Sportminnend Suriname is dezer dagen in de ban van de successen van het nationale voetbalelftal (Natio). Naar het schijnt is de weg omhoog na jaren weer gevonden, want binnen 4 dagen wist Natio twee wedstrijden in winst om te zetten. Te midden van deze euforie is het toch belangrijk om het hoofd koel te houden en na te gaan wat aan deze ommekeer ten grondslag ligt en hoe consistentie te geven aan deze prestaties.

Als we bondscoach Dean Gorré mogen geloven, liggen de motivatie sessies en de ‘peptalks’ die hij als routinier met de spelers heeft, aan de basis van de actuele resultaten. Ook werken de profcontracten van teamgenoten bij het nationale elftal, Ivenzo Comvalius, Dimitri Apai, Donagy Fer, Gleofilo en Roscello Vlijter, als een enorme prikkel. Uiteraard is de laatstgenoemde ontwikkeling erg positief, maar om meerdere spelers aan een contract te helpen, zullen zaken anders aangepakt moeten worden.

Gorré heeft als profvoetballer geacteerd en kent het klappen van de zweep in deze keiharde wereld. Hij heeft ook de nodige ervaring opgedaan in het trainersvak, dus weet hij van aanpakken. Ondanks zijn indrukwekkend CV en mogelijkheden om voor een beter salaris in een professionele wereld te werken, heeft hij ervoor gekozen om zijn schouders te zetten onder de voetballerij in zijn geboorteland. Wie een oefensessie van Dean bijwoont, komt er gauw achter dat hij een gedreven trainer is die zijn spelers naar een hoger niveau wil tillen. Daarom is het zeer te prijzen dat hij gedragen wordt door deze spelersgroep, want zo kunnen ze heel veel van hem leren.

Voor consistentie van het beleid dat Gorré voert, moet ons voetbal hervormd worden. Vanaf de jeugd zou hetzelfde systeem ingevoerd moeten worden, zodat het op den duur een automatisme wordt. We zitten al enkele jaren te dromen van Nederlandse voetballers met Surinaamse roots die voor Natio zullen uitkomen. Ik heb het al eerder gezegd en zal het voor het gemak herhalen, dat het vechten is tegen de bierkaai. Hoewel de voetballers graag wat terug willen doen voor hun geboorteland of dat van hun ouders, zijn ze niet bereid om de Nederlandse nationaliteit daarvoor op te geven. Echter heeft Dean met het model dat hij hanteert, getoond hoe oud-voetballers die willen helpen, zonder daarvoor hun bordeaux boekje in te leveren, te werk kunnen gaan. Oude cracks met een trainersdiploma zouden hier een club kunnen trainen, waardoor het algemeen voetbalniveau omhoog gaat. Surinaamse trainers moeten zich niet gepasseerd voelen, maar bereid zijn om als assistent veel te leren van deze professionals.

Met het oog op de invoering van een profleague, is dit voor de clubs de gelegenheid bij uitstek om trainers die in het betaald voetbal hebben gespeeld, vast te leggen. Wie weet volgen meerdere gediplomeerde ex-voetballers het voorbeeld van Gorré. Als één schaap over de dam…

Mireille Hoepel