Column: Eén Nationale sport?

Met min of meer 600.000 inwoners is Suriname een land met een relatief kleine bevolking. Desondanks worden er hier te lande heel veel takken van sport beoefend, waarvan de meesten met een heel laag rendement. De oorzaak van de geringe prestaties over de gehele linie is niet te wijten aan de afwezigheid van talent, eerder aan de verkeerde prioriteiten die gesteld worden. De vraag die van tijd tot tijd gesteld wordt is dan ook: kunnen we niet een nationale sport kiezen en de beperkte middelen daarin stoppen?

 
Hoewel ik begrijp waarom dit geopperd wordt, staat dit voorstel mij om een aantal redenen niet aan. In dit artikel beperk ik me tot twee redenen. Ten eerste was het oorspronkelijke doel van sport ontspanning, niet alleen vanuit het oogpunt van de beoefenaren, maar ook uit dat van de toeschouwers  en mensen moeten te allen tijde vrij zijn in hun keuze van ontspanning. In het leven worden de meeste dingen voor ons bepaald, dus moeten we koesteren wat we nog zelf kunnen bepalen en ten volle daarvan genieten. Ten tweede moet er rekening worden gehouden met degenen die in de ruimste zin des woords geïnvesteerd hebben in de tak van sport die ze beoefenen.

Natuurlijk is de gang van zaken erg frustrerend , waarbij steeds middelen worden verprutst met het afvaardigen van uit de grond gestampte selecties. Echter is het kiezen van een nationale sport, niet de oplossing. De sleutel naar succes ligt in de meeste gevallen bij de bestuurders. Zolang die niet accepteren dat de organisatie waar ze leiding aan geven, geen prive-eigendom is, zal sport nooit op het gewenste niveau komen, alle talent ten spijt. Om dit probleem in de toekomst te voorkomen, moeten de leden van de kandidaat-bestuursleden eisen dat die een leiderschapstraining moeten hebben gevolgd, voordat ze kunnen meedingen naar een functie. Voorts moeten de statuten actueel en helder geformuleerd zijn.

Ook moet het bewustzijn over de haast onbeperkte mogelijkheden in de sport, bij de bestuurders ontwikkeld worden. Ze schijnen zich er namelijk niet bewust van te zijn hoeveel er bereikt kan worden met sport. Dus ,neen niet één  nationale sport, maar wel bewustzijn creëren bij bestuurders over de grote importantie van meerjaren ontwikkelingsplannen om middels een gedegen voorbereiding, sport naar een hoger niveau te brengen.

Mireille Hoepel