Het Constitutionele Hof deed zijn werk!

Desi Bouterse en zijn juridische adviseurs hebben zich misrekend. Ze hadden, arrogant als ze zijn, verwacht dat het Constitutionele Hof het partijpolitieke zou laten prevaleren boven het juridische. Dat de rechters, hun professionele reputaties op het spel zouden zetten om de oud-president te beschermen tegen de moker van Vrouwe Justitia.

Maar de rechter van het Constitutionele Hof deed zijn werk, en gaf antwoord op de vraag van de leden van het vorige parlement of de amnestiewet in strijd is met de Grondwet, omdat, zo stelden de leden van De Nationale Assemblee, de Grondwet qua hiërarchie boven de internationale verdragen staat.

Wat had men verwacht? Dat verwrongen ideeën over de positie van de Grondwet ten aanzien van internationale verdragen die door het Surinaamse parlement op enig moment werden geratificeerd, zouden worden overgenomen door het Hof? Dat het vanwege politieke loyaliteit niet zou durven om tot een objectief oordeel te komen?
En meneer Bouterse? Had hij gedacht dat hij zich eeuwig en altijd zou kunnen verschuilen achter amnestie? Schuilen? O pè? Maar de Krijgsraad had toch reeds in eerdere instantie bepaald dat de amnestie van 5 april 2012 niet gold voor het lopende '8 decemberproces'? Dus wat hebben de mensen dan gemist?

Inderdaad, de conversatie richt zich te veel op het hier en nu, op wat meneer Bouterse nu weer gezegd heeft. Maar terwijl iedereen, journalisten, advocaten van de nabestaanden en sociale media over elkaar heen buitelen om de opper-toriman van Paramaribo van repliek te dienen, staan de nabestaanden van 'Moiwana', 'Pokigron', en 'West-Suriname' nog steeds met lege handen. En of ook zij ooit zo euforisch het glas kunnen heffen op de goede afloop en zingen zoals Denise Jannah op 8 december 2019 in Amsterdam… 'twenty…twenty…twenty'?

Precieze cijfers over schendingen van mensenrechten in Suriname zijn tot op heden onbekend. Maar in het geval van bijvoorbeeld, Herman Gooding, waarbij het OM wel degelijk beschikt over bewijs, is er tot op heden geen onderzoek verricht.

Niemand die meer praat over de moord op Ignatius van Aalst of de moord op de heren Alfred Jacques Comvalius en politieagent Mohamed Ramdjan Sultan. Niemand die vraagt waar al die jonge militairen die zogenaamd een "zonnesteek" kregen, zijn gebleven. En dan zijn er nog die vrouwen die verkracht werden door militairen en hun burger-kompanen, die geen aangifte durfden te doen. Niemand die meer praat over de vele onbekende burgers die vanaf de eerste dagen van de omwenteling hun leven verloren hebben.

Het is wrang om te constateren dat de geschiedenis steeds wordt herschreven door de mensen die de 8 december 1982 moorden als hoogtepunt van het geweld in Suriname positioneren. Het is een kleverig soort narratief. Een die gezorgd heeft voor diepe verdeeldheid onder de Surinamers. Veel mensen hebben moeite met het feit dat 8 december slachtoffers als 'elite' en 'elitair' worden weggezet. Maar ik kan mij niet voorstellen dat een overtuigd communist als Bram Behr zichzelf als lid van de Surinaamse elite zag. Ik kan mij evenmin voorstellen dat socialisten zoals Lesley Rahman en Eddy Hoost zich zouden laten voorstaan op een 'elite-status'. En daarom is het narratief dat '8 december' verbindt met eminentie een valse, vooral omdat het gevoed wordt door Desi Bouterse en de zijnen.

Maar ook figureheads zoals Romeo Hoost en Henry Does voeden dit narratief, net als Dew Baboeram. Maar die is een gevalletje apart. Maar daarom niet minder opportunistisch. Geen van deze mensen bekommert zich om de slachtoffers die vielen voor en na 8 december 1982.  Ze zijn allemaal vooral bezig met hun ego’s.

Maar wat ze ook zeggen, de uitspraak van het Constitutionele Hof gaat niet specifiek over het 8 decemberproces. Het proces is haast voltooid. Voor meneer Bouterse en de anderen tegen wie reeds vonnis is gewezen door de Krijgsraad, zijn alle nationale rechtsmiddelen uitgeput. We moeten nu nog zien of de huidige Surinaamse regering het lef heeft om het vonnis inderdaad ten uitvoer te leggen, door meneer Bouterse te arresteren. Want is het niet merkwaardig dat meneer Bouterse als verdachte van moord steeds vrij kan blijven rondlopen?

En neen, een waarheidscommissie, is niet hetzelfde als gerechtigheid. Alleen als er een einde komt aan de cultuur van straffeloosheid, zal de vrede in Suriname terugkeren.  #rechtvoor1rechtvoorallen!

Natascha Adama