Laatste wedstrijddag vóór het bekend worden van de voorselectie.
Sedert de finale van de bekercompetitie in de maand juli is er geen damescompetitie meer geweest hier te lande. Tijdens die finale die werd afgewerkt op 10 juli waren dames van twee verenigingen actief, terwijl de dames van de overige verenigingen langere tijd geen wedstrijden hebben afgewerkt. Toen de bondscoach van de vrouwenvoetbalselectie op 20 oktober ertoe overging om zijn voorselectie bekend te maken, lagen de lokale competities al ruim drie maanden stil, dus was het geen verrassing dat er geen vertegenwoordigsters uit de verenigingen hier te lande erbij waren. Het zal zeker ontmoedigend zijn geweest voor de speelsters dat geen van hen de selectie heeft gehaald, maar de verenigingen moeten de hand in eigen boezem steken. 

Konden de verenigingen niet op hun klompen aanvoelen dat het zo niet verder kon? Sinds jaar en dag lopen de geselecteerden van lokale clubs en hun begeleiders, vóór aanvang van een regionaal meetmoment -tegen beter weten in-, over van optimisme, maar bij terugkeer wordt steevast gebrek aan wedstrijdvorm c.q. -ritme als rede aangevoerd voor het slechte resultaat. Deze argumenten konden geen stand blijven houden, zonder dat er ook maar enig vooruitzicht was dat er aan gewerkt zou worden om de uitgangspositie te verbeteren. Nimmer heeft een vereniging publiekelijk kenbaar gemaakt moeite te hebben tegen deze gang van zaken, dus mag er worden aangenomen dat men er geen erg in had om de sporters bewust bloot te blijven stellen aan grote nederlagen. Ondertussen is de bond dan al ettelijke duizenden dollars kwijt aan de afvaardiging, zonder dat er vanuit de betrokken actoren ook maar enige indicatie is dat zaken ander aangepakt zullen worden. 

Sinds de introductie van het sportpaspoort was het een kwestie van tijd dat ook de vrouwenselectie volledig zou worden bemenst door beroepssporters. Eerst werd er een combinatie gemaakt van lokale amateurspeelsters en beroepsspeelsters, maar deze keer zijn er geen lokale amateurs erbij. Indien de verenigingen bij de les waren, hadden ze zich sterk moeten maken voor een reorganisatie van damesvoetbal hier te lande, zodat de competities aansluiten bij de regionale kalender. Daarnaast moet er ook een professionele vrouwenleague komen, zodat de sporters beter toegerust zijn om het op te nemen tegen de regionale soortgenoten. Met een laissez fair houding hebben ze alles overgelaten aan de moederorganisatie, die bewust of onbewust maandenlang geen competitie heeft georganiseerd, waardoor er aangevoerd kon worden dat de lokale dames niet in training waren.

Het is de hoogste tijd dat het roer wordt omgegooid, want geen enkele organisatie wil zoveel geld besteden aan de afvaardiging van sporters die het niveau in de regio niet aankunnen, terwijl er sporters voor handen zijn die wel meekunnen in de regio. Het ziet ernaar uit dat de voetbalsters hier te lande op een dood spoor zijn beland en dat de sport bij ongewijzigd beleid hetzelfde lot beschoren zal zijn. Het probleem ligt niet bij de beroepsvoetbalsters met een sportpaspoort, maar bij de benadering van sport hier te lande. Als de sportbeoefening hier te lande op een hoger niveau was, dan zouden er zeker lokale speelsters in de selectie zitten.

Mireille Hoepel