Universiteitsbestuur benoemt onbekwame lectoren en hoogleraren
25 Oct, 04:51
foto


Op de Anton de Kom Universiteit van Suriname heb ik mogen meehelpen aan de opzet van een masteropleiding Social Development & Policy. De masteropleiding is geaccrediteerd en er is een team van nationale en internationale deskundigen - onder andere hoogleraren van de University of the West Indies (Trinidad), University of Brasília (Brazilië), de Vrije Universiteit Amsterdam, Universiteit van Amsterdam, Rijksuniversiteit Groningen, Erasmus Universiteit Rotterdam en Wageningen Universiteit (Nederland) – die naast onze eigen wetenschappers betrokken zijn bij de opleiding. Tien van de docenten (waarvan de meeste hoogleraren) zijn gepromoveerd en/of werken op de top 200 beste universiteiten in de wereld (van de meer dan 17.000 universiteiten wereldwijd).

Jammer dat in Suriname mensen vaak niet 'op basis van kennis en kunde aan het roer' worden geplaatst, maar door de politiek worden benoemd. Dit is ook de conclusie van dr. Gobardhan-Rambocus die een grondige analyse heeft gemaakt van de Surinaamse onderwijssituatie vanaf 1651 tot 2015. Dit geldt ook voor het bestuur op onze universiteit. De oplossing hiervoor is dat er geen politieke bemoeienis meer moet zijn op de AdeKUS en dat top talent (zowel bestuurlijk als academisch) wordt aangesteld om leiding te geven aan de AdeKUS of anders gezegd dat we het advies van dr. Gobardhan-Rambocus gaan opvolgen en kiezen voor deskundigheid.

Goed HR-beleid vereist
Recent zien we weer dat een ondeskundig (politiek) bestuur maatregelen heeft genomen die bij elke gerenommeerde universiteit in de wereld de wenkbrauwen zou doen fronsen. Zo zijn we op de universiteit al jarenlang bezig om een HR-beleid in te voeren. Daarvoor zijn er sinds mei 2018 uitgebreide concept functiebeschrijvingen opgesteld, waarvan die voor hoogleraar (professor) terecht zeer uitgebreid was en 7 pagina’s telde. Ik noem maar 1 aspect hieruit dat van wezens belang is voor iemand die tot hoogleraar wil worden benoemd: 'ten minste 2 peer-reviews/publicaties per jaar'.

Met een goed HR-beleid krijg je betere prestaties van jouw wetenschappers en tevens weet elke wetenschapper wat hij/zij moet doen om carrière te maken. Onderzoek heeft aangetoond dat de gemiddelde wetenschapper aan de AdeKUS amper 1 publicatie heeft per zeven jaar. Een hoogleraar behoort met kop en schouders uit te steken boven de gemiddelde wetenschapper en dat doe je via onderzoek en publicaties.

De functiebeschrijvingen volgens het concept van 2018 voor alle rangen waren in lijn met wat internationaal gangbaar is voor soortgelijke functies (en natuurlijk in context geplaatst naar de Surinaamse situatie). In november 2019 heeft het universiteitsbestuur echter besloten om een 'incidentele bevorderingsronde' in te lassen. Tot grote verbazing van velen wijken de bevorderingscriteria totaal af van de eerdere functiebeschrijvingen. Van de 7 pagina’s die waren beschreven voor de post van 'hoogleraar' zijn slechts twaalf regels overgebleven en zelfs die criteria zijn slappe aftreksels van de oorspronkelijke functiebeschrijving. Om maar eentje eruit te lichten 'naast het proefschrift tenminste 3 publicaties of dienstverleningsrapporten'. Waar je dus in de oorspronkelijke criteria gedurende jouw wetenschappelijke loopbaan 2 publicaties per jaar zou moeten hebben (waardoor iemand die tot hoogleraar zou willen worden benoemd gemiddeld al gauw minimaal 30 publicaties zou moeten hebben, heb je nu maar 3 nodig en niet eens peer reviewed). Voor de benoeming tot lector is slechts 1 publicatie vereist. Hier is duidelijk een ondeskundig bestuur bezig geweest met normverlaging en vriendjespolitiek.

Degradatie status lector en hoogleraar
Om tegenwoordig te promoveren aan een redelijke universiteit moet je minimaal 4 wetenschappelijke peer-review artikelen publiceren. Kortom het is voor een groep die geaccommodeerd wordt door deze 'incidentele bevorderingsronde' makkelijker om hoogleraar op onze universiteit te worden dan om te promoveren. Inmiddels blijkt dat het huidig universiteitsbestuur een groot aantal lectoren en hoogleraren heeft benoemd, waarvan velen dus niet voldoen aan wat internationaal gangbaar is of wat in de functiebeschrijving van 2018 staat. Het is gebruik dat er een onafhankelijke speciale benoemingscommissie, waarin hoogleraren zitting hebben, de voordrachten behoort te toetsen.

Dat is kennelijk niet gebeurd en het universiteitsbestuur –waarvan de meeste leden nooit een academisch artikel hebben gepubliceerd– is haar boekje ver te buiten gegaan door zelf lectoren en hoogleraren te benoemen. De namen zijn ook nooit bekend gemaakt aan de gemeenschap. Het gevolg zal zijn dat een groot deel van de nieuwe lectoren en hoogleraren niet serieus genomen zal worden door buitenlandse universiteiten. Wat voor zin hebben accreditatie en kwaliteitsbewaking wanneer het bestuur bewust het niveau van onze universiteit verlaagt? Het is te hopen dat de Minister van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur alsnog een integere benoemingscommissie instelt om de voordrachten te toetsen aan internationale normen. Of dat de onderwijscommissie van DNA een onderzoek instelt.

Jaïr Schalkwijk
(Opleidingscoördinator masteropleiding Social Development & Policy)
pdf-icon.gif BvU-1316_bevorderingsronde_2019.docx.pdf     pdf-icon.gif Functiebeschrijving_Hoogleraar-_versie_3-_4_mei_2018.pdf     pdf-icon.gif Functiebeschrijving_Lector-_versie_3_-_4_mei_2018.pdf                
Advertenties