In de afgelopen dagen werd mij enkele malen een app toegezonden waarin wordt aangegeven dat de NDP een behoorlijke terugval heeft gehad in zetels, maar niet verloren heeft. De schrijfster, drs. Saskia Woelkens stelt dat de VHP 20 zetels heeft behaald in slechts 5 van de 10 districten namelijk Wanica, Nickerie, Commewijne, Saramacca en Paramaribo, maar niet in Sipaliwini, Marowijne, Brokopondo, Para en Coronie. De districten waar de VHP zetels heeft behaald – aldus Woelkens - brengen ons terug naar de etnische basis van de partij.
 
De NDP heeft als enige partij landelijk zetels behaald in alle 10 districten. Conclusie: de VHP heeft meer zetels behaald o.b.v. etnisch stemgedrag, terwijl de NDP een landelijke vertegenwoordiging heeft. Woelkens heeft er problemen mee dat de NDP als '2e grootste partij qua behaalde zetels' niet bij de regeringsformatie wordt betrokken. Ze geeft aan dat een samenwerking NDP - VHP samen 36 zetels oplevert, dus meer dan de 2/3 meerderheid van 34 zetels (in DNA HB).

Woelkens is het oneens dat de partij met de meeste zetels het voorrecht heeft om te komen tot een regeercoalitie, omdat het nergens is vastgelegd. Dit is volgens haar alleen het geval wanneer een partij zetels boven het gemiddelde heeft behaald, in deze meer dan 25.

Wij hebben als NDP - aldus Woelkens - nog andere mogelijkheden:
1. De mogelijkheid voor een referendum bekijken.
2. Een nationaal kabinet: Alle partijen die zetels hebben behaald nemen zitting in de regering. Dus geen oppositie.
Wie geeft de VHP met slechts 4 zetels meer dan de NDP de bevoegdheid om te beslissen en het volk in een bepaalde richting te duwen? 

Inhakend op de laatste opmerking van de schrijfster is het de vraag wie aan de NDP in 1996 - toen de partij 16 zetels en het Nieuw Front 24 zetels verwierf - de bevoegdheid gaf om te gaan formeren? Het voortvarend handelen van de 4 partijen lijkt mij een goed begrepen reactie op wat toen - al dan niet legaal - gebeurde.
Maar we kunnen ook teruggaan naar de verkiezingen van 1969. Bij die verkiezingen behaalde het VHP-blok, bestaande uit de VHP, Actiegroep en SRI, 19 van de 39 zetels. De NPS onder leiding van de legendarische Johan Adolf Pengel viel terug van 17 zetels (in 1967) naar 11 zetels. Net zoals bij de verkiezingen dit jaar - voorafgaand aan die verkiezingen de meeste politieke partijen hadden aangegeven niet met de NDP te zullen samenwerken na de verkiezing - was er in 1969 een front gevormd tegen de NPS.

De NPS accepteerde haar nederlaag pleegde geen obstructie, geen vertragingstactieken wat de machtsoverdracht betrof. Wij mogen verwachten dat dit nu ook zal plaatsvinden. Het was toch president Bouterse die in zijn jaarrede partijen opriep de uitslag van de verkiezingen te respecteren. Maar nu zijn er boze tongen die beweren dat de president van gedachte is veranderd. De totale lockdown – zeggen zij – is niets anders dan een verkapte vorm van een noodtoestand. Op een woensdag of zondag verwachten zij een autocoup. Dat kan toch niet waar zijn?

Maar laat mij nog een voorbeeld noemen waar wij van kunnen leren. Bij de verkiezingen van 1977 in Nederland maakte de Partij van de Arbeid (PvdA), de partij van de zittende premier Joop den Uyl een sprong van 43 naar 53, van de 150 parlementszetels; een ongekende verkiezingswinst van 10 zetels. Deze partij werd daardoor de grootste partij van Nederland. De PvdA mocht formeren. Mede door de opstelling van de partijraad van deze partij belandde de PvdA ondanks haar grote zetelwinst in de oppositie. Als goed democraat was de machtsoverdracht geen enkel probleem. 

Na verkiezingen heb ik niet de geneigdheid om te vragen welke partijen gewonnen of verloren hebben. Ik ben slechts geïnteresseerd in het feit of het gevoerde beleid ons na 5 jaar reden zal geven om te zeggen dat het volk van Suriname gewonnen heeft. Ik heb gemeend nader in te gaan op het schrijven van mevrouw Woelkens die, dat ondertekende als lid van de Purple Movement. 

Blind voor de transformatie die de VHP o.l.v. Chan Santokhi heeft meegemaakt bouwt Woelkens een redenering op die haaks staat op de geëvolueerde Surinaamse realiteit. Gemakshalve gaat ze voorbij aan de fikse nederlaag die de ooit zo populaire Desi Bouterse in Paramaribo leed tegenover mevrouw Krishna Mathoera.

Middels een cirkelredenering, zinsneden die verduidelijking behoeven en staatsrechtelijk onware en/of discutabele spitsvondigheden –  zoals het houden van een referendum - probeert drs. Woelkens haar partijgenoten hoop te geven. Helaas valse hoop, game is over. 

Hans Breeveld