Het is zeker verbazingwekkend om te moeten zien hoe de machthebbers elke keer weer handelingen verrichten die het daglicht  niet kunnen verdragen. Maar wat mij meer verbaasd is hoe men blijkbaar steeds weer verrast en verontwaardigd reageert om vervolgens toch benieuwd te zijn naar wat deze machthebber weer te verklaren heeft over de handeling die schade heeft verricht. Waarom blijven we toch vol nieuwsgierigheid uitkijken naar een verklaring of uitleg van het beestje wanneer we de aard van het beestje al kennen? De veroorzaker is tevens de oplosser. 

We zijn in een spil verwikkeld waarbij men vastzit aan de veroorzaker van problemen die tevens ook de oplosser van deze zelfde problemen blijkt te zijn, zonder een moment te beseffen dat deze structuur niet in het voordeel van de gemeenschap werkt. 

“De overheid moet het oplossen”, “stem op mij en ik los het voor u op”, “iemand moet dit op zo een manier aanpakken”, zijn veel voorkomende uitspraken waarbij men onbewust doch duidelijk, alle verantwoordelijkheid voor het moeten oplossen van collectieve problemen, in de schoenen van een ander schuift. En wanneer zo een machthebber het verkeerd doet, begint men weer opnieuw te zoeken naar een ander, heilig supermens. Men wacht, zoekt en roept om een Messias of een Messias groep, een zaligmaker (als mens of groep) die zal verschijnen op een dag en met een wonderbare toverstok of staf alle problemen terstond zal oplossen. 

Maar zo zijn wij over het algemeen getraind om te denken. Deze mentaliteit van ‘verwachten dat een ander het voor ons MOET doen...’ is de passiviteit die de machthebber een vrijbrief geeft om de rest te strikken. Het is een overtuiging die ons eeuwenlang is ingefluisterd en is nu uiteindelijk een mentale gevangenis waarin we verblijven. Is het niet een utopie dat wij als volwassen mensen anno 2020 nog steeds geloven dat onze vooruitgang ligt in handen van anderen die zogenaamd tot een aparte ras van superwezens behoort? We geloven toch ook niet dat Sinterklaas cadeautjes voor onze kinderen brengt? 

Nadelen van het wachten op een Messias:

- We zeggen daarmee dat we als volwassenen zelf zwak zijn en machteloos staan ten op zichte van een andere groep volwassenen. 

- We houden onszelf zwak door niet als eerst te beginnen met onze eigen verantwoordelijkheid en daaruit voortvloeiend te beginnen om zaken zelf aan te pakken. 

- En we zijn arrogant omdat we verwachten dat een ander ons probleem voor ons oplost terwijl we allemaal hetzelfde probleem hebben. Waarom menen wij het recht te hebben om dat van een ander te mogen eisen?

Willen we geraken uit deze wurgklem van onberekenbare machthebbers waarbij we constant in on (rechts)zekerheid verkeren,  zullen we eerst bevrijd moeten raken van onze mentale overtuiging dat gericht is op het wachten en zoeken naar een Messias. Er bestaan geen speciale personen of organisaties die perfect zijn. Niemand zal uw leven het beste kunnen aansturen of inrichten dan u zelf. En op dit nieuw fundament ontstaan nieuwe ideeën waarop de gemeenschap zich kan herorganiseren en besturen.

‘Be the change you want to see in the world’ ~ Mahatma Gandhi ~