Topsalarissen nivelleren

Heel vaak is geschreven over de meervoudige vergoedingen die politici ontvangen. Zelfs direct na het beëindigen van hun ambt. Nog steeds is hier weinig aan veranderd. Nu komen eindelijk de topsalarissen naar buiten die onder andere in de zorg en bij de parastatale bedrijven worden getoucheerd. Dit, terwijl bijvoorbeeld het docentenkorps op onze hogere opleidingen, nauwelijks het hoofd boven water kan houden van het schamele salaris dat zij ontvangt. Dit is meer dan schandalig! Wij moeten ons gezamenlijk serieus afvragen of wij deze riante bedragen wel kunnen betalen aan deze lieden. Toen ik afgestudeerd was in Nederland vertrok ik met een hoog stukje idealisme om mijn land op te bouwen.

Het is nooit een gemakkelijke opgave geweest om in het buitenland te studeren! En beslist niet als je de studie – als kind van minder welgestelde ouders – zelf moest bekostigen. Veel personen die teruggegaan zijn naar Suriname na een studie in het buitenland afgerond te hebben (zelfs met Surinaamse beurzen), zie ik nu salarissen ontvangen zoals bij de Surinaamse overheid die zij zelfs niet in rijke westerse landen in euro’s of Amerikaanse dollars zouden vangen. Nu denk ik bij mezelf: “Waarom ben ik 'zo gek' geweest om voor dat schamele salaris te gaan werken in Suriname?” Ik herinner mij dat in een bepaalde periode de overheid – net als nu vanwege de heersende malaise – niet eens in staat was om mijn reiskostenvergoeding te betalen terwijl ik studenten had begeleid. Uiteindelijk heb ik het maar erbij gelaten. De ontvangen reçu’s heb ik verscheurd en mij erin berust dat ik het geld nooit zou ontvangen.

Zo kunnen wij toch niet leven?
In bepaalde landen is na moeizaam onderhandelen, besloten dat zowel in de private als publieke sector een salarisplafond gesteld moest worden om de bonus- en exorbitante salariscultuur te beteugelen. Zeker na de afgelopen kredietcrisis! Uiteindelijk zijn hiervoor wetten gemaakt. Zo zijn er regels afgesproken over de beloningen en is er openbaarheid van bestuur. Dat wil zeggen dat bijvoorbeeld journalisten kunnen informeren naar de beloningen van bestuurders in een bedrijf of instelling. Suriname kent dit principe (nog) niet. In plaats dat politici onnodige meningsverschillen uitvechten in DNA, kunnen zij hun tijd beter besteden aan dit soort zaken.

Er zullen snel afspraken gemaakt moeten worden betreffende een adequate beloningsstructuur, zodat de excessen zoals nu bekend worden gemaakt, snel achter de rug zijn. Eerst dient een wet openbaarheid van bestuur aangenomen te worden zodat die geheimzinnigheid bij de beloningen in de diverse sectoren verdwijnt. Daarna dient een plafond afgesproken te worden. Voorts moet er in het openbaar gesproken worden over de competenties van een te benoemen topfunctionaris bij een bepaalde instelling. Niet zoals dat nu gaat: “Hee, ik vind je aardig, je lijkt me wel geschikt voor die functie, bovendien ben je mijn vriendje enz.” Zo hoort dat vandaag de dag niet meer te gaan. Betrokken functies dienen uit de politieke sfeer gehaald te worden en na een strenge selectieprocedure ingevuld te worden door competente lieden. In Suriname moeten we echt ophouden met bepaalde flauwekul als: “Wegens gewijzigde beleidsinzichten etc.” Deze situatie bevordert niet alleen corruptie en patronage maar is funest voor de economische vooruitgang van ons land. Elke landgenoot moet met zijn bekomen ervaring en competenties ingezet kunnen worden. Uitzonderingen kunnen wellicht alleen maar gemaakt worden voor hen die als adviseur functioneren van politieke ambtsdragers.

Komen er nog cao-onderhandelingen?
Terwijl de rijken steeds rijker worden en topsalarissen verdienen, moeten groepen als de lijnbushouders, politie en leraren de buikriem aanhalen: “Hoe rechtvaardig is onze samenleving?” Zo vaak is al opgemerkt dat het hele leven steeds duurder wordt, toch gebeurt er maar weinig om dit tegen te gaan. Men gaat maar door met het accommoderen van vriendjes op vitale plekken (nepotisme) die met hun beleid de financiële balans in de samenleving nog meer kunnen schaden. Er zijn beslist geen buitenlanders die interventies willen plegen in Suriname: “Die smoes hebben we al vaker gehoord als afleidingsmanoeuvre.” Veel buitenlanders lachen ons juist uit vanwege de gecreëerde chaos in het land.

Belangrijk is dat wij nu als volk voor eens en altijd uit dit dal kruipen en dat er in de toekomst niet meer naar populistische praatjes wordt geluisterd: “Het beleid betreffende de toekomst van ons land is best een serieuze zaak.” Dat de salarissen van ambtenaren, pensioengerechtigden en andere uitkeringstrekkers aangepast dient te worden is een feit! Door allerlei drogreden te gebruiken, heeft zulks al langere tijd niet meer plaatsgevonden. Het is hoognodig dat er alvast bepaalde verhogingen worden afgesproken voor bepaalde groepen. Anders zal dit veel onrust teweegbrengen. Suriname is geen land voor potverteerders. Deze lieden zijn er alleen maar op uit om hun eigen volk uit te buiten. Dit moet nu echt ophouden. En alle topsalarissen moeten zo snel mogelijk naar beneden bijgesteld worden met adequate wetgeving. Er is dus veel werk aan de winkel!

Robby Roeplall