Eigenlijk zouden de coalitiepartners niet verrast moeten zijn door het gedrag van koning Brunswijk, die zijn kroon dreigt te verliezen. Hij heeft in 2010 zijn biezen gepakt bij ‘de Olifant’ om zich aan te sluiten bij de paarse partij, ondanks zijn gegeven woord. Nu herhaalt hij het kunstje, maar nog doortrapter: hij deed enthousiast mee aan alle besprekingen, lachte breed voor de foto’s, en ondertekende uiteindelijk – zonder het te zeggen – 'onder voorbehoud'.

Met die ene toevoeging degradeerde hij het regeerakkoord eigenhandig tot vodje papier. Niemand had in eerste instantie iets door. Brunswijk nam na de ondertekening een kopie mee, vertrok samen met partijsecretaris Marinus Bee – die blijkbaar van niets wist – en verdween. Zelfs zijn jongere broer Leo kon geen contact met hem krijgen. Zijn telefoon bleef onbeantwoord.

De politieke stabiliteit van de voorgenomen coalitie – 34 zetels – is in één klap op losse schroeven komen te staan. Ook de beoogde verkiezing van NDP-voorzitter Jenny Simons tot president is plots onzeker. Brunswijk heeft niet alleen de NDP, NPS, PL, A20 en BEP in verlegenheid gebracht, maar zijn eigen partij diep beschaamd. Marinus Bee, op weg naar minister van Binnenlandse Zaken, is zichtbaar overvallen.

Wat drijft Brunswijk? Zijn verlangen naar een tweede termijn als vicepresident is geen geheim. Nu hij weet dat de overige partijen hem die post niet gaan geven, lijkt hij zijn blik weer op de VHP te richten. Hoewel de oranjepartij hem in feite allang heeft afgeschreven, houdt Brunswijk misschien hoop op een politieke reanimatie via een andere route. Ook daar is politiek niet vies om aan de macht te blijven koste wat het kost. 

Toch liggen alle kaarten opnieuw op tafel om de VVV te vermijden. De vijf partijen zouden ook kunnen besluiten om alsnog met de VHP een gedoogconstructie rond Chan Santokhi op te tuigen. Dan is Brunswijk definitief de bedrieger die bedrogen wordt – en zit hij straks in zijn eentje op de oppositiebanken. Wat er in elk geval is verdwenen, is het laatste restje vertrouwen in politiek als afspraak-is-afspraak, een man een man een woord een woord. Hij zou Simons door dik en dun ondersteunen, want hij is soldaat. 

De routekaart van de nieuwe coalitie krijgt een fors prijskaart. Maar het laatste woord is nu bij de ABOP om zaken recht te zetten. Durven de ontevreden structuren hun leider tot de orde te roepen of blijft hij onbetwist? Of buigt de partij wederom voor één man? Het wordt de hoogste tijd om af te rekenen met onbetrouwbare leiders in de politiek. A systeem mus' kenki! 

Nita Ramcharan