Kindermishandeling, angst, psychiatrie

Lieve Soerish,
Eindelijk ging de deur open en mama vroeg schreeuwend aan Kris wat hij wilde. Ik hoorde hem zeggen dat ze jou niet moest slaan. Misschien heeft hij toen jouw leven gered, hé? Mama vroeg of hij ook wat wilde en toen hoorde ik allerlei gestommel in de kamer. Toen hij naar buiten kwam, was zijn blik een van vernedering en verdriet. Heeft Kris toen die tic opgelopen? Hij schudde daarna jaren onwillekeurig met zijn hoofd en blies zonder aanleiding op zijn vingers.
Toen jij eindelijk uit de kamer vrij werd gelaten, liep je naar mij toe en zei: “mayya maris hai” (mama heeft me geslagen). Je blik van toen zegt me dat je in de hel was geweest. Je liep naar buiten en stond achter het huis lang te huilen.
Toen je een andere keer thuis begon te huilen, deed mama een lucifer aan en vroeg of je dit weer wilde. Je rilde en werd direct stil. Daarna heb ik je als kind nooit meer zien huilen. Behalve die ene dag toen we met ons drieën op bed sprongen en jij viel, met een gebroken arm als gevolg. En mama? Zij vertelde mij later vaak, hoe lelijk ze jou had gevonden toen de zuster (of vroedvrouw) jou bij haar had gebracht na de bevalling. Ze vond jouw lippen dik en je huilde met zo’n grote mond. Ze gaf je bijnamen, eerst Hanuman en later lelijke Surinaamse namen van monsters. Je hebt nooit geleerd om voor jezelf op te komen en als er iets was, ging je stil op bed liggen in je kamer. Mama klaagde vaak over jou en liet ons geloven dat je een slechterik was. Maar toen ze me zei dat ik je niet moest groeten als je naar huis kwam, heb ik dat toch gedaan. Toen ze mij achteraf vroeg waarom, zei ik dat je mijn broer was. Je was toen 30.
Ik heb jouw ellende aangezien en alleen de hoop op betere tijden heeft mij dit laten volhouden. Je zou op 15 september 57 worden. Nu weet ik niet welk aards genot mij zal laten vergeten hoe jij hebt geleden. Het enige wat ik kan doen, is jou overgeven aan God, onze allerhoogste Vader en Moeder, in vertrouwen dat Hij jou met alle liefde zal omringen.