In mijn eigen omgeving maak ik mee hoe hard mensen die aan landbouw doen, moeten ploeteren. Vóór dag en dauw moet een landbouwer opstaan om bijvoorbeeld bestrijdingsmiddelen te spuiten op gras dat sneller groeit dan de gewassen. Voordat de wind komt opzetten, moet dit karwei worden geklaard, want als het eenmaal waait, kan er niet worden gespoten. 

In de felle oktoberzon moeten de groenten worden natgemaakt. Daarvoor is allereerst water nodig in de trenzen. De landbouwer moet een waterpomp hebben om grotere arealen nat te kunnen maken. Het is vaak te duur voor een gemiddelde agrariër om een eigen watersysteem op te zetten, waarbij binnen een half uur een hectare kan worden natgemaakt. Die investering is te duur.  

Mooi weer betekent voor de landbouwer dat het ook moet regenen. In september heeft het nauwelijks geregend. De zon is zo fel geweest dat het nauwelijks lukt om de groenten voldoende water te geven. Veel mensen hebben hun gewassen achteruit zien gaan. Daardoor zijn groenten en fruit duurder geworden. Maar over het algemeen wordt niet de zak van degenen die planten gespekt. Zij verkopen hun gewassen meestal aan een tussenhandelaar die de meeste winst maakt. 

Straks als de regentijd weer begint, heeft de landbouwer last van te veel water. En als de afvoertrenzen en kanalen niet worden opgehaald, de sluisdeuren niet op tijd worden opengezet en dichtgemaakt, verzuipt het gewas. De amsoi en paksoi smelten door overtollig water. De antroewa-, peper-, tomaten- en boulangerplanten kunnen niet tegen 'natte voeten'. 

Als de aanplant verloren gaat, is de landbouwer niet verzekerd. Niemand vergoedt het verlies dat geleden is. Alle risico's zijn voor de agrariër. De afgelopen jaren zijn ook de inputs die nodig zijn voor landbouw de lucht in gegaan door de geldontwaarding. Kunstmest en andere chemicaliën worden namelijk geïmporteerd. Wanneer groenten spotgoedkoop zijn, hebben de mensen die planten niet eens voldoende geld om het huishouden te draaien, laat staan om input te kopen. De prijs van groente gaat niet mee met de koersstijging, zoals dat wel het geval is met andere producten. 

LVV maakt een goed begin door deze week extra aandacht te vestigen op de agrariër. Suriname is ondanks alle mooie woorden, geen voedselschuur geworden en zal dat in de nabije toekomst ook niet worden. Om een voedselschuur te worden, moet er veel meer gebeuren. Ook moeten groenten en fruit verder worden verwerkt in fabrieken. Er moet een beter beleid komen waarbij er afzet is van producten tegen eerlijke prijzen. Er moet een LVV zijn waar gelijk hulp geboden kan worden door deskundigen aan landbouwers die geconfronteerd worden met ziekten aan het gewas. Een LVV dat berekend is voor zijn taak en doordrongen van hoeveel bloed, zweet en tranen het kost om veilig voedsel te produceren.

Het is daarom ook triest te vernemen hoe de regering de eigen Surinaamse landbouwers en agrarische ondernemers vernietigt door een samenwerking en lening aan te gaan met de Israëlische LR Group. De Staat komt in met een staatsgarantie, stelt honderden hectares productieareaal ter beschikking van de Israëliërs, komt in met infrastructuur -water, wegen, elektra en gebouwen- en is contractueel overeengekomen dat de importen van LR Group invoerrechtenvrij zullen zijn. Het is geen wonder dat de Vereniging van Exporteurs van Agrarische Producten in Suriname fel gekant is tegen de deal.

"Terwijl de Surinaamse agrarische producent keihard moet ploeteren met leningen bij de lokale banken tegen moordende rentes van ongeveer 20%, wordt de Surinaamse samenleving onterecht opgezadeld met een zeer oneerlijke bevoorrechting van LR Group als buitenlands bedrijf om ten laste van de Staatsbegroting en de financiële middelen van de Surinaamse belastingbetaler, de lokale producenten te elimineren. Foei toch!"

Nita Ramcharan