Tijdens de behandeling van de wet Uitzonderingstoestand Covid-19 in het parlement zei het lid Marinus Bee, dat de regering eerder reeds een wet heeft doorgedrukt via de loyalisten in het parlement. Het lid Bouva vroeg bij het horen van het woord ‘loyalisten’ om een punt van orde. Voorzitter Simons zag volgens mij de vinger, maar ik hoorde haar denken “Is het wel verstandig hierop te reageren?” In ieder geval continueerde zij ongestoord haar betoog over de beperking van mensenrechten en het Covid-19 probleem aan onze oostgrens. Wilde de voorzitter haar partijgenoot behoeden door hem voldoende bedenktijd te geven? Het mocht niet baten. 

Het lid van de coalitie bleef met opgeheven hand aandringen om een punt van orde. “Er is iets uw hamer gepasseerd” werd verongelijkt geroepen.  “Een deel van het parlement werd ‘loyalisten’ genoemd”. Mevr. Simons, die niet geneigd was het lid Bee te corrigeren zei: “Hij heeft zijn mening gegeven. Ik voel mij niet aangesproken”. Simons continueerde: “Ik begrijp uw probleem”. Het leek alsof ze daarmee wilde zeggen: “Ik denk dat jullie nu eindelijk jullie les geleerd hebben, dat je als parlementariër de regering wat kritischer moet volgen. Waarom denken jullie dat ik bij de behandeling van de wet ter beëindiging van de Alcoa overeenkomst vroegtijdig ben weggelopen?”. Misschien dat later via een (auto)biografie die de voorzitter mogelijk zal schrijven of zal laten schrijven zal blijken of ik haar body language goed begrepen heb. Het lijkt mij dat deze episode best gebruikt kan worden bij het trainen van aspirant DNA-leden.  

Bij het recent indienen van de kandidaat lijsten voor de komende verkiezingen hoorde ik partijtoppers dyaffen: “Wij hebben vrouwen, jongeren en alle etnische groepen op onze lijst”. Kortom alles en iedereen is in de aanbieding. Jammer dat wij slechts zelden hoorden praten over de deskundigheid, betrouwbaarheid, verantwoordelijkheidsgevoel, Integriteit, schaamtegevoel, ethisch morele inborst en vaderlandsliefde van de kandidaten. Jong zijn of vrouw zijn is immers geen verdienste.

Diversiteit is een noodzakelijke, maar onvoldoende voorwaarde voor het bereiken van duurzame democratie. De nadruk die wordt gelegd op diversiteit - of zullen we zeggen pluriformiteit - zie ik slechts als een cosmetische verandering indien onze politieke cultuur niet verandert en de interne partij democratie niet wordt versterkt. Wij hebben in de achter ons liggende jaren beleefd dat jongeren die in de politiek als progressief begonnen na één ernstige waarschuwing conservatief werden om zich vervolgens thans als reactionairen te presenteren. De huidige progressieve retoriek van hen is niet veel meer dan lippendienst.

Jonge politici die zich lieten transformeren van Angry Young Men tot makke schaapjes in dienst van de Baas.  Ik hoop voor ze dat als ooit de Handelingen van DNA zullen worden geanalyseerd op hen niet het stempel van politieke prostituee zal worden geplakt. Want is een prostituee niet iemand die zegt: Als je maar betaalt doe ik ‘alles’ wat je wil. Zonder het hebben van een maatschappijvisie blijft de roep van meer vrouwen en jongeren: pur’ bruku wer’ bruku. 

Er wordt beweerd dat zeventig jarigen niet voor jongeren kunnen bepalen. Dat is in zekere zin waar. Maar kijk naar de Verenigde Staten van Amerika. Wie zien de jongeren van de Democratische Partij al jaren als hun enige legitieme spreekbuis? Ja, de thans 77-jarige Bernie Sanders. In een volwassen democratie gaat het immers om een wijze van denken. Het gaat om ideeën, om het ordenen van de samenleving. Het gaat erom deze humaner te maken. Om iedereen zoveel mogelijk ownership te geven. In jonge democratieën gaat het om de uiterlijke schijn. Overigens bestaat de leiding van ons land voor het grootste deel uit senioren burgers, maar merkt de doorsnee senioren burger daar wat van?

Waar is al die diversiteit voor nodig als in grote harmonie slechts het lied van de oude baas gezongen wordt? Waar is die diversiteit voor nodig als mensen zich als papegaaien moeten opstellen? De ‘loyalisten’ hebben hun volledige steun verleend zodat Suriname thans internationaal de status “economisch-monetaire junkstaat” verwierf. Nu vraagt de procureur-generaal conform artikel 140 van de Grondwet, dat De Nationale Assemblée een persoon - die verantwoordelijk zou zijn dat Suriname die negatieve status kreeg en nog andere politieke zonden op zijn kerfstok zou hebben – in staat van beschuldiging te stellen. Laten we kijken of de ‘loyalisten’ het ook op hun geweten willen hebben, medeschuldig te zijn dat ons land ook een status van juridische junkstaat zal krijgen.  Een staat waarin ongestraft gesjoemeld kan worden met staatsmiddelen, ondanks een zittende president, die beloofde een kruistocht tegen corruptie te zullen houden. 

Hans Breeveld