De onafhankelijkheid van Suriname nader beschouwd

Ik was 19 jaar oud en was een activist bij de Volkspartij. Dus heb ik de onafhankelijkheid als een jonge volwassen man, meegemaakt. De discussie vóór en na de onafhankelijkheid heb ik als jonge socialist goed kunnen volgen. Zo heb ik kunnen vaststellen dat de oppositie van toen onder leiding van J.Lachmon een sterke oppositie voerde tegen de wijze van hoe het onafhankelijkheidsvraagstuk door de coalitie werd aangepakt.

Laat mij in deze bijdrage voor de zuiverheid vaststellen, dat de heer Lachmon niet tegen onafhankelijkheid van Suriname was. Hij was tegen de wijze van aanpak van de onafhankelijkheid. Hij stond een geleidelijke realisatie van de onafhankelijkheid voor. Uiteraard hebben haviken in zijn partij, de VHP, enkele handelingen gepleegd om te voorkomen dat het streven van NPK tot uitvoering kon worden gebracht. Hoe het ook zij, de onafhankelijkheid van Suriname werd een feit op 25 november 1975. Velen in de gemeenschap hebben in artikelen, boeken en interviews hun ervaring en kennis over het traject dat afgelegd is naar de onafhankelijkheid, gedeeld met het volk.

Ik mis in de diverse bijdragen als voornoemd de ideologische argumenten die ten grondslag liggen aan de soepele overgang van Koninkrijksdeel Suriname naar republiek. Ik zal, zij het summier, pogen om deze dimensie in deze bijdrage uit de schaduwpositie te halen. Allereerst moet vastgesteld worden wie of welke politieke organisaties aan het bewind waren in de periode van de onafhankelijkheid aan beide zijde van de oceaan. In Nederland waren de sociaaldemocraten (PvdA) aan de macht. De PvdA was lid van de commintern (communist international). Deze organisatie pleitte of stimuleerde de derde wereldlanden om zich vrij te vechten van het kolonialisme. De communisten hadden zich eraan gecommitteerd elke kolonie die naar onafhankelijkheid streefde, bij te staan. De PvdA heeft als lid van commintern zich keurig gehouden aan de commitment van de organisatie.

Ik denk dat dit de primaire reden is, waarom de onafhankelijkheid van Suriname op een vrijwel soepele en vreedzame  wijze heeft kunnen plaatsvinden. Dan heb ik het over de relatie van Nederland en Suriname. Velen, met name de oppositie, vonden de coulante houding van de regering Den Uyl bedenkelijk. Men vond dat Nederland de onafhankelijkheid opgedrongen heeft aan Suriname. Kennelijk heeft men geen rekening gehouden met het feit dat de PvdA partij was van commintern die zoals straks gesteld, grote voorstander was van de onafhankelijkheid van de derde wereldlanden.

In 1977 kwamen de liberalen aan de macht in Nederland onder leiding van Van Agt. De destabilisatie van de twee jaar oude republiek werd een feit. Onder andere heeft deze destabilisatie door het kabinet Van Agt geleid tot de revolte op 25 februari 1980. Dit impliceert dat de 5 jaar jonge republiek op instigatie van Nederland kapot geschoten is. De idealen van de onafhankelijkheid, werden mijns inziens ook kapot geschoten. Of moet ik verraden? De rode draad van de idealen als hierboven bedoeld, was gebaseerd op de self reliance gedachte.