Chelsea heeft voor de tweede keer in haar geschiedenis beslag gelegd op de prestigieuze cup met de grote oren. De eerste keer was dat in 2012 met klinkende namen als Didier Drogba, Frank Lampard, John Terry, Florent Malouda, Juan Mata enz. Daarna kwam Chelsea niet meer aan te pas in Europa. Steeds weer moest de voormalige kampioen het in de daarop volgende edities afleggen tegen voornamelijk clubs uit Spanje en Duitsland. Het was de hoogste tijd voor drastische verandering bij de voormalige Britse reus. Zo werd er niet geschroomd om de bij Paris Saint Germain (PSG) in ongenade gevallen Thomas Tuchel, de voorkeur te geven boven clubicoon Frank Lampard. Na de verloren Champions League finale tegen Bayern Munchen werd Tuchel de deur gewezen door de Fransen. Chelsea liet er geen gras over groeien en strikte de kundige trainer meteen. De Duitse oefenmeester is erin geslaagd om van het beschikbare materiaal een team te smeden dat Europa veroverde.

Het is onvoorspelbaar in het voetbal. De coach die voor de Fransen niet goed genoeg was, is voor de Londenaren goud waard gebleken. De Duitse oefenmeester loodste de club naar haar tweede Europese titel sinds haar oprichting in 1905. Mauricio Pochettino werd groots binnengehaald door PSG, maar kijkt nu al weer verder, na in aanvaring te zijn geweest met de technisch directeur van de club. Het is dus zeer de vraag of Tuchel vanwege zijn gebrek aan deskundigheid of vanwege andere zaken het veld moest ruimen. Ik denk het niet dat er na de overwinning van Chelsea op Manchester City in de finale van het miljoenenbal, nog twijfels bestaan over Tuchel's deskundigheid.

Ook spelers krijgen te maken met afwijzingen of krijgen geen contract bij een 'grotere' club. Dit, niet omdat ze niet goed genoeg zijn, maar verschillen van het type dat ze gewend zijn bij die 'grote' club. Zo een speler is de Fransman N'Golo Kante, die met een wezenlijke bijdrage zijn land aan de wereldtitel heeft geholpen, maar toch niet tot de grootverdieners in Europa behoort. Zijn collega-middenvelders bij Spaanse clubs verdienen meer dan het dubbele van zijn salaris. Ook bij verliezend finalist Manchester City verdienen zijn collega-middenvelders veel meer, terwijl Kante zoals Nigel De Jong het zo mooi heeft verwoord: hij sloopte het middenveld van Man City. Krijgt Kante na zijn glansrol in de finale van het miljoenenbal een verbeterd contract? De tijd zal het leren, want ook na de wereldtitel met Frankrijk in de wacht te hebben gesleept, oogstte Kante veel lof, maar daar bleef het bij.

Waarom deze uiteenzetting? Vaak geven andere factoren, dan de kundigheid de doorslag om een speler of oefenmeester wel of niet aan te trekken. Een blik op de spelers die nu geselecteerd zijn door de Surinaamse bondscoach, maakt duidelijk dat ze op enkele na, moesten uitwijken naar buitenlandse clubs, om aan spelen toe te komen. Is dit omdat ze zo slecht zijn, of heeft het te maken met de voorkeur van degenen die het voor het zeggen hebben? Het zijn stuk voor stuk kanjers van spelers die hun sporen verdienen bij de clubs waar ze in dienst staan. Ze spelen zogenaamd bij 'mindere' clubs, maar treffen met hun werkgevers de 'grotere' clubs in Europese competities. Hun individuele kwaliteiten springen in het oog tijdens die krachtmetingen, maar de Surinaamse pers heeft er geen aandacht voor, waardoor de doorsnee Surinamer ze niet kent.

We krijgen beelden te zien van de sporters die journalisten uit andere landen belangrijk vinden, waardoor het Surinaamse publiek meer weet over Alonso Davies dan over Sheraldo Becker, terwijl ze beide in de Bundes liga spelen. Ik hoorde een presentator de bondscoach confronteren met de kampioenschappen die Canadese voetballers met hun respectieve clubs hebben behaald, maar hij repte helemaal niet over Myenty Abena die ook het kampioenschap heeft behaald met zijn club. Intussen is ook Tjaronn Cherry kampioen geworden met zijn club, maar ook die beelden zijn niet vertoond op de lokale televisie. Nu Suriname over een gedegen selectie beschikt, kan de sportpers niet langer wegkomen met copy-paste items. De eigen spelers moeten bewust gevolgd worden, zodat hun kwaliteiten ook bekend worden bij het publiek. Haast iedereen is in de ban van Alonso Davies, maar deze kon in de Champions League met Bayern Munchen geen potten breken tegen PSG; hij werd zelfs gewisseld.

De bondscoach heeft gesteld dat een speler zo goed is als zijn laatste wedstrijd bij zijn club. Ik ga een stapje verder: je moet in elke wedstrijd bewijzen hoe goed je bent. PSG heeft Bayern opzij gezet met sterke optredens van Neymar en M'Bappe, maar die waren onzichtbaar tegen Manchester City, waardoor City met Phil Foden en Kevin de Bruyne aan het langste eind trok. In de finale viel De Bruyne geblesseerd uit en kon dus niet voorkomen dat Chelsea met de titel aan de haal ging. Toen Chelsea het in de halve finale moest opnemen tegen Real Madrid hoorde ik een Surinaamse journalist opmerken dat er geen beter middenveld is dan dat van Madrid met Kroos, Casemiro, Modric en Valverde. Hij trad in herhaling van anders georiënteerde buitenlandse verslaggevers die voor het gemak letterlijk over de nogal kort uitgevallen Kante heen kijken. Kante heeft zich niet gestoord aan de prognoses, maar zoals we van hem gewend zijn, in dienst van het elftal gespeeld. Het resultaat spreekt voor zich, dus hoef ik niet verder uit te weiden. Ten overvloede wijs ik erop dat een wedstrijd niet wordt gewonnen door namen, maar door een presterend collectief. Canada heeft Alonzo Davies, Suriname heeft een gedegen elftal, een gelijkwaardige bank en een gedreven bondscoach.

Nogmaals wijs ik erop dat haast alle ogen zijn gericht op Canada, terwijl de wedstrijd tegen Bermuda even belangrijk is. Suriname kan alleen als groepswinnaar eindigen door beide wedstrijden te winnen. Het is niet nodig om een ziekelijke angst te hebben voor Canada. Elke tegenstander moet met respect behandeld worden, maar Natio moet van de eigen kracht uit gaan, zonder de tegenstander te onderschatten of te vrezen.

Mireille Hoepel