Makdoembaks laat zien dat de ‘sodomieten’ er de ideale zondebok vormden om de heersende dubbele moraal in stand te kunnen houden. Bij dit alles betrekt hij ook de invloed die de stad Amsterdam op de kolonie uitoefende. In Nederland en Suriname waren er in de achttiende eeuw verscheidene golven van homovervolging. Vooral de eerste golf, begin jaren 30, ging gepaard met brute straffen die in wezen barbaarse mensenoffers waren. In Nederland was men bang voor de zogenaamde ‘paalworm’, die als een straf van God werd gezien. In Suriname vreesde men economische tegenspoed en overrompeling door ondergedoken slaafgemaakten. Niet toevallig ging de homovervolging daar gelijk op met een zware intensivering van de jacht op deze marrons.

Tussen 1731 en 1770 pakte men in Suriname vijftien sodomieten op, van wie zeven de doodstraf kregen – door langzame wurging en tegelijk blakeren - twee werden verbannen en de rest vrijkwam of een mildere straf onderging. Het christelijk motief voor de vervolging nam men over van de republiek.

Uit het onderzoek van Makdoembaks blijkt echter dat de homovervolging in Suriname niet zomaar een uitbreiding was van wat in Nederland gebeurde. Hij schetst de processen tegen hun specifiek Surinaamse achtergrond. Zo gaat hij in op de marronovervallen op de plantages van hooggeplaatste bestuurders rond 1730, en op de doodsoorzaak van Rosina Berwig, pionier van de Evangelische Broedergemeente. Makdoembaks raakt zodoende in zijn analyse aan het onmenselijke van de procesgang en de veroordelingen, alsook aan willekeur, machtspelletjes, chantage en manipulatie.

Het onderzoek van Makdoembaks levert nieuwe vragen op. Hij concludeert dat Amsterdam, de gay capital of Europe, de aangewezen instantie is om binnen het kader van het lopende slavernijonderzoek een vervolg aan dit boek te geven.