Column: Crossover

Een asfaltweg in niemandsland. Daaromheen grind, zand, aarde en onkruid, terwijl in de verte vaag elektriciteitskabels zichtbaar zijn. Het beeld staat stil. In Dolby surround horen we een auto met flink wat pk’s accelereren. Terwijl de chauffeur gas geeft, zwelt het motorgeluid aan en zoeft een zwarte Ferrari van links naar rechts door het beeld. Er wordt niet ingezoomd of meegedraaid; het beeld blijft onveranderd. Even later glijdt de Ferrari aan de overkant voorbij, ditmaal van rechts naar links. Zo ontstaat de indruk van een racecircuit. Alleen de reclameborden, tribunes en vlaggen ontbreken; we zitten nog steeds in die desolate, open vlakte.

De zwarte Ferrari legt drie rondjes af tot de chauffeur de wagen stil zet, de motor uitschakelt en uitstapt. Hij doet dit middenin beeld. Vervolgens gaat hij demonstratief naast zijn auto staan. De man draagt een onopvallend shirt, spijkerbroek en stevige werkmanschoenen. Verder zien we een baard van een paar dagen, een zonnebril op het hoofd en een vlakke uitdrukking op zijn gezicht. Dan steekt hij maar een sigaret op. De film is inmiddels ruim twee minuten onderweg.

Toon en tempo, kleur en karakter zijn gezet en dit is niet dat je zegt het begin van een actiefilm. Dat kan wel kloppen omdat we naar de laatste film van Sofia Coppola zitten te kijken. Deze Sofia - de dochter van Francis Ford Coppola van onder meer The Godfather en Apocalyps Now - maakte eerder Lost in translation met Bill Murray en Scarlet Johansson en daarin spatte de energie al evenmin van het doek. Maar dat is ook niet de bedoeling. De beelden maken nieuwsgierig genoeg.

Somewhere, zoals de film heet, gaat over het oersaaie bestaan van Johnny Marco, een wereldberoemde filmacteur. Hij woont in een hotel aan de rand van Los Angeles en heeft geen flauw idee hoe hij zijn dagen moet vullen. Geld is het probleem niet maar wat hij ermee aan moet des te meer. Natuurlijk, hij kan paaldanseresssen op zijn kamer laten komen, in het zwembad gaan liggen, drinken, roken en pillen slikken, maar zelfs wanneer er ’s avonds bij terugkomst in het hotel een heftig feestje op zijn kamer aan de gang blijkt te zijn en hij met een knappe blondine in bed belandt, wordt hij daar niet warm of koud van. Integendeel, in wat een broeierige vrijscène lijkt te worden, valt hij tussen de benen van het meisje in diepe slaap.

De film is een minuut of tien oud wanneer Johnny bezoek krijgt van zijn elfjarige dochter. Samen rijden ze in zijn Ferrari naar haar kunstschaatstraining. In een verlaten ijshal volgt opnieuw een lange scène waarin we niets bijzonders te zien krijgen. Althans, het meisje schaatst haar rondjes, maakt elegante buiginkjes en trekt haar gezicht in de plastic plooi om jury’s te pleasen. Johnny zit erbij en kijkt ernaar, onderwijl binnenkomende sms’jes bestuderend. Achteraf blijkt hij geen flauw benul te hebben dat ze op kunstschaatsen zat, maar heel voorzichtig laat hij toch iets van sympathie voor zijn dochter doorschemeren.

Die wordt groter wanneer haar moeder het meisje voor een paar weken bij hem aflevert. Onaangekondigd. Daar weet Johnny aanvankelijk wel iets op. Hij kan haar immers net zo makkelijk meenemen naar de Italiaanse première van zijn laatste film in Milaan. Kunnen ze bijvoorbeeld middenin de nacht in de duurste suite van het chicste hotel de heerlijkste soorten Italiaans ijs bestellen. Maar geleidelijk gaat er iets knagen. Zeker wanneer Johnny zijn dochter in de buurt van Las Vegas met een helikopter aflevert voor een vakantiekamp. Dan krijgt hij schoon genoeg van zijn leven. In de laatste scène van de film rijdt hij LA uit, via wegen die steeds smaller, rustiger en zanderiger worden om ten slotte zijn Ferrari met contactsleutel en al aan de kant van de weg te laten staan en het vervolg van zijn bestaan tegemoet te wandelen.

Einde film. Er is bar weinig gebeurd en toch heb ik me geen moment verveeld. De beelden zijn prima, de acteurs geweldig en de muziek verrassend goed. Geen wonder dat Sofia Coppola met Somewhere de Gouden Leeuw won op het laatste filmfestival van Venetië.

De film gaat inmiddels zijn derde week in bij TBL Cinemas. Het is een voorbeeld van wat directeur Eddy Wijngaarde het crossover genre noemt. Geen kaskraker, geen grote sterren en geen voorspelbaar script. Wel échte films. Ik ga Eddy bellen om te informeren hoe het met de bezoekersaantallen voor Somewhere is gesteld. Afgelopen zondag zaten we met een man of tien in de zaal en met de stevige airco werd het er niet warmer op. Toch kan ik iedereen deze film van harte aanraden. Hoewel het verhaal helemaal niets met Suriname te maken heeft, heb ik meer dan genoeg raakvlakken ontdekt.


Diederik Samwel