De ambassadeur is optimistisch gestemd over de dusver bereikte resultaten. Hij denkt dat partijen nog vóór de verkiezingen in mei 2020, hun handtekening plaatsen onder een uitbreidingsverdrag. Op 25 juli, tekende hij al een verslag met het ministerie van Buitenlandse Zaken. Hierin staan onder meer de punten waar Suriname en Frankrijk het al over eens zijn, zoals het gegeven dat het 1915-grensverdrag nog rechtovereind staat. 

De discussie gaat nu over de status van enkele eilanden, legt Joly uit. “Er liggen ruim 950 eilanden in het gebied en we moeten van nog zo een vijf procent daarvan de status bepalen.” In de bespreking over de eilandenverdeling is het 1915-grensverdrag het uitgangspunt. Partijen praten daarom van een uitbreidingsverdrag en niet over een nieuw grensverdrag. 

Er wordt niet alleen op papier uitgebreid, maar ook letterlijk in de grensrivier. De historische grensbepaling regelde alleen het specifieke deel in de Marowijnerivier: vanaf Stoelmanseiland (behorende aan Suriname) tot aan het eiland Portal (behorende aan Frankrijk). In het uitbreidingsverdrag wordt de grenslijn aangevuld met nog twee riviergedeeltes, zodat die riviergrens één geheel vormt en voor iedereen duidelijk is.

De twee nieuwe aanvullingen zijn: de grenslijn vanuit zee tot aan eiland Portal en van Stoelmanseiland tot aan het samenvloeiingspunt van de Litani en de Marowijne (Marowini) rivier. In een later stadium onderhandelen partijen verder over het laatste betwiste stukje, het zuidelijk deel van de grensrivier, geeft Joly aan. 

Er komt ook nog een andere aanvulling in het uitbreidingsverdrag: een lijst van eilanden die net als Stoelmanseiland en eiland Portal, een status gaan hebben; bepaald door de overeenkomst. “Iedereen zal dan weten welk eiland Surinaams of Frans grondgebied is.”

De technische consultaties duren voort. Aanvankelijk zou een gezamenlijke technische delegatie in september naar het gebied gaan voor verder geografisch onderzoek. Maar door geringe neerslag en lage waterstand is de rivier niet erg bevaarbaar. De missie is uitgesteld naar begin 2020. Joly benadrukt dat de oplossing van de grenskwestie meer geografisch technisch van aard en geen politieke kwestie is.

In het verslag erkennen partijen wederom het traditionele recht van de lokale leefgemeenschappen aan beide zijden van de Marowijnerivier. Bijvoorbeeld, een Surinamer kan een aanplant hebben op een Frans eiland of een Franse bewoner mag een familielid op een Surinaams eiland begraven. “De traditionele gebruiken en gewoonten zijn gegarandeerd. Die waren al geregeld in het 1915-verdrag en zijn nooit een discussiepunt geweest.”

De ambassadeur herhaalt dat de Fransen alleen zullen optreden in de strijd tegen illegaliteit en grensoverschrijdende criminaliteit. Vooral tegen illegale goudwinning met gebruik van kwik. “Dit verderfelijke spul vervuilt de rivier, vergiftigt de vissen en is een groot gevaar voor de gezondheid van onze bevolking.” 

In het juli-verslag beloven de twee landen om de ontwikkeling in het grensgebied samen ter hand te namen en gezamenlijke ontwikkelingsprojecten te identificeren. De gezamenlijke aanpak richt zich onder meer op milieubescherming, veiligheid, gezondheid en strijd tegen illegaliteit. 

Nederland en Frankrijk tekenden op 30 september 1915 het verdrag voor de gedeeltelijke vaststelling van de grens tussen Suriname en Frans-Guyana. De grensregeling betrof een specifiek deel van de Marowijnerivier en de grens wordt gevormd door de lijn lopende over het midden van het water bij normalen stand.