‘Ik kreeg de roeping om vroedvrouw te worden in mijn tienertijd, door middel van een droom die ik drie dagen na elkaar kreeg. In deze droom, verleende ik medische assistentie aan iemand, vertelde mevrouw Irene Louise Hoepel-Krak lachend. Op zestienjarige leeftijd begon haar opleiding in het St. Vincentius ziekenhuis, onder leiding van de Seurs (nonnen). Tien jaar later trouwde ze met haar eerste man en ze verhuisden naar Nederland, waar ze zich verder heeft bekwaamd als vroedvrouw. Rond 1990 kwam ze met haar tweede echtgenoot terug naar Suriname, ondanks de verslechterde sociaal-economische situatie. Haar mening was duidelijk: ‘ik ga niet waar er armoede is, ik ga om te helpen het land weer op te bouwen’. 

Het dorp Ellen in het district Commewijne werd haar eerste werklocatie en ze herinnert zich hoe de families hun dankbaarheid toonden, nadat ze een bevalling had geleid. De volgende ochtend lagen er grote hopen bananen, appels en pommerak op de bank buiten. Hierna verhuisde ze naar Brokopondo en tenslotte werd plantage La Prosperité in het district Para haar vaste verblijf vanaf het jaar 2000. In die tijd waren er niet veel vroedvrouwen in Para en haar werkgebied strekte zich uit tot het Latourproject in Paramaribo. Haar werk begon ze steevast met gebed en klagen deed ze nooit. Vaak werkte ze aan huis bij de mensen, omdat de meeste kinderen aan huis werden geboren in die tijd. Dit vanwege de hoge ziekenhuiskosten. Velen hadden ook geen geld om de vroedvrouw te betalen. Maar mw Hoepel keek niet naar geld, ze deed het werk gewoon vrijwillig! 

Mw. Hoepel heeft in haar carrière wel eens meegemaakt dat ze op één dag wel 10 kinderen achter elkaar ter wereld heeft geholpen. Dat overkwam haar in alle drie ziekenhuizen in Paramaribo, het Militair hospitaal, ‘sLands Hospitaal en het Academisch Ziekenhuis.

Haar echtgenoot, was er altijd bij als mevr. Hoepel bezig was met een bevalling. Hij assisteerde haar, de moeder en de baby. ‘Velen dachten daarom dat hij werkzaam was op de verloskamer’, vertelt mevr. Hoepel lachend, maar niks is minder waar. In de jaren na haar pensionering richten ze hun woonhuis op plantage La Prosperité gedeeltelijk in als ‘bevallingskliniek’. Zo kon het echtpaar goed zorgen voor iedereen die bij hun kwam bevallen. Terwijl de bevalling gaande was, zette meneer Hoepel alvast een kommetje soep klaar voor de moeder. Voor de baby werd bruine suiker opgelost in water klaargezet. ‘Dit zorgt voor het ‘schoonmaken’ van het baby maagje en ook het stillen van hun eerste honger na de bevalling’ legt mevr. Hoepel uit. Bij de familie Hoepel werden de aanstaande moeders altijd verwelkomd met een lekkere soepgeur waardoor sommigen nog voor de bevalling een kommetje soep dronken!

Mevr. Hoepel heeft in de dertig jaren na haar pensionering als zelfstandige vroedvrouw gewerkt. Hierbij waren de sociale omstandigheden van de aanstaande moeder de enige beslissende factor voor het wel of niet vragen om betaling voor haar diensten. Ze herinnert zich nog met veel plezier alle ruim zesduizend kinderen die ze in haar vijftigjarige periode als vroedvrouw ter wereld heeft geholpen. Maar haar gezicht wordt verdrietig wanneer ze vertelt over de 5 ‘verloren’ kinderen. ‘Ik huilde vaker nog harder dan de moeder’, herinnert ze zich. Eens heeft ze een wonder meegemaakt. Een kindje werd levenloos geboren en het “lijkje” werd in een laken gewikkeld en in een kamer gelegd. Het was een drukke dag en terwijl mevr. Hoepel uit een andere kamer liep, waar ze net ook een bevalling had geleid, zag ze beweging onder het laken. Toen ze dichterbij kwam, hoorde ze tot haar grote verbazing en opluchting, het kindje huilen!

Op La Prosperité en omliggende dorpen heeft mevr. Hoepel veel kinderen ter wereld geholpen, en het contact met zowel de ouders als de kinderen is altijd goed gebleven. Daarom hebben ook vele plantagebewoners haar de laatste eer bewezen op 5 januari jongstleden, toen ze op de Bersaba begraafplaats der Evangelische Broeder Gemeente werd begraven.

Moge haar ziel in vrede rusten en haar goede werken volgen haar na!

Elviera L. Bruce-Sandie