Hans Breeveld
Vijf jaar lang wordt er in ons mooi land geklaagd over zoveel zaken waar men zich aan stoort. Je verwacht dan dat tijdens verkiezingscampagnes aan politici gevraagd zal worden welke oplossingsmodellen ze voor deze problemen hebben. Maar neen hoor! Het blijft incidentalisme, zoals ik dat nu al weer jaren geleden formuleerde en in De West van 28 april 2012 geboekstaafd staat: Hobbelen van incident naar incident en als volk niet streven naar het vinden van structurele oplossingen.

Er is meer belangstelling voor een minister die vanwege gesjoemel op zijn ministerie gevraagd wordt de eer aan zichzelf te houden. Anderzijds het verzoek van een politieke partij aan haar kiezers om een flink mandaat zodat hun gewezen partijvoorzitter – die op de vlucht sloeg na een veroordeling van 20 jaar – weer als “vrij man” terug kan keren na het verkrijgen van regeermacht door die partij. En daarbij wordt gezegd, dat als God dat wil de gevluchte ex-voorzitter weer president van Suriname zal worden. Is dit dagdromerij of een enorme gok die de partij neemt? In ieder geval heeft die voorzitter het patent op een van de meest gevleugelde uitdrukkingen in de Surinaamse politiek: “Kome, kome pè?”

Maar dit alles past prima binnen het incidentalistisch denken en handelen in ons land. Velen die straks moeten stemmen zitten grote delen van het jaar in eigen huis tot de knieën in het water, maar ze schijnen maar weinig geïnteresseerd te zijn in wat toekomstige regeringen aan dit wateroverlast kunnen of willen doen. Het lijkt overigens alsof alleen de hydroloog Sieuwnath Naipal merkt dat de waterstanden in rivieren en kreken steeds hoger worden. Het verontreinigen van onze wateren door kwik, cyanide en wat dies meer zijn schijnen niet sexy genoeg te zijn voor verkiezingscampagnes.

Casino’s, bettingskantoren en de ernstige gokverslaving zijn zeker ook geen thema’s voor deze campagnes. En zo zouden aardig wat onderwerpen genoemd kunnen worden die tijdens de campagnes wel een thema zouden moeten zijn, maar liever bewaard worden voor klaagzangen tijdens de regeerperiode.

Er is echter een fenomeen dat niet onbesproken mag blijven. Gekscherend wordt de regering Santokhi de regering van werkgroepen, platforms en commissies genoemd. Wat het ons allemaal kost? Dat is zorg voor later. De schrik sloeg mij echter om het hart toen ik een foto van een behoorlijk gevulde Congreshal zag. “9 presidentiële werkgroepen in het leven geroepen”, luidde de kop van het bijgaand artikel. Waarom zo kort voor de verkiezingen zoveel mensen plotseling aan een baan helpen?  In het artikel lees ik dat leden van deze werkgroepen burgers hulp moeten bieden bij het tot stand komen van vrouwelijk ondernemerschap. Ze moeten leefgemeenschappen naar een hoger niveau tillen. Helpen vinden van duurzame oplossingen voor problemen in diverse woongebieden. Personen helpen economisch weerbaar te worden.

Er zijn in Suriname toch voldoende particuliere organisaties die in het verleden op deze gebieden verdienstelijk werk hebben verricht en dat nog steeds doen?  Waarom deze organisaties niet ingeschakeld – al dan niet met richtlijnen vanuit het kabinet van de president? Het is misschien goed bedoeld, maar de kans van partij politieke beïnvloeding is zo groot, vooral omdat deze activiteiten samenvallen met de verkiezingscampagnes, dat dit volgens mij liever aan het maatschappelijk middenveld overgelaten moest worden.

Overigens leert het subsidiariteitsbeginsel ons dat hogere instanties niet iets moeten doen wat door lagere instanties kan worden afgehandeld. Zo is menig land groot geworden. Daar werd gekozen voor empowerment van de bevolking in plaats van patronage politiek. In het algemeen zouden wij kunnen zeggen dat de overheid de voorwaarden moet scheppen en dat de bevolking gebruik moet maken van de geboden kansen.

Maar zeker zou in verband met de aanstaande verkiezingen de vraag gesteld kunnen worden of hier geen sprake is van het beïnvloeden van de verkiezingen? Zo kort voor de verkiezingen zouden overijverige leden van commissies het volk duidelijk willen maken dat deze hulp door de huidige regering aan hen geboden wordt. Een al dan niet bewuste beïnvloeding van de verkiezingen met behulp van gemeenschapsgelden. In de Verenigde Staten van Amerika en menig andere Staat heeft men wetgeving geformuleerd over de financiering van de verkiezingen. Hoe dient sponsoring plaats te vinden?  Wie mag hoeveel aan partijen doneren?  Er werd ook nagegaan voor welke doeleinden gezagsdragers rond de verkiezingen overheidsmiddelen mogen gebruiken. Zijn er uitzonderingen op de regel?

Zouden wij in Suriname op grond van onze ervaring elders ook geen wetgeving moeten formuleren zodat wij zo eerlijk mogelijke verkiezingen hebben nu en in de toekomst. Bij verkiezingen zal het steeds moeten gaan om een zoveel mogelijk equal playing field.

Hans Breeveld