Dit is een uitspraak van de Pakistaanse premier Imran Khan, doelende op landen met een corrupt leiderschap. Op 26 september 2019 sprak Khan, in de marge van de 74e Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, op een bijeenkomst getiteld 'High Level Dialogue on Financing for Development'. Premier Khan hield zijn gehoor voor dat nations cannot rise by begging for money… nations rise because of self-respect and self-esteem not by begging for money. 

Hij stelde dat het hem zeer tegen de borst stuit en hij het beschamend vindt om geld te bedelen in het buitenland, omdat buitenlandse hulp één van de ‘grootste vloeken’ voor zijn land is en een afhankelijkheids-syndroom creëert en bestendigt. Volgens de premier kende Pakistan in de afgelopen decennia corrupte leiders die in de afgelopen 10 jaar meer schulden accumuleerden dan alle Pakistaanse regeringen in de voorgaande 60 jaren. “Wij doen ons best om onze gelden terug te halen en wij weten ook waar de gelden zijn en waar de eigendommen verkregen uit corruptie zijn, but a number of legal lacunas and loopholes have made it difficult to take such corrupt elements to task.

Volgens Khan realiseert men zich onvoldoende dat illegale financiële stromen een vernietigende invloed hebben op “armoede, dood, destructie en menselijke ontwikkelingen in de ontwikkelingslanden, wereldwijd”. Volgens hem is er ook een gebrek aan medewerking in the rich countries because they gain from it. Hij riep de rijke landen op om veel beter hun best te doen voor teruggave van de gestolen gelden.

Secretaris-Generaal van de VN, Antonio Guterres, die op dezelfde bijeenkomst sprak, benadrukte ook, dat samenwerking tussen rijke en arme landen onontbeerlijk is om de corruptie en de stroom van illegale fondsen te beteugelen. Volgens Guterres beroven corruptie en illegale financiële stromen de arme landen van tientallen miljarden dollars ieder jaar.

Sneha Shah, een financieel deskundige van de firma 'Thomson Reuters Refinitiv', deelde de bijeenkomst mede dat 86 procent van illegaal verkregen gelden zijn weg vindt via het wereldwijde banksysteem. Volgens Shah verliest de wereld jaarlijks 1.5 triljoen dollars vanwege de illegale financiële stromen. Op de vraag hoeveel geld terug verkregen wordt, antwoordde zij one percent of that wealth, and 86% is flowing through the banking system, so we are not winning.

Dat het lenen van geld niet de oplossing hoeft te zijn voor het brengen van ontwikkeling en vooruitgang, heeft Maleisië aangetoond tijdens de Aziatische financiële crisis in de jaren negentig van de vorige eeuw. Premier Mahathir wilde niet bij het IMF of andere financiële instellingen aankloppen uit vrees zijn zelfstandigheid te verliezen en de ontwikkeling van zijn land teveel afhankelijk te maken van derden. Hij trof andere maatregelen om de broodnodige dollars binnen te halen. Hij raadde zijn landgenoten aan niet meer op vakantie te gaan naar het buitenland, hun buitenlandse bezittingen en juwelen te verkopen, zelf groenten te telen en minder geïmporteerde producten te gebruiken.

Alle grote prestigieuze projecten werden in de diepvries gestopt, enorme bezuinigingen werden doorgevoerd in alle sectoren en de buikriem, waarin hij en zijn ministers het volk voorgingen, werd tot aan de keel opgetrokken. De maatregelen hadden het gewenste effect en langzaam kroop Maleisië uit het dal zonder te vervallen in een bedelaarsdemocratie.

In zijn regeringsverklaring op 1 oktober 2010 zei president Bouterse dat “kleine landen zoals Singapore voorbeelden moeten zijn die navolging verdienen”. Recentelijk hoorden wij ook een soortgelijke opmerking van onze minbuza: Suriname zou van Singapore kunnen leren. Echter, noch de president noch de minbuza walk the talks! De fenomenale opkomst van Singapore heeft indruk gemaakt op vele regeringsleiders, vooral uit Azië. Ook de Chinese leider Deng Xiaoping ging in 1978 voor advies bij de grondlegger van Singapore, Lee Kuan Yew. Het eerste advies dat Deng kreeg was om op te houden om het Chinese communisme te exporteren naar andere landen, vooral die in Zuidoost Azië; wonderwel nam Deng dat advies ter harte.

Lee vertelde Deng dat goed bestuur (= good governance) centraal staat voor de opkomst van een land. Economische vooruitgang moet een alomvattende verbetering en welzijn te weeg brengen in het leven van iedere inwoner. Een absolute voorwaarde is dat een land moet investeren in zijn onderdanen, zodat die op hun beurt kunnen investeren in het land. Niet een ieder heeft dezelfde talenten, maar een ieder moet gelijke kansen krijgen en erkenning van hun verdiensten, want die zijn cruciaal voor een wederzijdse productieve relatie tussen inwoners en hun land.

Economische vooruitgang en politieke stabiliteit zijn volgens Lee onlosmakelijk verbonden met elkaar; voor beiden is nodig een sterke basis van nationale eenheid, inclusiviteit van alle talenten en een onbuigzaam geloof in recht en rechtvaardigheid. 

Lee Kuan Yew, de vader van de huidige premier van Singapore gaf allen die bij hem kwamen als advies: never to live dangerously and beyond your means……and by borrowing with reckless abandon.

Bestuurders moeten volgens Lee het absolute vertrouwen hebben van hun volk; wanneer zij telkenmale naar het buitenland gaan voor leningen, wekt dat geen vertrouwen en geeft ook het idee dat zij not fit for the job zijn. Uit een poor governance worden de corruptelingen geboren. Landen met slechte bestuurders die onophoudelijk lenen, bevestigen een kolossaal politiek, economisch en moreel falen en eindigen veelal als bedelaars. Ontwikkeling komt niet zozeer door geld, maar door briljant en integer leiderschap, ontwikkelingsvisie, creativiteit, hard werken en vooral het brengen van offers.