Op weg naar de komende verkiezingen in mei 2020 zullen er veel uitspraken en beloftes worden gedaan door diverse leiders en politici. Het overlopen van her naar der van politici en partij-loyalisten is een nieuw fenomeen geworden in de huidige Surinaamse politiek. Partijprincipe en discipline worden overboord gegooid omwille van eigen belang. Is er thans sprake van enige partijliefde?  

De tijd van de toenmalige VHP, J. Lachmon, NPS J.A. Pengel, PSV Pater Wijdman/Emile Wijntuin, KTPI, Iding Soemita/ Willy Soemita, PPRS, Ramin Amat/René Kaaiman, Aktie Groep/Aktie Front en Partij van de Landbouw, P. Chandi Shaw, Harry Hirasingh en Balkaran Dihal, PNP. Just Rens/Jules Sedney, Frank Essed, PNR, Eddy Bruma/Fred Derby  e.c. is  achter de rug.  

De huidige kiezers, vooral de first-voters moeten bewust worden gemaakt dat zij doordrongen moeten zijn van welke partijen ontwikkeling en lotsverbetering kunnen brengen voor de gehele Surinaamse gemeenschap. De meeste Surinamers proberen hogere posities te verwerven via vele politieke organisaties, niet in 's landsbelang, maar alleen om het financieel en om eigen belang.         

Dat politiek niet wetenschappelijk wordt beoefend en dat politici in gemeenschapsbelang werken, behoort tot het verleden. Neem een voorbeeld aan de wereldleiders, zoals: Mahatma Gandhi/Jawaharlal Nehru (India), Nelson Mandela (Zuid-Afrika ), Julius Nuyerere (Tanzania), John F. Kennedy/B. Obama etc. Deze en meerdere leiders hebben ons wijsgemaakt, dat politiek gezien moet worden als dienstverlening aan de samenleving. We zien thans in de wereld en vooral in de derde wereldlanden dat men in de politiek wil participeren puur om eigen belang (nepotisme, familie -en vriendjes politiek).  

Er moet aan de Surinaamse politiek een nieuwe dimensie worden toegevoegd, waarbij er gewerkt moet worden aan reële en realiseerbare programma's in het belang van de totale gemeenschap. Politieke partijen moeten niet emotioneel reageren en inspelen op gevoelens van de achterban. Op podia moeten de aanwezigen wel de gelegenheid krijgen  om vragen te stellen, er moeten niet slechts monologen worden gevoerd.

Ik ontkom echter niet aan de indruk dat er, mits de vastenmaand, vergaande en denigrerende uitspraken zullen worden gedaan. In Suriname zijn er weinig politici die voorbeeldig gedrag vertonen. Het heeft geen enkele zin om tijdens de campagnes/bijeenkomsten de tegenstander te bespotten en/of te vernederen.

Wij Surinamers leven doorgaans vredig met elkaar en de politieke exponenten moeten het niet wagen om de diverse bevolkingsgroepen tegen elkaar uit te spelen.

Ten slotte een citaat van Graham Greene: “Hoe meer aandacht je aan je vijand schenkt, hoe meer je hem maakt!”