Column: Een illusie armer
13 May 2021, 00:59
foto
Suriname drong door tot de kwartfinales van de Concacaf futsal kampioenschappen. (Foto: Surinaamse Zaalvoetbalbond)


De Surinaamse futsalploeg (zaalvoetbal) is vol enthousiasme vertrokken naar Guatemala voor deelname aan de Caribbean Futsal Championships. Met als doel: plaatsing voor de Wereld Futsal kampioenschappen. Deze missie zou volgens bondscoach Serginho Reding -gezien de laatste prestaties van de ploeg en de potentie van de spelers-, niet onmogelijk zijn. Vol goede moed vertrok de ploeg dus na aanmoediging van parlementariër Ronny Aloema, naar Guatemala. In verschillende interviews hoorde ik Reding in navolging van zijn collega-bondscoach bij veldvoetbal Dean Gorre, dromen over plaatsing voor het WK. Het optimisme droop er gewoon van af.

Natuurlijk is optimisme noodzakelijk bij het afwerken van een toernooi. Echter is het resultaat niet alleen daarvan afhankelijk. Het optimisme van een bondscoach hangt van een aantal factoren af. Zo moet hij de kracht van zijn eigen team en die van de opponenten kennen. Voorts moet er een gedegen voorbereiding aan de afvaardiging vooraf gaan. De laatste wedstrijd van de spelers dateert van langer dan een jaar terug, dus kan gevoeglijk worden aangenomen dat Reding zijn team niet kent. Vanwege de Covid-19 pandemie lagen de competities in verschillende landen stil, dus is er ook weinig tot geen informatie over de verrichtingen van de tegenstanders. Wat de voorbereiding betreft kunnen we geen positief oordeel geven, want trainen was vanwege de Covid-maatregelen hier te lande, verboden.

De vragen die nu rijzen zijn: vanwaar het optimisme van de bondscoach? Was het optimisme terecht of meende Reding mee te kunnen liften met Natio? Reding is het aan de gemeenschap verplicht om aan te geven waar zijn optimisme op gestoeld was. Natuurlijk waren er wat lichtpuntjes in de selectie en is het een prestatie dat Suriname uit de groepsfase gekomen is, maar de nederlagen spreken boekdelen. Suriname schoot in alle facetten tekort. De spelers leken niet voorbereid op het 'geweld' waarmee de tegenstanders te werk gingen. Het spel leek gewoon aan hen voorbij te gaan. De eerste wedstrijd was echt verschrikkelijk om aan te zien.

De tweede ontmoeting leek aanvankelijk een voortzetting van de eerste, totdat er werd besloten de knop om te zetten: alles of niets. Toen ze begonnen te voetballen, overrompelden zij de Mexicanen en wonnen uiteindelijk de wedstrijd. Ik heb in deze wedstrijd zelfs een schitterend moment gezien, dat jammer genoeg niet heeft geresulteerd in een doelpunt. Toen besefte ik dat de spelers wel degelijk kunnen voetballen, maar dat gewoon te weinig lieten zien. Het kwam mij voor dat er vrees was voor de tegenstanders. Ik pleit daarom voor mental coaches bij alle nationale selecties, zodat spelers moed ingesproken kan worden en ze te weten komen hoe met bepaalde situaties moeten omgaan.

In de laatste wedstrijd leek het spel van de Surinaamse ploeg nergens op. Er was duidelijk een vrees voor de tegenstander te bespeuren bij de veldspelers. De Surinamers bleven angstvallig op de eigen helft en durfden geen druk te zetten op de tegenstander, waardoor het leek alsof ze ook op het veld social distancing in acht namen. De tegenstander maakte daar dankbaar gebruik van en overklaste Suriname. Dankzij doelman Resham Panchoe is de tegenstander niet verder gekomen dan 12 doelpunten. Ik vraag me af met welke instructie de spelers aan de wedstrijd zijn begonnen. De bondscoach was er zo zeker van dat Suriname de kwartfinales zou bereiken, dus moet hij er ook rekening mee hebben gehouden dat Costa Rica als groepswinnaar, in die fase de tegenstander zou zijn. Als je dan tegen je spelers zegt dat ze moeten verdedigen, dan haal je het onheil over je. De ploeg  was dan liever thuis gebleven, want de beste verdediging is de aanval. Als ze vrijuit hadden gespeeld, was het misschien niet zo een schandelijke vertoning geworden.

De mindset van de groep (spelers en staf) is ook onderdeel van het gat dat er bestaat tussen beroepssporters en amateurs. Als je knikkende knieën krijgt, omdat je tegen de titelverdediger speelt, dan zal je ongetwijfeld ingeblikt worden. De titelverdediger heeft jaren terug de titel gepakt en moet nu dus bewijzen als hij dat nog waard is. Je moet jouw huid zo duur mogelijk verkopen, anders hoef je niet afgevaardigd te worden. Het was slechts een illusie om te denken dat we ons kunnen meten met de regio, de keiharde realiteit is dat de kloof met de regio enorm groot is. We zijn nu dus een illusie armer.

Mireille Hoepel

Advertenties