De politieke situatie in Suriname is nijpend en verontrustend. In een tijd waarin stabiliteit en coördinatie cruciaal zijn, worden we geconfronteerd met het feit dat het land een minister van Binnenlandse Zaken mist, juist nu we ons voorbereiden op belangrijke verkiezingen in 2025. Deze afwezigheid van gouvernance in een sleutelpositie roept niet alleen vragen op over de effectiviteit van de huidige regering, maar werpt ook een schaduw over de democratische toekomst van Suriname.

De rol van de minister van Binnenlandse Zaken is essentieel, vooral in een periode waarin verkiezingen naderbij komen. Deze minister is verantwoordelijk voor de beveiliging van het verkiezingsproces, de coördinatie met lokale autoriteiten en het waarborgen van een eerlijke en transparante stemming. De afwezigheid van een dergelijke functiehouder leidt tot aanzienlijke onzekerheid. Wie is er verantwoordelijk voor de organisatie van de verkiezingen? Wie waarborgt de veiligheid van de stemmers en de stembureaus? Dit ontbreken van leiderschap creëert niet alleen chaos, maar voedt ook de angst dat de verkiezingen niet op een eerlijke manier zullen plaatsvinden. In een land dat al te maken heeft met politieke turbulentie, kan dit de bestaande onvrede onder de bevolking verder aanwakkeren.

Terwijl de Surinaamse samenleving zich in een staat van onzekerheid bevindt, kiest president Santokhi ervoor om het land te verlaten voor de klimaattop in Bakoe, Azerbeidzjan. Dit besluit is niet alleen verwarrend, maar ook symptomatisch voor een politiek leiderschap dat blijkbaar niet in staat is om de cruciale binnenlandse problemen aan te pakken. Terwijl zijn leiderschap plaatsvindt op het internationale podium, verwaarloost hij zijn verplichtingen thuis. Dit leidt tot vragen over de prioriteiten van de president en zijn commitment aan de democratische waarden waarvoor hij werd gekozen.

De beslissing van de president om naar het buitenland te vertrekken in een tijd van politieke onzekerheid kan niet worden gezien als een daad van verantwoordelijk leiderschap. Het is eerder een teken van ontvluchting, een vlucht voor de verantwoordelijkheden die bij zijn functie komen kijken. Terwijl veel wereldleiders ervoor kiezen om thuis te blijven in tijden van crisis, lijkt Santokhi zich te distantiëren van de realiteiten van zijn eigen land. In plaats van steun en begeleiding te bieden aan de burgerbevolking, lijkt de president de voorkeur te geven aan internationale kwesties boven urgente interne aangelegenheden.

Deze situatie roept ook vragen op over de effectiviteit van het bestuur in Suriname. De afwezigheid van een minister van Binnenlandse Zaken en de keuze van de president om naar het buitenland te gaan in deze kritieke tijd duiden op een gebrek aan coördinatie en samenwerking binnen de regering. Dit gebrek aan eenheid kan de bestuurskracht verzwakken en het vertrouwen in de regering onder de bevolking verder ondermijnen. Als de burgers geen vertrouwen hebben in hun leiders, kan dit leiden tot sociale onrust en politieke instabiliteit. Het is cruciaal dat de regeringsleiders hun verantwoordelijkheden serieus nemen en de noodzakelijke stappen zetten om de democratische processen te waarborgen.

De kloof tussen de regerende elite en de burgerbevolking wordt steeds groter, vooral als de leiders niet in staat zijn om de uitdagingen waarmee het land wordt geconfronteerd aan te pakken. Dit leidt tot gevoelens van ontreddering en verwaarlozing bij de kiezers, die op zoek zijn naar verandering en vooruitgang. Wanneer de overheid lijkt te falen in haar fundamentele taken, ontstaat er een vacuüm dat kan worden gevuld door extremistische ideeën van radicale bewegingen, wat de stabiliteit van het land verder in gevaar kan brengen.

Het is van vitaal belang dat de Surinaamse regering de dringend noodzakelijke stappen onderneemt om de huidige crisis op te lossen. Het aanstellen van een nieuwe minister van Binnenlandse Zaken zou een essentiële eerste stap zijn. Dit zou niet alleen de coördinatie van de komende verkiezingen kunnen garanderen, maar ook een gevoel van stabiliteit en vertrouwen in het politieke systeem kunnen garanderen. Daarnaast moet de president zijn verantwoordelijkheden serieus nemen en prioriteit geven aan de belangen van zijn land en zijn bevolking, in plaats van zich te richten op internationale belangen.

De Surinaamse bevolking verdient een regering die aanwezig is, die haar problemen erkent en die klaar is om de nodige stappen te zetten voor een betere toekomst. Het is tijd voor verandering, en die verandering moet van binnenuit komen.  

Colvin Overdiep