Suriname neemt al sinds jaar en dag deel aan internationale meetmomenten. Verschillende bonden zonden voor de Coronapandemie, met de regelmaat van de klok sporters uit en hebben -zo zou je kunnen denken- de nodige ervaring op dit stuk. Ook al lijken de meeste afvaardigingen slechts formaliteiten te zijn, -want het leeuwendeel van de krachtmetingen gaat verloren-, kan gerust gesteld worden dat Suriname een cultuur heeft van afvaardigen. De meeste successen komen van individuele sporters, die door eigen inzet wel degelijk van zich kunnen afbijten tegen hun buitenlandse opponenten. Toch valt er een trend te bespeuren waarbij er meer middelen, energie en tijd worden besteed aan teamsport, terwijl die vaak met groot fanfare vertrekken, maar met lege handen terugkeren. Individuele sporters zouden meer ondersteuning moeten krijgen, zodat ze het maximale kunnen halen uit hun sportbeoefening.

Vanwege de Covid-19 pandemie zijn de meeste internationale toernooien afgelast, dan wel uitgesteld en zijn er de afgelopen jaren weinig tot geen uitzendingen geweest. Voor velen was het een uitdaging om ondanks uitgangsverboden, te blijven sporten. Vooral teamsporten hebben veel te lijden gehad van de maatregelen in dit verband. Ook voor beoefenaars van individuele sporten was veel discipline vereist om op niveau te blijven en zo geselecteerd te kunnen worden. Door het uitvallen van fysiek onderwijs en het ontbreken van gestructureerd afstandsonderwijs, werd het extra zwaar voor jeugdige sporters die zowel wat betreft onderwijs als het beoefenen van sport, op zichzelf aangewezen waren. Het is prijzenswaardig dat velen hebben doorgezet en beide taken op aanvaardbaar niveau hebben kunnen volbrengen. De hulp van hun directe omgeving moet daarbij niet uit het oog verloren worden.

Momenteel is een Surinaamse delegatie in Argentinië om mee te doen aan de jeugd-Odesur spelen. Jeugdigen van verschillende disciplines hebben offers gebracht om in de nationale selectie te zitten en keken echt uit naar -voor velen- het eerste meetmoment in jaren. Hoe zuur is het dan niet als na al de trainingsuren en financiële inspanningen blijkt dat alle offers, tevergeefs zijn gebleken? Het valt gewoon niet te rijmen dat de jeugdige zwemster Kaelyn Djoparto, zich veel moeite getroost om zo goed mogelijk voor de dag te komen en dan op de wedstrijddag te horen krijgt dat ze niet is ingeschreven. De frustratie waarmee deze jonge sportvrouw geconfronteerd is, is onbeschrijflijk. Is deze sporter correct opgevangen na zo een debacle waar ze geen invloed op heeft? Hoe kan het dat er zo een grote blunder gemaakt is en dat degene die belast was met de inschrijving de naam heeft doorgegeven van iemand die niet eens is afgereisd?  Zal de gemeenschap nog van de organisatie horen hoe het zo mis kon gaan?

Het is de hoogste tijd dat het roer omgegooid wordt en dat er geen vrijwilligers, maar professionals worden ingezet bij sportbonden over de hele linie. De wanprestaties bij nationale sportbonden blijven zich maar opstapelen en worden met de mantel der liefde bedekt, terwijl sporters het kind van de rekening worden. Als ontwikkelingsland met vele economische uitdagingen, zijn zulke blunders onacceptabel, want de schaarse middelen hadden anders ingezet kunnen worden. De sportbeleving moet liever vandaag dan morgen naar een hoger niveau getild word, zodat sporters zich geruggesteund weten en daardoor geen vergeefse offers brengen.

Mireille Hoepel