Column: Zoveel hoofden zoveel zinnen

Robinhood heeft als kampioen van Suriname een goede beurt gemaakt in de Scotiabank Concacaf League en dat nota bene als enige club met een amateurstatus. Menigeen redeneert op basis hiervan dat de lokale amateurs niet onder doen voor de regionale professionals en een profleague dus niet noodzakelijk is om mee te kunnen in de regio. Deze redenatie is nogal kort door de bocht, want het is niet bekend hoe lang de overige deelnemers reeds in een profleague uitkomen. Het behoeft geen betoog dat het hebben van een lokale profleague op termijn wel degelijk betere spelers zal opleveren.

Een kijkje in Europa laat zien dat een profleague meer behelst dan alleen spelers een salaris uitbetalen. De hele organisatie eromheen moet professioneel zijn: de administratie, technische staf, medische staf, et cetera. Grote competities als La Liga in Spanje, Premier League in Engeland, Bundes Liga in Duitsland, Calcio in Italië, Ligue 1 in Frankrijk en dichterbij huis de Ere Divisie in Nederland, laten al decennialang zien dat een professionele aanpak garant staat voor kwalitatief hoogstaand voetbal. Het zijn clubs uit deze competities die de toon aangeven als het aankomt op Champions League of het wereldkampioenschap voetbal voor clubs. Zo nu en dan kan een club uit een mindere competitie het ver schoppen, maar op een bepaald moment maken details het verschil. 

Deze details worden ingeslepen bij profs die veel meer trainingsuren maken en oefenen met behulp van door de technologie ontworpen methoden, die veel geld kosten. Amateurs moeten het met veel minder doen en schieten daarom steeds weer tekort op grote toernooien. Ook is het product dat geleverd wordt in de amateurcompetities onaantrekkelijk, waardoor voetballiefhebbers eerder kiezen voor een Europese wedstrijd op de televisie, dan een bezoek brengen aan het stadion. Via dezelfde televisie kunnen we ook zien hoe honderdduizenden trekken naar het stadion om te genieten van hoogstaand voetbal tijdens een reguliere competitiewedstrijd in zo een profleague. Door kaartverkoop rinkelt de kassa dus voor de clubs die echter eerst heel veel hebben geïnvesteerd in een professionele organisatie.

Het invoeren van een profcompetitie is dus geen wenselijkheid, maar een dringende noodzaak. Suriname hoeft het wiel niet uit te vinden. Door de zich globaliserende wereld ligt de informatie voor het oprapen. Ook kan gebruik gemaakt worden van de hulp die geboden wordt door de overkoepelende regionale organisatie Concacaf en de Europese zusterorganisatie Uefa. Na jaren van onderhandelingen tussen de Surinaamse Voetbal Bond en de clubs, lukt het maar niet om alle neuzen in één richting te krijgen. Iedereen staat maar op zijn strepen, waardoor er geen toenadering komt tussen partijen. Intussen staat de nationale competitie stil en stilstand is achteruitgang. Dit gehaal en getrek is nadelig voor de spelers en het zou goed kunnen dat Inter Moengo Tapoe de volgende editie van de regionale clubkampioenschappen misloopt. Steken jullie de koppen bij elkaar voordat het te laat is!

Mireille Hoepel