De vraag is waarom men bijvoorbeeld niet bij onze zuiderbuur te rade is gegaan. Ook daar werden minderdraagkrachtige en heel armen tijdens het bewind van Luiz Inácio Lula da Silva (2003 – 2011) ondersteuning geboden.  Het programma waarbij ongeveer 12 miljoen gezinnen in Brazilië geld ontvingen, zorgde ervoor dat in één regeerperiode de armoede in het land met 27.7% daalde. Wereldwijd werd dit programma - Bolsa Família geheten - geprezen. Zelfs The Economist maakte hier melding van.

Als voorwaarde om in dit programma te blijven moesten kinderen uit deelnemende gezinnen op school ingeschreven en ook gevaccineerd zijn. Ook werd het schoolverzuim van de kinderen nauwgezet bijgehouden. Het belangrijke verschil tussen Bolsa Família en onze verstrekte SRD 1.800 is dat in het Braziliaans programma geld niet onconditioneel werd verstrekt. De ouders werden verantwoordelijk gehouden in het werken aan het wel en wee van hun kinderen. Er waren voorwaarden, die ook werden gecontroleerd. Een verschil is ook dat het in Suriname meer gaan om armoedebestrijding, terwijl Brazilië ging voor welzijnsbevordering.

In weet niet of regering Santokhi ooit zal weten wat het effect van die toegeschoven SRD 1.800 is. Om dat te weten zou er voorafgaand aan het verstrekken van deze middelen een baseline study gemaakt moeten worden. Een ‘plaatje’ van de uitgangs- of beginsituatie. Het zou mij zeer verbazen als zo een studie is gemaakt. Regeringen in Suriname zouden meer onderbouwd moeten willen weten wat voor gevolgen hun beleid heeft gehad voor land en volk. Maar onze regeringen geven er de voorkeur aan om - zonder te meten en dus ook zonder te weten – op hun borst te slaan en zich te presenteren als redders des vaderlands.

In een land met veel – misschien te veel casino’s en kansspelen zou wat meer argwaan aan de dag gelegd kunnen worden bij het onconditioneel verstrekken van ‘s lands middelen. Onder degenen die dit geld ontvangen zouden er aardig wat kunnen zijn die een deel of de gehele SRD 1.800 -goed bedoeld kunnen gebruiken om een gokje te wagen. Als het geld dan sneller verdwenen is dan dat men het ontving staat men binnen de kortste keren weer op de stoep van Pa lanti om het handje op te houden. Het is geen overbodige luxe dat bestuurders een gezonde argwaan hebben over de besteding van overheidsgelden- ook als het minderbedeelden betreft. Ik wil ervan uit gaan dat de meerderheid van de mensen die de srd. 1800.- ontvangen deze prudent zullen aanwenden. Het is echter geboden dat functionarissen van de overheid erop toezien dat geld van de overheid niet ten onrechte wordt uitgegeven.

De regering heeft het steeds over het tekort aan middelen, des te meer een reden om daar behoedzaam mee om te gaan. Maar laat de overheid geen mogelijkheden voor het verkrijgen van meer middelen nodeloos liggen? Ik kan een eind meegaan met parlementariër Rabin Parmessar als hij zegt: Regering ga de miljoenen halen waar u ze bewust hebt laten liggen. Natuurlijk weet de sympathieke Rabin ook dat opeenvolgende regeringen – ook de regeringen waar zijn partij deel van uitmaakte - de miljoenen op dezelfde plaats hebben laten liggen. Was het niet eind tachtiger jaren dat Winston Wirth een krachtig pleidooi hield voor de onroerend goed belasting. Dat is nu al meer dan 35 jaar geleden. Maar hopelijk heeft de regering meer oor voor parlementariër Mahinder Jogi die vraagt dat de EBS niet verwordt tot een werkverschaffing. Ik mag aannemen dat de oproep van Mahinder Jogi niet alleen de EBS betreft maar alle overheidskantoren en parastatale bedrijven.

En nu worden wij weer eens opgeroepen om te gaan protesteren met als voorlopige leus: Chan moet naar huis! Aangezien men mij niet gezegd heeft wat daarna moet gebeuren zal u mij bij dat protest niet vinden. Met enige terughoudendheid ben ik bereid het eens te zijn met parlementariër Ronny Aloema als hij zegt: Ik ben niet tevreden, maar ook niet teleurgesteld.

Hopelijk zal het electoraat het eindelijk leren dat het beter is om elke 5 jaren een weloverwogen stem uit te brengen dan om 20 of meer keren per jaar opgeroepen te worden om te protesteren met als weinig perspectiefvolle slogan: Regering moet naar Huis.