In Memoriam: Marius Roosburg
06 Aug 2020, 06:20
foto
Marius Roosburg


Op 4 augustus is Marius Roosburg, een integer persoon, met het hart op de juiste plaats, heengegaan. Marius komt uit een sociaal voelend gezin, zijn ouders waren al bezig met sociaal werk toen hij jong was. Zij hadden een tent op het erf waar de jeugd een plek had waar ze bijeen konden komen, activiteiten konden ontplooien en aan sport konden doen. Vele jongeren van Abra Broki kennen Marius daarom van de voetbalwereld. Marius werd in Abra Broki ook degene die opkwam voor de belangen van de mensen uit de buurt. Zijn  zus, Alice Roosburg, heeft dezelfde sociale betrokkenheid met de Surinaamse samenleving gehad.

Ik leerde Marius kennen in 1970, toen ik stage liep in Suriname. Hij was toen bezig met vakbondswerk en hij was bestuurslid van de Typografenbond. Samen met andere vakbondsmensen, waaronder Robby Makdoembaks (van de Fernandes bond) en Eddy Jharap (van de bond bij GMD) bespraken ze vakbondsvraagstukken. Het was toen een woelige periode in Suriname met veel stakingen en een groeiende groep jongeren die zich steeds meer bewust uitspraken tegen de sociale tegenstellingen in Suriname.

Marius en ik waren allebei betrokken bij de oprichting van de Volkspartij op 14 september 1975. Wij waren van mening dat als je veranderingen teweeg wilde brengen, dat je op politiek vlak ook moest participeren en deel moest nemen aan de verkiezingen. Marius werd vervolgens bestuurslid bij de Volkspartij, waarbij ons gezamenlijk streven was: een beter Suriname voor iedereen. Wij streefden dit na door verschillende activiteiten op te zetten en te ondersteunen, dit waren politieke, maar ook sociale activiteiten. Deze actieve politieke betrokkenheid werd abrupt verstoord door de staatsgreep op 25 februari 1980, nog geen maand voordat er vrije en geheime verkiezingen zouden plaatsvinden. De Volkspartij stond er toen zodanig voor dat er een goede kans op tenminste een zetel was, genoeg om een kritisch tegengeluid in de oppositie te kunnen betekenen.

De staatsgreep betekende niet alleen het begin van het onderdrukkende en gewelddadige militaire bewind, waar Suriname de komende jaren onder gebukt zou leven, maar betekende ook een splitsing in de Volkspartij. Een deel van de Volkspartij schaarde zich achter de militairen, terwijl een ander deel duidelijk te kennen gaf geen heil te zien in ondemocratische overname van de macht. Het moge duidelijk zijn dat Marius en ikzelf behoorden tot de laatste groep. Deze dagen wordt des te meer pijnlijk duidelijk in welke staat ons land achtergelaten is.

Ik heb zijn vriendschap en scherpe tong altijd gewaardeerd, ik bleef daarom ook in nauw contact met Marius over de tijd en ook heb ik getracht een deel van zijn verhaal vast te leggen voor de geschiedschrijving. Ik heb altijd een bijzondere bewondering gehouden voor zijn scherpe geheugen: als je een vraag had over hoe iets nou precies was gegaan wist hij het je haarfijn te vertellen en vaak had hij ook nog wel een krantenartikel dat hij tevoorschijn haalde om zijn verhaal bij te staan.

Op 5 juni van dit jaar kregen wij het vervelende bericht dat Marius was opgenomen in een verpleeghuis vanwege aanhoudende gezondheidsklachten. Na enige tijd werd hij opgenomen in AZ vanwege een ernstige longontsteking en op dinsdag 4 augustus heeft hij jammer genoeg de strijd tegen deze gezondheidsklachten verloren. In Marius verlies ik een goede vriend, strijdmakker en kameraad, maar bovenal verliest Suriname met hem een strijder voor een beter Suriname voor iedereen, ongeacht afkomst, etniciteit of politieke affiliatie.
Rust zacht Marius, waka bun.

Norma, Nadia en Raoul gecondoleerd en sterkte toegewenst de komende tijd bij het verwerken van dit verlies.

Margo Parabirsing,
Amstelveen 5 augustus 2020

Advertenties