Mei 2020 zou er heel anders moeten uitzien dan de saaie, grauwe, zorgwekkende periode waarin wij nu leven. Op school leerden we in mei leggen alle vogels een ei, een maand van nieuw leven, van levenslust, vol van activiteiten. Voor ons is mei kenmerkend voor de verkiezingssfeer, bruisend, gezellig, vol kleur en vriendschappelijke rivaliteit. Pleinen en centra volgepakt tijdens massameetings, knarsende luidsprekers waarin elke massabijeenkomst door de straten met schorre stemmen wordt bekendgemaakt op het heetst van de dag. 

Nu met de coronaviruspandemie is alles stilgevallen. Zo ook de bruisende verkiezingscampagnes. Geen massameetings, geen politieke caravans die dwars door het hele land heen gaan, zoals dat maar eens in de vijf jaar gebeurt. Stilte, maar de vogels leggen wel een ei. De vibes van het verkiezingsgebeuren zijn zoek bij de kiezer, het volk dat de drager is van de democratie. Ja, de kiezers bepalen wie zij capabel achten om het land de komende vijf jaren te mogen leiden. Maar ook zij komen nu niet aan hun trekken. 

Nee, van het bruisende leven in Suriname is niks te merken. Een groot deel van de bevolking zit zonder geld, heeft geen inkomsten. Covid-19 heeft velen zwaar getroffen. Het virus maakt geen onderscheid. Kleine, grote ondernemers en de schooljeugd zijn het hardst getroffen. Veel zelfstandigen die het dagelijkse brood op tafel moeten leggen, hebben nauwelijks inkomsten. Bushouders, booteigenaren, chauffeurs, horeca en luchtvaartsector, incasseren keiharde klappen. Wie zich nog overeind zal houden, moet nog blijken. Sinds 29 maart is er van 20.00 uur tot 6.00 uur in de ochtend een verbod om op straat te gaan. Haast alle economische activiteiten zijn in de avonduren compleet stil komen te liggen, terwijl ook overdag veel sectoren lamgelegd zijn door de maatregelen van 2 meter afstand die gelden. 

Bij de politieke activiteiten is een verschuiving te zien, er wordt nu noodgedwongen meer gebruik gemaakt van de media en Facebook. Zo heeft ABOP de online massameeting geïntroduceerd. Er worden debatten gehouden via (sociale) media. Het is goed dat er alternatieven worden gezocht, maar die vervangen de verkiezingssfeer niet. Veel partijen kiezen voor huis-aan-huis bezoeken om de kiezers persoonlijk te spreken. Tijdrovend en niet eens zo effectief als wijkvergaderingen of massameetings waar in één keer veel meer mensen kunnen worden bereikt. Weer anderen rijden in lange colonnes toeterend rond en veroorzaken verkeersopstoppingen. 

Alle partijen voelen en dragen de last van de lockdown tijdens de periode waarin hun campagne op zijn piek zou moeten zijn. De beperking van tien personen maakt dat de campagne niet tot haar recht komt. Geen wonder dat hier en daar de regels worden overtreden. Het is echter belangrijk dat alle partijen gelijke kansen krijgen. Met inachtneming van ervaringen van andere landen, moeten er mogelijkheden zijn om de maatregelen te versoepelen, vooral nu het land officieel geen enkel Covid-patiënt meer heeft. Met alle inperkingen waar de bevolking zich zo goed en zo kwaad als het gaat aan probeert te houden, moeten alle partijen waaruit de kiezers hun toekomstige leiders moeten kiezen, gelijke kansen krijgen om campagne te voeren. 

Reikhalzend kijkt elke Surinamer uit naar na 10 mei in de hoop dat twee weken vóór de verkiezing het 'normale leven' weer op gang komt. Het blijft prioriteit dat we allen beseffen dat de sociale afstand voorlopig deel van het leven wordt. Kinderen moeten weer naar school kunnen gaan, want dat afstandsonderwijs is leuk, maar absoluut ontoereikend. Vooral in het binnenland wordt de achterstand alleen maar vergroot, omdat de ICT-mogelijkheden beperkt zijn. Een verantwoord besluit op korte termijn is dan ook van groot belang, maar dan wel een degelijk en afgewogen besluit waarbij alle betrokkenen en deskundigen zijn geraadpleegd. De regering moet voorkomen dat zij opnieuw het verwijt krijgt dat inspraak en transparantie zoek zijn. 

Nita Ramcharan