Column: De zwijgende meerderheid 
11 Dec 2019, 00:59
foto
NDP-voorzitter tevens president Desi Bouterse vrijdagavond tijdens zijn toespraak in Ocer. (Foto: René Gompers)


“Efu yu denki fu wini verkiezing na tapu a fasi disi, den boy taki “A n’e w’oko” met deze woorden dacht president Bouterse op 1 december, na terugkeer uit China, een link te moeten leggen tussen de uitspraak van de Surinaamse krijgsraad gedaan op vrijdag 29 november jl. en de verkiezingen van 25 mei 2020. De 'discussie'die daarna losbarstte geeft de indruk dat wij volgend jaar geen verkiezingen zullen hebben, maar een referendum: Wie is vóór en wie tegen berechting van Bouterse? Een verstandig volk wisselt verkiezingen – waarin het mede de ontwikkelingsrichting van het land kan bepalen – niet in voor een referendum.

Er zijn vraagtekens gezet bij het heldenontvangst van de heer Bouterse, na een veroordeling tot 20 jaar gevangenisstraf vanwege zijn deelname aan de moorden op 8 december 1982. Het was echter niet de eerste keer dat in Suriname een veroordeelde politicus werd toegejuicht. Het gebeurde eerder met onder andere politici als Willy Soemita en Errol Alibux. Het verschil is dat zij de dans niet probeerden te ontspringen door te spreken van een politiek proces. De uitspraak van de rechter werd door hen aanvaard, zoals het hoort in een rechtsstaat. 

Het aantal bewonderaars van de heer Bouterse op de luchthaven en kort daarna in Ocer deed een minister van NDP-huize de verwachting uitspreken dat zijn partij 30 of zelfs 34 van de 51 DNA-zetels in de wacht zal slepen. De race lijkt voor hem al gelopen. Het is mogelijk dat de NDP de meeste zetels haalt, maar onmogelijk is het niet dat de groep, die internationaal bekend staat als de zwijgende meerderheid daar een stokje voor steekt. 

Deze ongrijpbare groep bestaat uit personen die niet naar massameetings gaan, zelden of nooit protesteren, de ontwikkelingen bijhouden, weten waar zij voor staan en vooral hun belangen duidelijk en helder voor zichzelf hebben gedefinieerd. De ontwikkeling van hun land en met name waarde en normen gaat hen ter harte.  
De wakaman uitspraken van de heer Bouterse, die als president de Surinaamse rechtsstaat uitdaagt door te zeggen: “Meki den kon teki mi dan” ontgaat deze groep niet. Ze begrijpt namelijk dat wanneer u morgen uw kind roept en dat kind reageert met “Als je sterk bent, kom me dan halen” dat dit een uitvloeisel kan zijn van het gedrag van een (soort?) president.
Overigens is de vraag zeer legitiem of president Bouterse geen precedent schept door onze rechters en de rechtbank te desavoueren. Deze is wel goed voor de gewone burger, maar niet goed genoeg voor hem en de zijnen. Dan is het direct een koloniaal proces.

Tijdens de meeting  van 6 december 2019 in Ocer werd Bouterse door zijn advocaat gepresenteerd als “Het gezicht van het achterwaartse dekolonisatieproces”. Een evaluatie op termijn zal bepalen of de regeringen onder leiding van Bouterse uiteindelijk als dekolonisatoren of als rekolonisatoren te boek gesteld zullen worden. Terwijl China gepland heeft om over 20 jaar de armoede in dat land te willen hebben uitgeroeid vrees ik dat het aantal armen in ons land tegen die tijd groter en nog meer Surinamers vreemdeling in eigen land zullen zijn.

Wat voor mij wel zeker staat is dat de rechters Cynthia Valstein-Montnor, Suzanne Chu en Rewita Chatterpal juridisch meesterwerk hebben verricht. Het ruim 140 pagina’s tellend vonnis uitgesproken door Cynthia Valstein-Montnor dwingt gezag af in binnen- en buitenland. Illustratief is dat de man die ooit onze rechters typeerde als politici in toga thans met respect over het vonnis spreekt. Het zal mij niet verbazen als ooit een internationale erkenning zal volgen voor deze 3 dappere vrouwen. Ze hebben een belangrijke invulling helpen geven aan een goed functionerende rechtstaat. Bovendien gaven ze een belangrijke stoot tot het uitbannen van de angst cultuur, die al decennialang het Surinaamse volk in de ban houdt. 

Het heeft er veel van dat wat moet doorgaan als verkiezingscampagne steeds meer verandert in een psychologische oorlogvoering, met als inzet onder andere partijvlaggen. Een vrouw klaagt dat het in haar straat stikt van de NDP-vlaggen. Een bezoekende vriend constateert echter dat er ruim 170 huizen in die straat zijn en dat er slechts 10 vlaggen hangen, waarvan 4 bij één huis. Niet altijd is wat veel lijkt ook veel. Het blijft relatief. 

Feit is dat een respectabel aantal mensen Bouterse op 1 december hebben verwelkomd op de Johan Adolf Pengel luchthaven; Een groep gillende mensen. Maar zeiden onze wijze ouden niet: Tan tiri a no don. Een levenswijsheid van de zwijgende meerderheid.

Hans Breeveld
Advertenties