Op de set van Sonny Boy

Achter het Waaggebouw wemelt het van de mensen. Een katrol gaat de lucht in met grote juten zakken vol koffiebonen en cacao. De Koningin Emma staat op punt van vertrek naar Amsterdam.Op de kade staan koffers klaar en nemen mensen afscheid. Op hun kleding valt opnieuw niets aan te merken. Linnen, geruiten broeken, strakke strikjes en trotse knevels bij de heren. Elegante hoedjes, zijden jurken, handschoenen en netkousen bij de dames.

Er wordt even gewacht tot de zon het tafereel weer in volle glorie zet. Dat biedt een paar toegesnelde dames de kans om nog snel een kraagje te fatsoeneren, hier en daar een snor recht te plakken en hoedjes vast te zetten met spelden. Een man rent met een paar koffers de andere kant op, weer een ander draaft heen en weer met flesjes water. Ze schreeuwen nu en dan iets in hun walkie talkie.

Deze figuren detoneren enigszins. En niet alleen door hun eigentijdse kleding, die een jaar of negentig moderner uitvalt dan de snit van de wachtende dames en heren op de kade. Nee, het merendeel van de Hollandse filmcrew draagt korte broeken en korte mouwen. En een pas ingevlogen blanke huid met vers bloed eronder: dat is vragen om rood verbrande kuiten met een vrolijk dessin van muggenbeten.

Een dame komt vanachter een blauw zeil te voorschijn waar allerlei apparatuur onder schuil gaat en steekt haar duim op. Het licht is nu in orde en de figuranten staan ook in de juiste positie. Nu kunnen ze gaan ‘closen’. Ha, roept een van de figuranten opgelucht: tijd voor een welverdiende pauze en een koud drankje. Maar hij zit ernaast; het is de bedoeling dat dezelfde scène nog een paar keer close wordt gedraaid.

Een paar uur later, bij Fort Zeelandia, waar de catering de tenten heeft opgeslagen, zegt regisseur Maria Peters dat ook de tweede draaidag volgens plan is verlopen. Leuke sfeer, prima samenwerking en alles staat er aardig op, voor zover ze kan nagaan. Het komt vast helemaal goed met Sonny Boy. Wel jammer dat ze niet even een groot passagiersschip konden regelen. Nu moeten ze het in Paramaribo doen met een loopplank en de romp van een oud vrachtschip.

Het totaalshot volgt nog, ergens bij Hoorn aan de rand van het IJsselmeer waarschijnlijk. Natuurlijk valt het kleur- en lichtverschil weg te werken, laat dat maar aan de mensen van special effects over. Alleen die scheepsramp aan het eind van de film, da’s nog wel een punt: ‘We beschikken niet over een Hollywoodbudget. Vijf miljoen euro, dat klinkt misschien goed, maar dat betekent dat we hier en daar nog flink moeten improviseren.’

Haar Surinaamse collega Ruby Pocorni, bekend van de Sjommie-films, staat versteld van zo’n bedrag. Ze is dezer dagen aan het werk als opname-assistent en kijkt toch al haar ogen uit. Alles is strak georganiseerd, van vervoer en casting tot kleding en continuïteit. Alsof alles op en rond de set ook onder professionele regie staat. ‘Ze moeten maar wat vaker grote speelfilms komen opnemen in Suriname. Ik vind het in elk geval een geweldige impuls. Overal zie ik bekenden aan het werk om te helpen met de belichting, geluidstechniek of decorbouw. Veel mensen in Suriname steken er wat van op. En, nog zoiets, iedereen krijgt volop eten en drinken en een mooie vergoeding.’

(Tekst: Didi Samwel & foto: Mirjam Marks)