“Maak je geen zorgen.. we kennen Bravo. A man ne bedoel en so. A no oorlog ten moro”. Zo probeerden enkele ABOP vrienden van mijn voetbalclub mij te overtuigen van de onschuld van hun leider. En ergens geloof ik hen best wel, al doet Bravo hard zijn best om zijn gewelddadig imago ook als vicepresident nu en dan eer aan te doen. Nauwelijks bekomen van het nog voortsudderende Sabaku schandaal laat de gele partij weer van zich spreken. Deze keer niet over het eeuwenlange grond-gecorrumpeer maar over ons veelbesproken kiesstelsel.

Bravo heeft met zijn onbesuisde uitspraken over het kiesstelsel vriend en vijand aardig op stang gejaagd. De 43e Caricom staatshoofdenvergadering in ons land waarvoor al bitter weinig belangstelling was verdween als sneeuw voor de zon uit de publiciteit. En terecht ook. Hoe de politieke verhoudingen in een land eruit zien (wie zijn de winnaars en verliezers), hangt immers af van het kiesstelsel. Over de 'onrechtvaardigheid' hiervan staan er boekenkasten vol, dus meer woorden hieraan zal ik niet wijden. Rest nu nog de wrevel en het onbehagen dat is ontstaan naar aanleiding van de 'waarschuwende' vinger van Bravo richting Serena en het Constitutioneel Hof. Een banale bedreiging is misschien te ver gezocht en hooguit een vette kluif voor advocaten. Voor intimidatie steekt Bravo helaas met kop en schouders boven alle leden van het kabinet. Een dikke minpunt voor voortzetting van deze samenwerking, zal Chan dikwijls hebben gedacht.

Maar ik heb het gevoel dat de uit frustratie ontsproten intimidatie niet zozeer gericht was tegen de arme Serena of het wanhopige Hof. Kiesstelsels worden immers gemaakt en gewijzigd door de politiek op basis van voortschrijdend politiek- maatschappeiljk inzicht. Het heeft er veel van dat Bravo een beetje lucht heeft gekregen van een VHP/NDP/NPS coup om hem middels een gewijzigd kiesstelsel buiten spel te zetten. Niet onverdiend zou ik zeggen. Een politieke waarschuwing om zijn achterban op straat te brengen in case of is legitiem. Voor zover natuurlijk het gaat om vreedzaam te protesteren tegen een dergelijke wijziging en niet om rotzooi te te schoppen. Net zo legitiem als alle andere politieke partijen die voorstander zijn van wijziging, besluiten de straat op te gaan om dat vreedzaam af te dwingen van de politiek. ABOP heeft in ieder geval de toon gezet, zij het op een manier die haar voorzitter eigen is. Grensoverschrijdend? Ach, ja… zijn we al gewend intussen. Afstraffing? Och, neen… hooguit een politieke afstraffing in 2025.