen.

In feite kan ook worden geconcludeerd dat de rol van de ambassadeur nog belangrijker is geworden, want voor een kwaliteitsbezorging van de boodschappen betekent het één en ander dat in de benoemingspolitiek van diplomaten de competenste en meest belovende individuen in de top moeten worden benoemd. 

Temidden van de goed ingevoerde en gespecialiseerde correspondenten van CNN, BBC en Al Jazeera, kan alleen een zeer goede diplomaat met exclusieve contacten nog achter feiten, achtergrond- en vertrouwelijke informatie komen, die buiten het bereik van de pers blijven. En het zijn deze diplomaten, die vanwege die exclusieve contacten ook in staat zijn geinvolveerd te raken in het proces van besluitvorming, voordat de besluiten worden genomen.