Wageningen was tot de 70er jaren een bloeiende gemeenschap met een levendige markt, drukbezochte winkels in weekenden, vele sportevenementen, met een lokale bevolking met de juiste arbeidsethos en hoge levensstandaard … Een mooi voorbeeld van hoe een kleine gemeenschap, die door samenwerking en innovatie kon uitgroeien tot een bolwerk van zelfvoorzienendheid en economische bloei.

Stichting voor de ontwikkeling Machinale Landbouw (SML) leverde niet alleen technische ondersteuning, maar heeft ook waardevolle kennis ingebracht over duurzame landbouwtechnieken. Dit heeft geleid tot innovaties in machinale rijstbouw, die op hun beurt de productiviteit in de rijstsector hebben verhoogd.

Wageningen was een plek waar de samenleving een sterke saamhorigheid kende, waar mensen zich thuis voelden. Er was geen ruimte voor etnische verschillen, hetgeen doorwerkte in het voordeel van de bestuurders van het bedrijf SML om hun doelstellingen met succes te realiseren.

Wat is er overgebleven van Wageningen?
In de jaren '70 begon de bloeiende periode af te nemen, en dat had niet alleen gevolgen voor de economische stabiliteit, maar ook voor de sociale structuur van de gemeenschap. De basis van Wageningen is na één generatie, sinds de oprichting in juli 1955, verwoest. Voor de eerste generatie zijn slechts nostalgische verhalen achtergebleven doordrenkt met trots, maar ook met weemoed over de vergane glorie... van lokale festivals (het Oogstfeest) waar de gemeenschap samenkwam, tot de innovaties in de rijstsector die de regio hielpen groeien.
Voor de mensen die zich het lied herinneren: “Ai jajaa mooi Wageningen ... een silo, een centraal, een pompgemaal die zorgen voor een mooi Wageningen" is tot het verleden gaan behoren.

Op naar 2025 …
Terwijl het verleden wordt geëerd, is er ook een verlangen naar een betere toekomst voor het dorp dat eens zo bloeide. Om verandering teweeg te brengen in de haveloze situatie van Wageningers is het belangrijk om zowel individuele als collectieve inspanningen te stimuleren. De uitdagingen voor verbeteringen zijn complex, maar de oplossing is mijns inziens: verandering begint bij de mensen zelf, niet alleen bij de overheid.

We hebben te maken met een probleem van bewoners met frustraties ten aanzien van de situatie waarin ze verkeren. De roep naar de vraag hoe rechtvaardigheid en toegang tot middelen eerlijker verdeeld kunnen worden maakt het erg complex. In het zoeken naar een oplossing is de actieve betrokkenheid van de bewoners cruciaal; pas met gezamenlijke inspanningen en verantwoordelijkheid kan er een duurzame verbetering in de situatie van Wageningers plaatsvinden.

Met de aanstaande verkiezingen in 2025 in het vooruitzicht is het een kans bij uitstek voor politieke partijen om zich te profileren als vernieuwend en betrokken bij de ontwikkelingen in de samenleving. Wageningen stond bekend om zijn sterke focus op landbouw, voedselvoorziening en duurzaamheid, en kan als voorbeeld dienen voor zowel steden, dorpen als binnenlandse (inheemse) gemeenschappen. Het is dan ook interessant om Wageningen als model (een blauwdruk) te gebruiken voor visieontwikkeling en innovatie, of zelfs als een laboratorium voor innovatieve ideeën en sociale cohesie. 

Daardoor kunnen andere gemeenschappen de kans krijgen om van deze aanpak te leren en hun eigen situaties te verbeteren. Ik ben ervan overtuigd dat als je met een gedegen integraal ontwikkelingsplan en competent lokaal gevestigd zelfstandig bestuur komt, dan geef je iets concreets, duurzaam en zichtbaar terug aan de bewoners.
Om direct verbetering in te brengen heeft de huidige regering een stapje voor. Of ze die kans zullen benutten is maar de vraag.

Waarom Wageningen?
Wageningen telt maar enkele duizenden inwoners, het dorp is overzichtelijk qua infrastructuur, er staat een ziekenhuis, scholen, sporthal, voetbalvelden, een markt, winkels, zwembad, pompgemaal, sluizen, dijken, een silo, eigen nutsvoorzieningen, dependances van ministeries etc. Eigenlijk een ‘stad’ in het klein, helaas met behoorlijke achterstallige onderhoud en grote werkloosheid. We moeten helaas constateren dat het een ‘afgestorven’ dorp is geworden met weinig tot geen bedrijvigheid, maar genoeg potentie om met weinig middelen te starten met de wederopbouw.

Hoe verder?
Het draait om verbinding: tussen overheid en burgers, maar ook tussen bewoners onderling. Als we samen de schouders eronder zetten, maken we de weg vrij voor een toekomst waarin Wageningen weer kan opbloeien en als voorbeeld kan dienen voor andere leefgemeenschappen, dorpen en steden in Suriname. Dit vraagt om samenwerking en vooral het geloof in wat we als gemeenschap kunnen bereiken. Verandering kost tijd en inzicht, maar met de juiste visie en inzet ontstaat een sterke basis voor een hoopvolle toekomst.

Tot slot: Wageningen herinnert ons eraan hoe waardevol het is om technologie en traditie te combineren voor de ontwikkeling van een sterke, veerkrachtige gemeenschap.

T. Sansaar